welkom bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Hier leest u regelmatig over lopende, niet lopende en nieuwe projecten van Marilou de Poorter, krijgt u soms ongevraagd tips en geniet u onregelmatig mee van het nooit vervelende uitzicht op de Delfhavense Schie.

Meestal vermakelijk, altijd oprecht.

duwbootje van de dag

Boots! – voor al uw scheepsreparaties, -onderhoud en -verplaatsingen

Borrelpraat

Een peuter schudt al fietsend zijn hoofd ritmisch heen en weer waarbij hij ononderbroken mammammama brabbelt. Een aandoenlijk mooi tafereel, waar nog geen greintje kwaad in zit: blijkbaar intrigeert het hem waarom zijn gehandicapte buurman dit vaak doet. Onderzoekt hij vol overgave hoe dat voor hem voelt. Of, de volgende dag, hoe het is om uit alle macht hard te moeten gillen.

Die onbevangenheid raakt de schat onoverkomelijk ooit een keertje kwijt.

Tussen januari 1940 en augustus 1941 werden in nazi-Duitsland tenminste 275.000 gehandicapten getransporteerd en vergast, als onderdeel van een rijkseuthanasieprogramma. Dit werd als ‘genadedoding’ of te wel mercy killings gepresenteerd: ‘De mannen en vrouwen die geselecteerd waren voor de dood werden overgebracht naar een van de zes officiële euthanasiecentra.’

Op de traditionele koningskermis stond dit jaar een draaimolen uit mijn peutertijd. Ik herkende in een oogopslag het cabriootje waarin ik met een stiefneef achter het stuur, voorgoed dacht te kunnen verdwijnen naar een heel ander bestaan – hij had z’n moeder plechtig beloofd goed op me te passen.

Weg? Wat had ik daar zin in! Van mij had de reis eeuwig mogen duren.

De grote zorgloterij

Mantelzorgers zijn net als schoenen: je hebt ze in alle soorten en maten. Sommige zijn tot op de draad toe versleten niet kapot te krijgen, anderen lopen er zelfingenomen als vanzelfsprekend de kantjes vanaf. Die zien er totaal geen been in gemakshalve de kortste weg van de minste weerstand te kiezen – om maar even in dezelfde beeldspraak te blijven hangen.
Over ‘blijven hangen’ gesproken: wat weet u van autisme?

Aan de kade

Na het lezen van een aangrijpend artikel in de Groene lijkt je meest recente eigen Kafkaëske ervaring met zorgland ineens peanuts. Want vergeleken bij die tenhemelschreiende misstanden in de ouderenzorg zijn gehandicapten en hun belangenbehartigers in Nederland anno nu eigenlijk nog best goed af. Twee vriendinnen die inmiddels ook intensief mantelzorgen, maar dan voor hun oude vaders in plaats van semi-volwassen kind, weten door schade en schande wijs geworden gelukkig precies waarover ik het heb als ze me op een doorsnee dag vragen: ‘Alles goed?’ – terwijl je het hun zo zou gunnen dat ze, net zo optimistisch als die overigens best sympathieke buurvrouw vanmorgen, nog op mijn antwoord konden reageren met: ‘Nou ja, maar je hebt toch tijd zat?’

Regelmatig brainstormen we erover wat nou de beste manier is om met tenenkrommende aanvaringen variërend van machtsmisbruik tot onomwonden desinteresse bij zorgprofessionals om te gaan. Je eigen waardigheid én…

View original post 173 woorden meer

Dorst?

Soms hoort iemand totaal niet wat je zegt. Dan stel je je bijvoorbeeld voor met – ik noem maar wat – Verzeulen, maar dan klinkt dat heel duidelijk als Dorst. Wellicht omdat je al moe wordt van het idéé iets te moeten verzeulen en juist net aan een lekker koud biertje denkt? Uit zo’n cool blikje waarvoor je maar één vinger uit hoeft te steken om bij de tongensmerende inhoud te komen, dus hélemaal jouw ding?

Soms ziet en hoort of zegt iemand alleen wat hem/haar/hun goed uitkomt. Soit. Ook dat is helemaal oké. We zijn allemaal uniek, goddank. Iedereen mag er zijn en zich aan zijn/haar/hun eigen fabeltjes, of wiens fake news dan ook vastklampen. Als zelfbedrog iemand nou tijdelijk gelukkig maakt?

Zo was make love, not war een heel populaire slogan in mijn studentenjaren. Terwijl je – met je gelikte idealen – dan toch echt eerst in vrede moet kunnen leven met jezelf. Dat weet nog een kind. En dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan.

Dus niet zo slap lullen jongens en meisjes, maar in actie komen – voor gelijke rechten én lonen – en poetsen! Geen lekker bekkende woorden – ‘Wij vrouwen eisen!’ – blijven brallen, maar met weloverwogen daden eigenhandig voordoen wat dan wél werkt. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Lichtmatroos

Terwijl op de achtergrond het vuurwerk van de koningskermis al losbarst kijk ik de laatste aflevering van Vrouwen die varen online terug. Met mijn bord op schoot en de nodige weemoed: daar had ik kunnen staan. Daar stond ik, als lichtmatroos. Als binnenvaartschipper in opleiding. Het havenlingo versta ik nog rimpelloos.

‘Basel ligt daar en de Noordzee daar, dus varen we nu stroomafwaarts maar niet per se aan eigen wal’ en zoiets als met een blauw bord afspreken om stuurboord-stuurboord te varen, geven me een warme glimlach van herkenning. Ook over het BPR-verplichte reddingsvest dat vooral aangaat omdat de camera loopt kan ik vloeiend meepraten.

Tja. Die koningskermis hebben we nog steeds niet afgestruind, maar dat kan nog komen – zondag 7 mei is de laatste draaidag. Wel gingen we vanmiddag op de valreep nog even snel sfeer proeven op de lokale vrijmarkt.

En ja hoor, waar kwam ik mee thuis? Iets waarop ik niet eens probeerde af te dingen, zo leuk. Dat na wat gegoogel geen gebutste hanglamp voor landrotten, maar een scheepslamp voor diehards blijkt te zijn. Wat anders?

touwladder voor diehards

Lente in Delfshaven

Zijne majesteit de koning viert zijn verjaardag vandaag in Rotterdam: vier miljoen maal hoera!

Niet gratis nee, maar wel met veiligheidsmaatregelen voor de ganse mesjogge én Jan en alleman.

Op 12, 13 en 14 mei wordt er alweer gefeest in Rotterdam, dit maal exclusief in Delfshaven en zowat gratis.

Met onder meer muziek en andere kunsten, pannenkoeken, Moederdag en sport.

Sport? Jazeker! Het Nederlands kampioenschap waterfietsen. Hoe leuk is dat?

🍺 Gratis! 🍺

Gratis online workshop:

Invasieve exoten in en om het huis herkennen

Geschikt voor het hele gezin!

Deel 1

Vandaag gaan we het hebben over de duizelingwekkende Japanse duizendknoop en ordinaire bamboe.

Met een beetje gevoel voor detail én de nodige oefening kun je deze woekeraars straks heel gemakkelijk zelf herkennen.

Succes!

Deze slideshow vereist JavaScript.

brugblokkade van de dag

Jonkersbrug vanmiddag urenlang bezet door mutanten ‘gele hesjes’:

cadeautje!

In het deurportaal van de voormalige chique directeurswoning van De Fabriek van Delfshaven, hier even verderop op de dijk, staan met enige (on)regelmaat weggeefspullen, of te wel ‘cadeautjes van tante Wilco’ – of zo: in het onthouden van namen ben ik al even slecht als in het herkennen van bekende gezichten.

Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdag deze reteleuke retrokoffer! Terwijl ik er helemaal mee in m’n nopjes mee terug naar huis huppel vertaalt een buiten babysittende buur mijn gemimede hint voor de alternatieve gebruiksoptie waarop ik even niet zo snel kom, met ‘trekzak?’.

Yes! Hoewel een giga typmachine natuurlijk ook heel gaaf zou zijn geweest.

onzichtbare accordeon

Kop in het zand

‘Het gaat om kleinerende opmerkingen, roddelen, zwartmaken, discriminatie, het delen van persoonlijke, vertrouwelijke informatie met anderen, sabotage en expres tegenwerken, pesten, schelden en schreeuwen’, aldus Universiteit Utrecht in het vanmiddag gepubliceerde rapport Kracht zonder Tegenkracht, een onderzoek naar sociale (on)veiligheid en grensoverschrijdend gedrag, in de biotoop van onze Tweede Kamer.

Hmm. Persoonlijk krijg ik van tegenwerking en sabotage juist vooral extra motivatie en energie, geloof het of niet. En roddelpraat of laster laat me Oostindisch koud, evenals al dan niet subtiele intimidatie. Ook met vriendjespolitiek ben je bij mij niet aan het juiste adres. Maar oké, met open en bloot erfgrenzen overschrijden heb ik echt wel wat.

bamboe-maaiveldje van de dag: ‘ja die stenen hebben we expres laten staan zodat je dan beter de bamboe kunt zien’