bedankje van de dag

Verrassing aan de deurknop vanmorgen: een (dubbel) leuk bedankje (want ik tel natuurlijk voor twee) van Gemeente Rotterdam.

Advertenties

Met terugwerkende kracht

Vandaag is opruimdag. Om te beginnen de mappen, dat schiet zo lekker op: alle papieren van vòòr 2014 mogen ongezien weg! – Wat natuurlijk niet helemaal lukt. Onbeschrijflijk wat een bagger (ook wel ‘bijkomend leed’ genoemd) een van zorginstanties afhankelijk mens in één jaar soms krijgt te verduren. Eén fout vinkje van een professional en je zoon zou ineens ergens zijn gaan wonen, zorg in natura wensen, of een verlopen – dus ongeldige – indicatie hebben. En denk nou maar niet dat jij, de leek, dat zo maar eventjes recht mag zetten.

Pas na talloze telefoontjes, bezwaarschriften, intimiderende aanmaningen, onjuiste aannames en foute interpretaties tref je dan die ene medewerker die niet op de automatische piloot staat – en gewoon goed luistert en naar eer en geweten haar werk doet. Waarna alles uiteindelijk en met terugwerkende kracht weer ‘netjes’ wordt rechtgezet – ”mevrouwtje’. Maar als je pech hebt herhaalt eenzelfde euvel zich het daaropvolgende jaar en begint het hele circus van voor af aan, zag ik aan een bundeltje A4’tjes dat nu de versnipperaar nog niet in mag.

Over bundeltje gesproken: de gemeentemedewerker die voor me op zoek gaat naar een oude akte heeft het erg druk met al die aanvragen vandaag. Ze kon me ook nog eens moeilijk verstaan – er ging gisteravond een glas rustgevende kruidenthee over mijn mobieltje – maar desondanks bleef de goede ziel eindeloos geduldig. En niet met dat beroepsmatige zalvende toontje waarop je soms de idiootste verwijten naar je hoofd krijgt, zodat je preventief maar een steeds dikkere muur optrekt. Welnee, door haar menselijke bejegening – ‘gecondoleerd, mevrouw’ – konden mijn tranen juist vrijelijk stromen.

Zelf zag ik niets – in de OK had ik mijn lenzen uit moeten doen en bovendien had ik geen kracht meer om me op te richten – maar mijn zoons tweelingbroertje was klein, bruin en puntgaaf, vertelde een zachtaardige stem. Het betreffende ziekenhuis bestaat allang niet meer, de destijds dienstdoende gynaecoloog en kinderarts zijn inmiddels gepensioneerd, en medische dossiers zijn gek genoeg voor betrokkenen zelf pas na heel veel toeters en bellen toegankelijk.

Alsof een levenloos kindje niet verdrietig genoeg is. Een Shakespeariaanse familietragedie met bijkomend leed à la Jerry Springer: ik herinner me met terugwerkende kracht iedere lafhartige leugen en elke schijnheilige vraag. De instinctieve walging waarmee ik haar vanaf dat moment op ruime afstand hield is nooit meer weggegaan.

zonder titel

(acryl/zand/plastic/nylondraad op hardboard; 30 x 40 cm )

zonder titel

(acryl/zand/plastic op hardboard; 30 x 40 cm)

Slechte film

Het IFFR is in volle gang. De eerste dagen zag ik al 2 horrorfilms en 1 liefdesdrama. Toen werd het weekend en had ik het te druk met belangrijker zaken: mijn zoon, mijn zoon, en o, ja: mijn zoon. Of dit laatste onder ironie valt of humor kan worden genoemd weet ik niet helemaal zeker, maar sarcasme is het in ieder geval niet. Overigens was die eerst horrorfilm (The Wind) nogal hilarisch – en de tweede eigenlijk een verkapte musical in plaats van het beloofde satirische drama (Vox Lux). Sowieso vind ik openen met een akelig realistische school shooting (terwijl de verduisterde zaal bomvol zat en ik ergens ingeklemd in het midden) toch echt wel even een horrormomentje. Maar alles is subjectief, zeg ik tenminste tegen mezelf als ik weer eens van iemand te horen krijg dat ik ‘toch tijd zat heb’, of ‘niet veel bijzonders te doen’.

Na die twee griezelfilms raakte ik in een engelstalig gesprek met een Oostenrijker. Het is niet gebruikelijk een volstrekt onbekende tegen te spreken, ik weet het, maar wat moet, dat moet nu eenmaal. En mogelijk was het slechts een vertaal-dingetje hoor, dat weet je maar nooit als er overmoed – want in dit geval alcohol – in het spel is. Maar een onverschrokken pleidooi voor sarcasme als communicatief toekomstideaal moest ik hoe dan ook ontkrachten, dat spreekt voor zich.

Die liefdesfilm (Asako 1&2) de volgende dag had trouwens wel wat ironisch: een verloren jeugdliefde duikt opeens op, maar blijkt na al die tijd nog steeds bar weinig diepgang te hebben. Alle schepen zijn dan echter al achter zich verbrand, zodat het ene verlangen naar vervulling uiteindelijk alleen maar wordt ingewisseld voor een ander knagend gemis. Helemaal goed komt het dus nooit. En dat is niet gemeen, zo is gewoon het leven.

Confucius wist het 5 eeuwen voor Christus al: ‘Iemands gevoel voor humor weerspiegelt zijn inzicht in het leven’. En volgens mij zegt sarcasme vooral iets over iemands heimelijke sjacherijn.

Het begint met en Z en het is …

Toen het vorige maand dan eindelijk lukte een avondje uit in te plannen stond er ineens een andere chef-kok in de keuken van Mevrouw Meijer. En dat niet alleen: meneer Meijer bleek de boel nèt van de hand te hebben gedaan – slik. De verzekering dat ‘alles verder hetzelfde zou blijven’ ging diezelfde avond meteen al onderuit: alles zag er inderdaad nog precies zo no nonsense uit als ik me herinnerde en we hebben ook heus weer heerlijk gegeten, ik voelde me er alleen helemaal niet meer zo thuis. Zelfs het amicale familiegezelschap naast ons kon niet verhinderen dat ik de hele tijd het gevoel bleef houden bij iemands preutse peettante op bezoek te zijn. Zo een die met haar blik zowel afkeur als welwillendheid weet uit te drukken. Die quasi toevallig nèt wegloopt als je een keus hebt kunnen maken en wilt bestellen, en wiens wijnadvies eruit bestaat haar keus meteen maar voor je in te schenken. Het was kortom bij lange na niet meer zo ongedwongen en ontspannen in mijn favoriete restaurant. En dat doet toch iets met je smaakpapillen.

Op zoek naar een nieuwe ‘alle 13 goed’-eetstek reserveerde ik deze keer iets in het Scheepvaartkwartier waarvan ik jaren terug voor mijn verjaardag een tegoedbon kreeg. Meneer Meijer zou daar kennelijk ook graag eten, dus veel kon er niet misgaan – zolang ze in de tussentijd niet ook waren overgenomen dan, grapten we nog quasi sarcastisch. De locatie kon ik blind vinden. En een krijtbord in de entree heette me bekend ogend welkom – maar eenmaal binnen leek er ondertussen toch flink te zijn verbouwd. Dat klopte: de boel was onlangs overgenomen (oei…) en helemaal gerenoveerd. Dat mijn reservering nergens was te vinden gaf niets, er was nog plek! 4 Linda lookalikes bij het raam met gelikt uitzicht maakten luidruchtig foto’s van zichzelf en om op adem te komen bestelde ik alvast maar een grote fles water, terwijl ik uit de zwierige letters in spiegelbeeld het beoogde ‘Zinc’ probeerde te ontcijferen. Toen dat echt geen doen bleek sms’te ik inmiddels bijna wanhopig: waar blijf je? – maar eigenlijk wilde ik het liefst weg.

Mijn verjaardagswens werd vrijwel onmiddellijk verhoord. Er werd – de uiterst beleefde ober die me mijn niet meer zo trendy jas zonder morren teruggaf raadde het in één keer goed – een stukje verderop, om de hoek, al een poosje op mij gewacht. Die avond proefden we op stoeltjes die ik zelf als student ook ooit bezat van heerlijke, eerlijke kost waarbij je je vingers en bord wilt aflikken en dat gerust ook kunt doen. De eigenaar had recentelijk zijn broer uitgekocht. Zij hadden de zaak ooit samen van hun ouders overgenomen. Die hebben nu een vislokaal op de Kaap. Maar eerst zaten ze om de hoek, even verderop, toen het daar nog Z&M heette. Met de Z van Zinc – dus heel ver zat ik er niet naast.

 

 

The power of fun – beginnershandleiding

Deze post heette aanvankelijk: ‘Gratis online workshop vlaggetjes maken voor honden’, een komisch bedoelde variatie op Aan de kade’s populaire workshop Truitjes breien voor tuttige vazen. Het plan was een instructiefilmpje te maken over hoe van satéprikkers, fluoriserende post-its en melige teksten vlaggetjes voor achtergelaten hondenpoep te knutselen. Dat hadden we hier in de buurt namelijk plots te over. Zover kwam het tot nu toe alleen nog niet. En inmiddels zijn we een week of wat verder en heeft het prototype alleen al het beoogde effect gesorteerd. Wat gek genoeg toch demotiveert. Behalve het effectief gebleken ‘poep alert’ was ‘poep preventie brigade’ evenals ‘GRATIS meenemen’ een optie. En bij wijze van miniquiz lag er een vlaggetje paraat met ‘a) poep, b) drol, c) kak’ – prijs: gratis handig plastic zakje.

In de Groene van deze week een handleiding plastic vissen voor beginners. Gratis online!

Everything but the girl

Hier in huis vind je geen eethoek, geen tv, en ook geen laminaat op de vloer. Met een rolstoeler in huis heb je nu eenmaal andere woonwensen en prioriteiten. Ork, ork, ork, soep eet je: op de bank of zo, en nieuws kijk je op je laptop. Onlangs keek ik voor de grap ook eens naar Gort. Vanuit zijn wijnchateau ging hij juist kijkersvragen beantwoorden. Een daarvan kwam van ‘Don en Petra’. Nou ken ik toevallig ook een Don en Petra, met – the odds! – dezelfde familienaam en al. Diezelfde week herkende ik in een mantelzorg-docu ook al de moeder van een oude bekende van eerder genoemde rolstoeler, en iemand waarmee ik zelf ooit bevriend was kwam voorbij in een teaser van First Dates. Er was inderdaad een gemene deler, maar die deel ik niet met u. Dat is persoonlijk, zoals dromen alleen voor de dromer zelf betekenis hebben. ‘Drie keer is scheepsrecht’, laten we het daar op houden.

Voor de tweedehandsmuziekwinkel met onhandig hoge drempel zat een medewerker te roken. Of hij toevallig uit z’n hoofd wist of er een exemplaar was van de cd waarnaar ik zocht. Dat wist hij niet. Achter hem aan lopend naar het juiste schap kwam de achtergrondmuziek bij iedere stap duidelijker binnen. Hoe hij het noemde heb ik niet onthouden, maar ‘stom toeval’ was dat in ieder geval niet. Voor mij blijft het keer op keer gewoonweg heel mooi en bijzonder.

nieuwjaars-haiku

Wie doet het haar na
Met minder ernst, meer spelen
Is het niet moeilijk

 

(variatie op haiku 2013)