welkom bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Hier leest u regelmatig over lopende, niet lopende en nieuwe projecten van Marilou de Poorter, krijgt u soms ongevraagd tips en geniet u onregelmatig mee van het nooit vervelende uitzicht op de Delfhavense Schie.

Meestal vermakelijk, altijd oprecht.

rolstoelbestuurdersblues

Eenmaal boven wil mijn zoon computeren. In zijn geval komt dat er op neer dat hij met een éénknopsmuis op de mediaplayer naar steeds een nieuw nummer uit zijn muziekbestand zapt: het enige waarmee hij stante pede invloed kan uitoefenen op zijn omgeving, een incidentele paniekaanval daargelaten.

Het heeft heel veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen gekost om hem deze onmiskenbare meerwaarde aan te leren, of beter gezegd: hem te helpen zijn eigen onmacht te durven doorbreken, maar dan heb je ook wat: een voorzichtig begin van zelfvertrouwen.

Het eerste liedje dat vandaag door de huiskamer klinkt is eigenlijk spoken word. Of rap, al vind ik het zelf eerder poëzie. Waarschijnlijk is het dat allemaal en toepasselijk sowieso.

Verkeershufters zijn een maatschappelijk probleem. Niet weg te denken en niet uniek. Stuk voor stuk inwisselbaar voor om het even welke andere verkeershufter die roekeloos iemands (rol)pad meent te mogen kruisen. Een vast gegeven waarmee je als rolstoelbestuurder lijdzaam doch alert, dag in dag uit serieus rekening houdt. Wanneer het desondanks een keertje toch niet met een sisser afloopt zal de betreffende pechvogel gewoon zijn eigen wonden moeten likken, en zichzelf moeten zien te vergeven. Daar helpt geen moedertjelief aan.

Tuintraphut hufterproof

Tuintraphut stap 1.1

De basis van onze multifunctionele tuintraphut staat inmiddels! Dit best ambitieuze project is nu in ieder geval al hufterproof stevig. Wordt vervolgd!

Drift van de dag

Het was nog vroeg. Veels te vroeg om in mijn kano te klimmen en een duidelijk op drift geraakt, eenzaam sloepje op te pikken.

Zo vroeg dat ik me eigenlijk alleen nog het holle geluid van hout op steen helder herinner.

Moment voor jezelf

Terwijl wij in Utrecht de Jaarbeurs afspeurden naar leuke nieuwe tijdsbestedingsmogelijkheden voor een jongwolwassen rolstoeler met prepensioen, werden in Rotterdam last minute toch nog ‘een aantal’ extra tijdslots beschikbaar gesteld voor die Rooftop Roll, ontdekte ik daarnet. Of nee, wacht: ze waren ‘beschikbaar gekomen’. Afijn, hoe dan ook: wanneer ik probeer te boeken gebeurt er helemaal niets.

Dat lag niet aan mijn ‘oude Nokia’ en ook niet aan mijn slechte bereik. Die kennelijk in der haast uit de hoge hoed getoverde ‘extra’ tickets bleken doodleuk alleen maar voor vandaag bedoeld; alleen maar tussen 10:00 en 14:00 uur. En het was zestien, nee achttien over twee in de middag.

Rond die tijd neem ik meestal een moment voor mezelf. Lig ik even lekker lui, languit op de bank. Hoeveel extra rolstoelers er nou precies in ‘een aantal’ pasten? Ik heb werkelijk géén idee.

Binnenkort is-just-a-10-letter-word

Over relatief gesproken: het ziet er naar uit dat er toch géén extra tijdslots voor rolstoelers worden gerealiseerd. Op de site van Rotterdam Rooftop Walk heerst althans al twee weken radiostilte na de veelbelovend snelle bekendmaking: ‘we zijn ons ervan bewust’, en de belofte: ‘binnenkort volgt meer info’.

Maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen! Het once in a lifetime maandlange event duurt tenslotte nog bijna tien dagen – tijd is net zo relatief als het je lief is.

Was ik maar roze, dan was ik niet meer blauw

Het leven is een feest, je moet alleen nog even zelf de slingers ophangen.

Zoek de verschillen:

Deze diashow vereist JavaScript.

zwaai van de zondag

luchtacrobaat van de dag

kano van de dag

my first klopboor

Wie niet bang is zijn/haar/hen handen vuil te maken en/of iemand te kloppen, klust zelf.

Met het juiste gereedschap.

Eerlijk gekocht.

Van je verdiende loon.

jaren zeventig boormachine in originele koffer

Niet de sjaak

Of ik mee ging een stukje rijden. Eigenlijk had ik heel andere plannen. Eigenlijk had ik een succesvol samenzijn allang opgegeven. Toch gaf ik toe: het was de allereerste keer in, wat zal het zijn geweest: 2?, 3? maanden huwelijk dat hij ook eens een keertje initiatief toonde tenslotte. Dat verdiende wel een beetje toegeeflijke meegaandheid. En zo veel te verliezen had ik nou ook weer niet, hooguit die sporadische vrije middag zonder zorgen.

De hakjes die me die dag redden gaan vandaag naar de kledingbank. Zolang je er niet mee over drassig gras ter grote van zo’n anderhalf unheimisch voetbalveld loopt, blijven ze mooi en comfortabel. Weet ik uit ervaring. En met een beetje mazzel red je het dan ook om de dichtsbijzijnde uitspanning, op de uitbater na uitgestorven, op blote voeten levend te bereiken. Blijft het bij een spreekwoordelijk schot voor de boeg.

Wat er achter de bomen aan het einde van die groene vlakte was, informeerde ik toen mijn tweede cappuccino en zijn tweede biertje werd gebracht. ‘Niets’, klonk het bijna geïrriteerd verbaasd. Wat was dat nou voor een vraag, leek de goede man te denken. Wie zou dáár nou ooit, wat dan ook willen doen?

Op de terugweg was ik de Bob, logisch. Of ik hem misschien ergens moest afzetten?

matroos van de dag

vaartuig van de dag