welkom bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Hier leest u regelmatig over lopende, niet lopende en nieuwe projecten van Marilou de Poorter, krijgt u soms ongevraagd tips en geniet u onregelmatig mee van het nooit vervelende uitzicht op de Delfhavense Schie.

Meestal vermakelijk, altijd oprecht.

schone Schie van de dag

Rotebmannen houden ook onze waterwegen zo schoon mogelijk. Dat mag:

a) in de krant

b) op dehavenloods.nl

c) wat mij betreft vaker

Dijkdingen van de dag

Als de bel rinkelt heb ik net met een behoorlijk zwaar matras de uitgang geblokkeerd: zoonliefs elektrische lattenbodem moet een beetje worden aangepast. Op zich een simpel klusje, als je de Prins op de erwt-stapel matrassen voor het gemak even wegdenkt – en in de tussentijd niet wordt gestoord. Het belletje klonk absoluut niet opdringerig, eerder bescheiden. Toch doe ik geen poging bij de voordeur te komen.

In een moeite door pak ik ook meteen maar het een en ander aan achterstallig onderhoud in de achtertuin aan. Pas als de Pelsertboys me roepen, merk ik het geruisloos langs varende gevaarte op. Ze zijn met z’n drieën en ik kan maar op één naam komen. Het is echt tijd voor koffie, constateer ik. Pauze en koffie.

Als we dan eindelijk boven komen ligt er een kunstig gevouwen A4’tje op de deurmat, en blijk ik een oproep gemist te hebben. Het nummer herken ik niet.

Op de zelfgeknutselde flyer voor een zelfbedacht buurtfeest herken ik wel de namen van twee Dijkkids, die graag gezellig marshmallows roosteren, vandaag, voor hun huis. Tijt: 7 uur safons.

Komt allen!

zwaaien van de dag

Mijn mobieltje heeft steeds onvoldoende opslaggeheugen voor nieuwe foto’s. Daardoor nu geen snapshot van zwaaiende matrozen en ook niet van enthousiast trampolinespringende schipperskinderen.

achterdeksalto’s van de dag

Lentekriebels?

• Voor wie maar niet genoeg kan krijgen van de allereerste lente zonder coronamaatregelen in welhaast ééuwen, kan aankomend weekend in Delfshaven naar het Lente Festival op het historische Piet Heynsplein. Met activiteiten voor jong en oud en ‘Workship’ voor de nautische noot.
  

  foto: kunstenmakerij / atelier aan de kade

• En in Rotterdam is er deze week een nostalgisch kunstenmakerij-event uit al bijna vervlogen tijden terug van zeg nooit nooit-weggeweest: Circusstad Festival!

Komt dat zien!

Ork, ork, ork *)

Terwijl de Nederlandse nieuwsconsument de ene na de andere juicy mediarel als een event lijkt te beschouwen, iets waar je bij moet zijn geweest om een beetje mee te tellen, doen jonge Afghaanse vluchtelingen de ‘truck game’, ‘train game’, ‘mountain game’, ‘river game’ of ‘pedestrian game’. En doelen Oekraïense strijdkrachten op Russische soldaten, wanneer ze het over de ‘Orks’ tegenover zich hebben op het apocalyptische slagveld van iemands zelfverzonnen militaire bevrijdingsmissie.

Op de vrijmarkt scoorden we onlangs een bijna-retro Brabantia beschuitbus, zonder vieze gebruikssporen maar inclusief originele lift; plus drie, vermoedelijk voormalige hotel-restaurant hoogglans soeplepels met, bij hier al in gebruik zijnd bestek matchend multi-design. Er was nog een vierde kandidaat om gered te worden van de schroothoop door in onze bestekbak te belanden, maar daarvan stond de steel me niet zo aan, of een beetje tegen: het is maar net hoe je het bekijkt.

*) borsjtsj eet je met een soeplepel

Sneak preview

Koningsdag ansichtkaartgroeten-automatiek

Binnenkort in het portiek bij Aan de kade: home-made houten ansichtkaartgroeten-automatiek – bekend van Koningsdag 2021.

Stille zaterdag

nieuwe reeks nieuwe wieken voor oude molenrompen – kunstenmakerij / atelier Aan de kade (2022)

Zo af en toe doe ik niks. Staar ik in gedachten ver weg, voor me uit. Maar meestal maak ik iets af of start een nieuw project. Doorgaans met zaken zonder noemenswaardige betekenis. Scrap, restanten, waardeloos materiaal.

‘In het zinloze ligt betekenis’, hoorde ik onlangs in een interview met ik heb geen idee meer wie, ik had nog nooit van de kunstenaar gehoord maar begreep meteen wat werd bedoeld, al zou ik het zo niet formuleren.

zwaaien van de dag

Deze diashow vereist JavaScript.

boks van de dag

nagellakactie voor Oekraïne bij voorheen snackbar Peppie

Poetinisme

Wanneer iemand het me moedwillig moeilijk maakt, probeer ik eigenlijk altijd wel de boel meteen om te draaien.

Wat maakte dat iemand zo, zo giftig werd? Zo haatdragend boos, wraakzuchtig, vernietigend vals?

Wat is er gebeurd dat iemand er een geheel eigen logica op na ging houden en zichzelf tegen heug en meug maar blijft voorhouden daar heilig in te geloven? Welk drama is daaraan voorafgegaan? Welk persoonlijk leed?

Vaak kom je dan uiteindelijk uit bij angst. Schaamte en angst.

Nare mensen zijn eigenlijk gewoon bange mensen, die zich daarvoor schamen. Meestal onterecht, maar ja, zo voelt dat dan blijkbaar niet. Kennelijk voelt het juist als De Waarheid. Een overtuiging die dwars door alle redelijkheid en onverzaakbaar moet worden verdedigd.

Dan krijg je bijvoorbeeld het kromme verwijt van afkeuring: ‘Als ik het niet dacht, het gaat weer over geld’ – als je vriendelijk doch dringend vraagt wanneer het nog openstaande bedrag nou eindelijk eens wordt voldaan. Of de gezochte beschuldiging: ‘Ik zag een condoom in je toilettas, ontken het maar niet jij gaat vreemd!’. Of iemand die tevergeefs haar vuilniszak in een volle container probeerde te proppen reageert alle opgestapelde frustratie op jou af – ‘Ik heb zin om je in je bek te spugen, ik doe het hoor!’. En blijkt de tierende automobilist niet zichzelf wel voor zijn kop te kunnen slaan, maar juist jou – die hem, daar in die lange rij voor het rode verkeerslicht, zo ergerniswekkend in de weg stond dat hij je bumper er wel af moest rijden. Voor iemand die bang is voor alles en zichzelf, eigenlijk best logisch. Die moet anderen wel proberen te intimideren en kleineren. Daar zit niets anders op. Of nou ja, niets dat vanzelf komt aanwaaien in ieder geval.

Zo is hier in de straat van de ene op de andere dag het eenrichtingsverkeer tot nader order omgedraaid. Scheurende spookrijders en valse verkeersruzies zijn sindsdien eerder regel dan uitzondering. Dat ging nog verbazingwekkend lang goed, maar van de week was ik toch bijna de sjaak.

De wegpiraat tegenover me bleef met ronkende motor staan waar ie stond, terwijl ik me in gedachten afvroeg of hij misschien dacht dat ik gek was, in plaats van voor niets en niemand bang. Haast had ik evenmin, wel alle geduld van de wereld. Van mijn part werd me de weg versperd tot de boeman tegenover ons een ons woog. Boeien!

Maar man, wat een ongelooflijk lelijke kop had de bestuurder die, na een bewegingloze, minutenlange patstelling, toch maar een stukje achteruit reed zodat ik mijn weg alsnog kon vervolgen – en hem de verkeerssituatie persoonlijk verhelderen.

‘Dat kan me helemaal niets schelen!’, blafte het heerschap me nog machteloosrood aangelopen toe, voor ik, schouderophalend, mijn raampje weer sloot en sowieso niets meer verstond. Tja, dan houdt het op.

Wellicht werd hij als kind nooit echt gekoesterd, bedacht ik me. Kreeg hij amper warmte of kon hij zijn moeder niet beschermen tegen de vuistslagen van zijn pa. Schaamt hij zich nodeloos voor wat er in zijn jonge jaren met hem is gedaan. Is daar nog steeds nog geen speld tussen te krijgen.