zand erover en
met de sneeuw weggesmolten
vragen van weleer
(haiku, 2014)
Met die waterlandschappen wilde het vandaag niet zo vlotten in de expositieruimte van We’re all in the water – but some of us are looking at the stars, dat ik tevens als tijdelijk atelier mag gebruiken. Wel wist ik dit doek af te ronden. But some of us are looking at the stars (2014)
acryl en papier op doek
60 x 80 cm
Wat gisteravond een nogal dwaze ingeving leek (wat moet ik in godsnaam met een indiaan?) wist me vanmorgen bij binnenkomst eigenlijk meteen te ontroeren. Toch maakte dat me niet opeens behoedzaam. Gelukkig maar. Want juist die onbestemde kleuren en grote halen maken dit vrouwenportret sterk.
Nog een ‘nieuw’ werk dat onder tijdsdruk van het naderende scheepvaartverkeer in het oude brugwachtershuisje van de Lage Erfbrug ontstond:How I wonder where you are (2014)
acryl op doek
60 x 80 cm
Ook dit was zo’n doek dat voor mij nooit echt uit de verf was gekomen. Aanvankelijk had ik me in het brugwachtershuisje gericht op verlevendiging van de details. Tot ik in een opwelling het doek rigoureus omgooide en bijna op gevoel overschilderde. Dat wil zeggen: zonder echt naar de voorstelling te kijken, alleen nog de verhoudingen tussen licht en donker te zien.
Het resultaat is verontrustend eenvoudig en fascinerend tegelijk. Wat op het eerste gezicht een aangenaam warm winterlandschap lijkt is bij nader inzien slechts een vervreemdende verzameling lijnen en oude verflagen.
Schilderen tijdens spertijd vraagt om snelle beslissingen. Door te focussen op de verhouding tussen licht en donker kreeg een bestaand waterlandschap waarover ik nooit helemaal tevreden kon zijn alsnog de kracht en intensiteit die mijn doeken doorgaans typeren. Wachten op Godot (2014)
acryl op doek
60 x 80 cm