De clou begon me juist te dagen toen mijn naam werd omgeroepen. Bijna jammer dat ik zo snel al aan de beurt was. Het thema in het grijs gelezen damesblad was namelijk jaloezie, oftewel: afgunst. In het bijzonder hoe dit vaak slim wordt verpakt in schijnbaar terloops geplaatste, quasi onschuldige opmerkingen – maar niet heus. Dat trucje ken ik als mijn broekzak. Het is me min of meer met de paplepel ingegoten en lijkt me mijn leven lang te blijven achtervolgen. Ooit heb ik het braaf gekopieerd – ik was er zelfs best goed in – en als ervaringsdeskundige zeg ik er hier meteen bij dat het je onvermijdelijk dood-en-doodongelukkig maakt. Niet aan beginnen dus! Van onzekerheid kom je alleen af door het (let wel: actief!) te overwinnen. Passief-agressievelingen (zo heet dat wanneer iemand met slinkse spelletjes steeds probeert om anderen, die beter af lijken te zijn, onderuit te halen) lopen de deur van therapeuten sowieso meestal plat en dat scenario trekt je vast niet. De hele truc is juist dat je jezelf onder ogen moet durven komen.
Maar ik dwaal af, excuus. Het zou erover gaan dat het niet eerlijk verdeeld is in de wereld, althans: zo suggereert de titel. Dat sommigen altijd wind mee lijken te hebben, terwijl anderen – nee, wacht. Laat ik ter verduidelijking een praktijkvoorbeeld geven. Misschien helpt dat? Een vrij recent voorval: dat je weliswaar laat, doch nochtans precies op het juiste moment bij een inmiddels gesloten toegangsdeur arriveert om alsnog door de juist van haar last minute pee terugkerende yoga-juf binnen te worden gelaten voor die ochtendsessie waarom het je allemaal te doen was toen je, against all odds, toch maar niet-geschoten-altijd-mis wel onderweg ging. Of dat je de onrust van je zoon ’s morgens absoluut niet kunt plaatsen maar er uit respect voor zijn inspanningen om met je te communiceren wel naar handelt, en hem dus veel eerder dan anders uit bed haalt en verzorgt, zodat hij tip top in orde klaar staat voor vertrek naar zijn dagbesteding wanneer de bus ruim een half uur vroeger dan gebruikelijk al voorrijdt. Is dat mazzel, of wat?
Maar het meest treffende voorbeeld van een streepje voor hebben is wellicht het verhaal achter het pakje Kinder-chocoladereepjes met mijn voornaam erop voorgedrukt, dat hier onlangs werd bezorgd. Desgevraagd verklaarde de afzender dat ze, op zoek naar een kleine attentie specifiek voor mij, op goed geluk naar de plaatselijke super ging waar haar oog vrijwel meteen naar een schap met aanbiedingssnoepjes trok. Op het voorste pakje las ze tot haar surprise de naam van uitgerekend degene voor wie ze daar überhaupt was binnengestapt. Nou vraag ik je! Het zal je maar gebeuren, zeg! Sommigen hebben echt meer mazzel dan anderen. Ik vermoed dat dit een zekere state of mind vergt.
– a suivre –
Aan de kade 