We werkten ooit allebei mee aan Weerstand van fotojournalist Carel van Hees: een integere – ook al had zij er achteraf geen goed gevoel meer bij – en behoorlijk indringende portrettencompilatie van 10 mensen met hiv. We maakten van het leven regelmatig samen een feestje. Als we in het najaar stilstonden bij de sterfdag van haar vriend vroegen we ons wel eens af wie van ons het volgende kleine negertje zou zijn. Mijn zoon werd het niet, die luistert nu naar een boek, terwijl ik schrijf – en blijf, ja.
Natuurlijk denk je veel aan iemand die net is overleden. Maar toen Lay Down op de autoradio werd aangekondigd wist ik heel zeker: dit komt van haar. Dat ik Melanie even later dingen hoorde zingen als ‘we blead into eachothers wounds’ (gedver, wat is dit voor goors – aanvankelijk verstond ik namelijk ‘wombs’) en ‘we all had got the same disease’ (ja, daar kon je natuurlijk op wachten met al dat bloed) maakte me breed – hoewel ook een beetje als een boerinneke met kiespijn – aan het lachen. Gekke meid. We hadden afgesproken dat ze na haar dood grapjes met me zou komen uithalen. Maar dit was natuurlijk puur toeval.
Aan de kade 