Die 2 stembiljetten op de mat waren hooguit komisch toevallig uitgerekend de morgen voorafgaand aan de Amerikaanse horrorpresidentsverkiezingen bezorgd, natuurlijk. Van kwade opzet – zoals die keren dat de benzineleiding onder mijn auto werd gesaboteerd – was ongetwijfeld absoluut geen sprake. Toch is het opmerkelijk te noemen dat we 30 november in Rotterdam ook uit 2 moeilijk liggende mogelijkheden mogen kiezen. Want ofwel je bent tegen een woonplan dat minder koopkrachtige mede-stadsbewoners hun betaalbare woningen uit jaagt, ofwel je bent vóór het gemeentelijke streven om Rotterdam weer groo(t)s te maken. Uh, hoezo werkt een raadgevend referendum niet polariserend?
De laatste keer dat ik mijn stem uitbracht ging ik, ondanks de nog na-ebbende kater van de verkiezingen dáár weer voor – toen mijn slimmigheid het beoogde effect helaas niet heeft helpen bereiken – toch weer ‘strategisch’ stemmen. Liet ik me met andere woorden toch weer niet leiden door mijn politieke voorkeur, maar door andermans prognoses voor de meest waarschijnlijke uitkomst. Dom! Vergelijkbare pretentieuze peilingen kleurden wellicht eveneens de Amerikaanse twijfelende kiezer veel meer dan haar achteraf lief was? Zo van: als zij toch gaat winnen, kan ik het mezelf best gunnen om mijn ongenoegen dan in ieder geval op zijn minst wel stiekem te uiten door, veilig in het verborgene, op hem te stemmen? In mijn eigen woonomgeving verbaas ik me althans nogal over onvermoed opborrelende onderbuikgevoelens. En nee, dan refereer ik niet per se aan een ‘spontaan’ lekkende benzineleiding, eerdaags na uitvoerige media-aandacht voor een inspirerende heldendaad.
Aan de kade 
Geef een reactie