De titel van de IFFR-film die ik donderdagmiddag zag – Mimosas – dekte de lading in de verste verte niet. Waarom dat was legde de producer in de Q&A ongegeneerd geamuseerd aan de achterblijvers in de zaal uit. Zijn simpele verklaring – dit was aanvankelijk de werktitel en we zagen de noodzaak niet in om er alsnog een betekenisvollere aan te geven – sloot goed aan bij de essentie van de film die me afgelopen vrijdag was gegund. Want in Jim Jarmusch’s Paterson gaat het vooral om dat ene fragment dat je van die bijna twee uur doorkabbelen bijblijft wanneer je weer buiten staat. Zo zag ik vandaag op het filmfestival mijn onlangs in de uitverkoop aangeschafte nieuwe fluitketeltje staan. Op de set van Family Life. In de woning van de vrouwelijke helft van het gelegenheidsregisseursduo waar deze film uit praktische overwegingen – ze was net bevallen – geschoten is. Naar mate het verhaal vorderde oogde het er steeds voller en rommeliger. Toch werd ergens tegen het eind mijn aandacht naar een karakteristiek keteltje in die exotische keuken getrokken. Het leek op dat van mij, maar dan net even anders – leuker. Tot in de details nam ik het kortstondige beeld in me op. Zoiets zou je hier nou nooit in de winkel aantreffen. Pas terug thuis kon ik met eigen ogen vaststellen dat het gras er net zo groen is als in Chili.
Aan de kade 