Zwart-witbubbels

Het gaat goed met Nederland. We geven met zijn allen weer meer uit in plaats van te sparen-voor-later, ‘dus’ we hebben weer vertrouwen in de toekomst. Mooi toch? Deze met cijfers onderbouwde conclusie is alleen niet de mijne. Want net zo min als ik me informeer door voornamelijk vette krantenkoppen te lezen neem ik de meest voor de hand liggende hapklare verklaringen voetstoots aan: als de aarde rond was zouden ze er down under wel zijn afgevallen.

Ook mij is het heus opgevallen dat het deze maand ongebruikelijk druk was in de winkels waar ik blijmoedig beduidend duurdere kerstkaarten kocht dan andere jaren. Terwijl ik tijdelijke even geen inkomen heb, ‘dus’ eigenlijk zuiniger aan zou moeten doen. En een plezier dat ik had! Alsof je vakantie viert zonder vrij te hebben. Bitcoinbubbels, maar dan zonder winstbejag.

Ik denk eerder dat we – ongemerkt – collectief bewuster zijn geworden van onze eigen sterfelijkheid. Niet zozeer als logische conclusie (natuurgeweld, politiek wangedrag, terroristische willekeur) of door doemdenken (atoomwereldoorlog), maar oer-Hollands praktisch. Noem het desnoods emo-polderen: onze zuinige volksaard die onderhandelt met ons nuchtere verstand – het kan krek zomaar afgelopen zijn, zeg Ingrid, misschien moeten we toch eens de bloemetjes buitenzetten.

Deze foto maakte ik in Parijs, voorjaar 2004. Waar ik nogal overdonderend werd onthaald door overal posters met mijn naam erop. Het betrof een benefietconcert ten bate van een naar mijn verongelukte franse naamgenootje vernoemde stichting – pour les routes de la vie. Een paar maanden later werd ik zelf aangereden en het scheelde maar een haartje. Die winter kreeg iedereen een handgedrukte foto op passepartoutkarton bij wijze van kerstgroet. Dat ik er voor mezelf geen had achtergehouden deed me op een bepaald moment zomaar ineens diep verdriet. Omdat er van al die gelegenheidsafdrukjes waarschijnlijk niet één nog bestond. Terwijl het item voor mij juist zoveel betekende. Waarom kon ik niet een beetje meer aan mezelf denken?

Pas na stevig aandringen en manipulatieve drogredennaties pareren – ‘Ik kom het wel een keer langs brengen want opsturen is veelste duur’ – had dan eindelijk de haar in bewaring gegeven envelop met mijn correspondentie aan een overleden familielid hier op de mat gelegen. Of het toen ook juni was durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar een Buon Natale a tutti-momentje was het in ieder geval.

Buon Natale a tutti!

‘Hallo, het is juni hoor’, ‘Mwah, dit soort dingen gebeuren nou eenmaal alleen met Kerst’. – Jordan (Marcello Mastroianni) en Luigi (Massimo Troisi) in Splendor, een Filmfestival van Cannes genomineerde die het destijds helaas moest afleggen tegen het enigszins vergelijkbare Cinema Paradiso (1989).

No News From God

Die 2dehands dvd met muziek van Baz Luhrmann bleek gewoon een cd te zijn. Met soundtracks van films die ik never nooit zag, want ‘episch romantisch’ en daar heb ik dus echt niets mee. Maar voor iemand die stress moet mijden best een goede keus want bomvol heerlijk rustgevende klanken. Een mengeling van luxe lift-, new age-, en 50+loungemuziek.  Precies mijn ding – for the time being.

Alta Fidelidade (2000), een van de overige vier ‘5 voor 5′ dvd’s was me, ondanks de gave rol van Jack Black, echt veel te zoet. Wie hem wil, mag hem hebben. En The Other Side Of The Bed (2002) koos ik vanwege de aanbeveling dat het ‘The most fun foreign film since Y Tu Mamá También’ zou zijn – NOT. Eerder een prematuur La La Land (2016): ‘laten we een poosje uit elkaar gaan’ doorspekt met lullige liedjes en dansjes, maar dan met een happy end. Terwijl ik laatstgenoemde alleen zag omdat uitgerekend die film draaide op de enige avond dat ik in de gelegenheid was naar de Pleinbioscoop te gaan. The other side of the bed/El Otro Lado De La Carna verhuist vermoedelijk binnenkort naar een vriendin die graag Spaans wil leren. (Y Tu Mamá También uit 2001 mooi niet, die staat zelfs vrij hoog in mijn top 1001 aller tijden!)

Bella Maffia met Nastassja Kinski is nog een twijfelgeval. Het thema ‘erotiek tussen moeder/vader en ooit zoek geraakt, niet herkend kind/nageslacht’ is me eigenlijk te gruwelijk, en bovendien in Incendies (2010) veel kundiger gedramatiseerd. Maar de samenwerking die zich tussen de overgebleven vrouwen – met totaal verschillende karakters – na een giga familiedrama ontpopt vond ik daarnaast zo bemoedigend dat ik deze dvd alleen doorgeef aan iemand met een heel goed verhaal. (Wat niet gelijk staat aan een heel goede reden, want daar gaat het me niet om.)

Blijft over No News From God, mét Penélope Cruz. Deze mag zeker weten blijven. De openingsscène lijkt – afgezien van de maskers – geïnspireerd door Pulp Fiction met John Travolta als Vince Vega. Zo ook haar lullige Kung Fu dansje, wat daardoor juist wél op m’n lachspieren werkte. (Het bigbrotheriaanse camerastandpunt helpt natuurlijk ook.)

dekwassen van de praktijkdag

matrozenwerk van de winterse dag

wegsleepdienst van de winterdag

vaartuig van de dag

varende vogel van de winterdag

varende kerstboom van de dag

vaartuig van de winterdag

A quiet dream

IFFR 2017. Ergens in het gesprek tijdens onze aanvankelijk nog gezellige gezamenlijke lunch was er iets misgegaan. Vermoedelijk beantwoordde ik onverhoopt toch niet aan eerder aangenomen verwachtingen en werden er als tegenreactie vrij drastische en kort-door-de-bocht conclusies getrokken. Die domweg kant nog wal raakten. Een beetje à la ‘een kat in het nauw’.

We hadden naast elkaar gezeten bij A Quiet Dream – regie Zhang Lu – en wilden er allebei nog even met een gelijkgestemde over kunnen napraten. De sfeer van het verhaal had wellicht net iets teveel rationele barrières bij me opgeheven. Of wellicht was het voor mij nog te vroeg geweest voor een glas wijn? Hoe dan ook: mijn ideologische toekomstvisie werd door mijn gelegenheidstafelheer kennelijk drastisch misverstaan. Niets nieuws onder de zon, dat (vanuit een eigen referentiekader interpreteren wat ik zou bedoelen) tref ik wel vaker. En er is ook absoluut niets mis met niet verder dan je eigen neus durven kijken, begrijp me goed. Dat ik het bijvoorbeeld niet met 1, maar zelfs 2 Wildersstemmers – buiten dat – eigenlijk heel goed blijk te kunnen vinden was voor mezelf in eerste instantie ook best een schok, want raar onverklaarbaar. Dus, hé, waar hebben we het over?

In dat gesprek met die zaalwacht ging het op een zeker moment over dat ik hoopte ooit nog te mogen meemaken dat zoiets twijfelachtigs als ‘objectief’ wetenschappelijk bewijs overbodig zal zijn. Dat het simpele, maar universele ‘helder weten’ met andere woorden algemeen aanvaard gemeengoed geworden is – maar die laatste zin heb ik nooit kunnen uitspreken, laat staan toelichten. Zodra ik mijn afkeuring over de onlogische verafgoding van wetenschappelijk ‘bewijs ‘ – iets kan pas waar zijn als het door de scharminkelige mens is aangetoond? kom op zeg! – uit had gesproken was de lol er kennelijk meteen vanaf: met de een of andere dooddoener werd onze gedachtewisseling bijna verbitterd kordaat door hem afgekapt. The end.

Pas later, thuis op de bank, drong tot me door dat ik waarschijnlijk stante pede als een enge Trump-aanhanger was weggezet. Een fake news believer. Een foute klimaatontkenner. Stiekem moet ik daar nu nog best een beetje om grinniken.

De eerste mails met nieuws over IFFR 2018 druppelen inmiddels mijn mailbox binnen. En het is ’s avonds eerder donker, dus mijn zoons beamertje weer volop in gebruik. De animatiefilm Rango (cadeautje van de Sint) uit 2011 deed hem weinig – mij des te meer. De goede verstaander die maar een half woord nodig heeft (want die bestaan heus) snapt al snel – Rango is in het begin kort onderdeel van een (geanimeerde) scene uit Fear and Loathing in Las Vegas (1998) – dat dit geen doorsnee familiefilm kan zijn. De subtiele details en veelvuldige verwijzingen maken meermaals bekijken bepaald geen loos tijdverdrijf. Eerder een absolute must – toch deed ik het graag.

Die cultfilm met Johnny Depp zelf heb ik tot nu toe nog niet opnieuw bekeken. Wel Cherry Blossoms – Hanami. Ook zo’n onsterfelijke klassieker, is althans mijn subjectieve mening. Werkelijk alle belangrijke levensthema’s (onvoorwaardelijke liefde, ouderschap, loslaten, nog meer onvoorwaardelijke liefde, rouwverwerking, eenzaamheid én de nodige familie-onverkwikkelingen) komen in deze 2 uur durende film uit 2008 voorbij zonder ook maar een moment te vervelen.  Na het zien van dit veellagige drama kreeg Mount Fuji ook voor mij, relatief rationeel ingestelde westerling, de bijna mysterieuze aantrekkingskracht die het voor Japanners van geboorte heeft. Voor hen is er kennelijk niets mooiers dan de heilige berg zien alvorens te sterven – waarmee de film meteen bitterzoet ontroerend, ‘happy’ eindigt.

In Nederland is A Quiet Dream (2016) nog steeds niet op dvd verkrijgbaar, helaas. En The Butcher’s Wife (1991), ook zo’n subjectieve klassieker, alleen voor een ridicuul hoog bedrag. Maar goed. Die laatste heb ik, net als Ettore Scola’s Splendor (1989) in ieder geval ooit op video opgenomen. Toen had ik ook al een antenne voor uitzonderlijke films – en nog ‘gewoon’ tv.

varend bankstel van de dag

vaartuig van de dag

tuinstoelencontrole van de dag

vaartuig  van de dag