IFFR 2017. Ergens in het gesprek tijdens onze aanvankelijk nog gezellige gezamenlijke lunch was er iets misgegaan. Vermoedelijk beantwoordde ik onverhoopt toch niet aan eerder aangenomen verwachtingen en werden er als tegenreactie vrij drastische en kort-door-de-bocht conclusies getrokken. Die domweg kant nog wal raakten. Een beetje à la ‘een kat in het nauw’.
We hadden naast elkaar gezeten bij A Quiet Dream – regie Zhang Lu – en wilden er allebei nog even met een gelijkgestemde over kunnen napraten. De sfeer van het verhaal had wellicht net iets teveel rationele barrières bij me opgeheven. Of wellicht was het voor mij nog te vroeg geweest voor een glas wijn? Hoe dan ook: mijn ideologische toekomstvisie werd door mijn gelegenheidstafelheer kennelijk drastisch misverstaan. Niets nieuws onder de zon, dat (vanuit een eigen referentiekader interpreteren wat ik zou bedoelen) tref ik wel vaker. En er is ook absoluut niets mis met niet verder dan je eigen neus durven kijken, begrijp me goed. Dat ik het bijvoorbeeld niet met 1, maar zelfs 2 Wildersstemmers – buiten dat – eigenlijk heel goed blijk te kunnen vinden was voor mezelf in eerste instantie ook best een schok, want raar onverklaarbaar. Dus, hé, waar hebben we het over?
In dat gesprek met die zaalwacht ging het op een zeker moment over dat ik hoopte ooit nog te mogen meemaken dat zoiets twijfelachtigs als ‘objectief’ wetenschappelijk bewijs overbodig zal zijn. Dat het simpele, maar universele ‘helder weten’ met andere woorden algemeen aanvaard gemeengoed geworden is – maar die laatste zin heb ik nooit kunnen uitspreken, laat staan toelichten. Zodra ik mijn afkeuring over de onlogische verafgoding van wetenschappelijk ‘bewijs ‘ – iets kan pas waar zijn als het door de scharminkelige mens is aangetoond? kom op zeg! – uit had gesproken was de lol er kennelijk meteen vanaf: met de een of andere dooddoener werd onze gedachtewisseling bijna verbitterd kordaat door hem afgekapt. The end.
Pas later, thuis op de bank, drong tot me door dat ik waarschijnlijk stante pede als een enge Trump-aanhanger was weggezet. Een fake news believer. Een foute klimaatontkenner. Stiekem moet ik daar nu nog best een beetje om grinniken.
De eerste mails met nieuws over IFFR 2018 druppelen inmiddels mijn mailbox binnen. En het is ’s avonds eerder donker, dus mijn zoons beamertje weer volop in gebruik. De animatiefilm Rango (cadeautje van de Sint) uit 2011 deed hem weinig – mij des te meer. De goede verstaander die maar een half woord nodig heeft (want die bestaan heus) snapt al snel – Rango is in het begin kort onderdeel van een (geanimeerde) scene uit Fear and Loathing in Las Vegas (1998) – dat dit geen doorsnee familiefilm kan zijn. De subtiele details en veelvuldige verwijzingen maken meermaals bekijken bepaald geen loos tijdverdrijf. Eerder een absolute must – toch deed ik het graag.
Die cultfilm met Johnny Depp zelf heb ik tot nu toe nog niet opnieuw bekeken. Wel Cherry Blossoms – Hanami. Ook zo’n onsterfelijke klassieker, is althans mijn subjectieve mening. Werkelijk alle belangrijke levensthema’s (onvoorwaardelijke liefde, ouderschap, loslaten, nog meer onvoorwaardelijke liefde, rouwverwerking, eenzaamheid én de nodige familie-onverkwikkelingen) komen in deze 2 uur durende film uit 2008 voorbij zonder ook maar een moment te vervelen. Na het zien van dit veellagige drama kreeg Mount Fuji ook voor mij, relatief rationeel ingestelde westerling, de bijna mysterieuze aantrekkingskracht die het voor Japanners van geboorte heeft. Voor hen is er kennelijk niets mooiers dan de heilige berg zien alvorens te sterven – waarmee de film meteen bitterzoet ontroerend, ‘happy’ eindigt.
In Nederland is A Quiet Dream (2016) nog steeds niet op dvd verkrijgbaar, helaas. En The Butcher’s Wife (1991), ook zo’n subjectieve klassieker, alleen voor een ridicuul hoog bedrag. Maar goed. Die laatste heb ik, net als Ettore Scola’s Splendor (1989) in ieder geval ooit op video opgenomen. Toen had ik ook al een antenne voor uitzonderlijke films – en nog ‘gewoon’ tv.
Aan de kade 
Geef een reactie