Jacobse en van Es – twee tijdloze typetjes van cabaretduo van Kooten en de Bie – hebben het eind jaren 70 uitgevonden en mijn tuin heeft er nu ook last van: SCHEURGRAS!
Bamboe is een grassoort. Het scheurt alleen wat harder dan het gemiddelde gazonnetje richting buren – en de buren van de buren, et cetera, et cetera, et cetera…
‘Luxemotor’ mbs Watergeus moest vanmorgen – evenals de vele schepen in zijn kielzog – net zo lang geduld oefenen tot de Lage Erfbrug alsnog groen licht gaf.
Meanwhile Aan de kade was het zelfs te warm om met een goed boek in de hangmat wat verkoeling te zoeken. Daarvoor kun je beter gewoon een cd met het geluid van de zee (Pebble beach) opzetten. (Tevens effectief gebleken bij nachtelijke bromtoon.)
Kort na Koningsdag scoorde ik alwéér een mooie kist! Deze rook naar eeuwenoud stof en olieverf. Of misschien was het toch die typische geur van gasolie, dat spul waarmee een binnenvaartschipper de generator laat draaien en waardoor de motoren hun werk kunnen doen – zodat het hele gevaarte met één tikje tegen een joystickje van z’n plek komt. Maar dat is voor een simpele lichtmatroos op sabbatical wellicht wishful thinking? In ieder geval was het een zaterdag toen ik me die wannabe scheepskist in gedachten al toe-eigende. Maar ik was te moe geweest om het hebbeding waar onderweg naar huis mijn oog op viel meteen ook op te halen. De volgende morgen om 7 uur stond ik wel te popelen. Net als mijn EMB-zoon. Alleen dan met een heel andere doel voor ogen: natje, droogje – the works.
Om een lang verhaal kort te maken: verstopt in het groen achter een elektriciteitshuisje stond het onhandig grote gevaarte een uurtje of wat later nog steeds geduldig op me te wachten. Het riep nog net niet mijn naam. Alleen zachtjes doch dwingend: ‘Neem me mee….’
Ken je dat? Dat er bij de bakker een glimmend koffiebroodje naar je ligt te lonken? Een hele taart? Of erger: een compleet kunstwerk, als je net lekker zit te dineren bij Brazzo? Een kunstverzamelaar ontkwam er (tot twee keer toe zelfs!) niet aan. Mijn werk moest en zou met haar mee naar huis. En daar hangt het dan:
mevrouw M. bij – een deel van – haar kunstverzameling (met links onder en boven in het midden twee werken van mij)
In 2002 maakte ik een serie landschapsdoeken tijdens een kort verblijf als expat artist op het voormalige Quarantaineterrein van Rotterdam, even ten westen van Heyplaat. En Stichting Lawine organiseert er na de zomervakantie anno nu een bruisend Kunst Fest!
Zondag 1 september van 11:00 – 18:00 uur, om precies te zijn.
De toegang is gratis en er is van alles te zien, beleven én proeven in deze groene oase tussen muren van zeecontainers langs de Nieuwe Maas.
Quarantaineweg 1 is goed bereikbaar met waterbus en fiets.
In totaal zijn er nu 6 verschillende ansichtkaarten over Delfshavense hotspots in de buurt van kunstenmakerij / atelier Aan de kade uitgebracht. Verkrijgbaar bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie en infopunt van de wijk Lil’Delfshaven – en natuurlijk ook gewoon bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade zelf. Of bestel online 6 kaarten*) naar keuze voor €10!
*) A6 formaat
Bizarre toevalligheden gebeuren doorgaans sporadisch, maar ze gebeuren. En lijken dan zo ongeloofwaardig, zo vergezocht, dat je je bijna gaat afvragen of er niet gewoon opzet in het spel is. Bijvoorbeeld wanneer je met je vriendinnen voor het Prado staat te beraadslagen wie er naar binnen wil en wie er meer voelt voor een grote kan sangria, en dat dan prompt je kersverse ex-vriend pal voor je verbouwereerde neusje de museumdeuren uit komt gelopen. Mét die nieuwe rondborstige liefde waarvoor jij zo harteloos werd gedumpt aan zijn vet gespierde arm. ‘Zeg alsjeblieft dat ik nu de ster ben in Candid Camera’, moet ze innerlijk hebben gekreund. Want nee: ze nam het niet bepaald sportief op. En ja: dit waargebeurde ervaringsverhaal is een tweedehandsje. Zelf hou ik niet van sangria en macho’s.
‘Wie heeft me dit kunstje geflikt? Waar staat die fucking camera?’ Ik denk dat ze haar leven lang niet meer vergeten zal dat ze elkaar toen en daar nog net met goed fatsoen doch onverstaanbaar mompelend wisten te groeten – er voor het vertelgemak nu even vanuit gaand dat ze inmiddels meer levenswijsheid heeft vergaard en vandaag de dag tot iets meer in staat is dan alleen die ondankbare, naar de grond gerichte boze blik. Een ‘Oh! my! God! This Is So Amazing!!’ is wellicht wat over the top, maar iets waar waardering en ontzag uit spreekt is toch best bedenkbaar? (Eerst nog aan de grond genageld, dan in slow motion naderend) ‘Wauw, niet te filmen, waaraan hebben we dit in godesnaam te danken!?’ – ik zie het zo voor me.
Proefondervindelijk leerde ik zelf namelijk dat dankbaarheid veel effectiever is dan bijvoorbeeld verongelijkt pruilen (‘Wat geméén om met haar wél naar Spanje te gaan!’). En dat niet te bevatten toevalligheden daar juist erg goed op gedijen. Ik raak zelfs zo vaak in bizarre samenlopen verzeild dat je er van in de war zou kunnen raken – als je niet heel stevig in je schoenen staat en onder alle omstandigheden nuchter en praktisch kunt blijven dan. Want anders heb je dus helemaal niets aan die gratis vitamineshotjes van moeder natuur.
Maar zou je bizar veel bizarre toevalligheden nou eigenlijk ook een Droste-effect kunnen noemen? Of iemand van schreeuwen betichten die zich pal naast een schreeuwend kind verstaanbaar poogt te maken? Of een foto van een tableau vivant waarop een personage dat tableau live staat te streamen?
Voor al uw biologische knolraap en lof, schorseneren en prei, moet u bij An-Dijvie zijn! (liedtekst: Drs. P – uitvoerenden: Muziek en Lol) foto: Aan de kade
opgedragen aan Wendy L.
Neerbuigend bejegen, kleineren en vernederen, opzettelijk misverstaan en monddood maken: het zou niet mogen kunnen in Zorgland. Niet in Nederland, toch? Maar het gebeurt. Wel. ‘Zorg’ zonder grenzen: schoffering is het nieuwe rood-wit-blauw. ‘Ze proberen het gewoon en komen er nog mee weg ook.’, aldus advocaat Kevin Wevers in de Groene.
Wat dit voor een kaaskop als ik extra fascinerend maakt is dat het dragen van een exotisch klinkende achternaam – bijvoorbeeld die van je mediterrane verwekker/erkenner – meteen al de hele afhandelingstoonzetting lijkt te kunnen bepalen. Vooral als die achternaam veel gemakkelijker wordt geassocieerd met couscous en kebab dan met pizza en pasta. Dat laatste vermoedde ik al wel, maar verbaasde me toch wat, toen ik het in de praktijk terloops aan een degelijk opgeleide, goed bedoelende gemeenteambtenaar voorlegde. Van prosecco worden mensen natuurlijk ook veel vrolijker dan van kamelemelk, logisch. En ‘ciao ciao’ bekt voor de gemiddelde Hollander toch lekkerder dan ‘allahoe akbar’. Hulpverlenen is ook maar mensenwerk, blijkt maar weer. Net als schoonmaken en patatten snijden.
Wat ik vrijwel dagelijks mis is dat kleine beetje waardering dat juist het verschil kan maken. Wat de dag waaraan je door een zoveelste gebroken nacht al moe begon, nèt ietsje lichter laat lijken. Wie weet hoe de hazen lopen is niet zuinig met op z’n tijd een welgemeende dikke duim – en schroomt evenmin de vinger op de zere plek te leggen. Die vraagt niet wat iemand met een ernstige beperking zoals mijn zoon nou eigenlijk bijdraagt aan de samenleving. Die snapt, net als wijlen rapper Feis, dat hij als geen ander ‘normale’ mensen weet te inspireren om óók domweg zichzelf te accepteren zoals ze diep van binnen zijn – in plaats van eindeloos acceptatie na te jagen. Dat hij het levende bewijs is dat je helemaal vanzelf gelukkig bent en oprecht blij wordt als je in vrede leeft met jezelf.
Feis (Faisal Msyyeh, 25/1/’86 – 1/1/’19) werd op nieuwjaarsnacht vermoord toen hij hier vlakbij op de Binnenweg een domme ruzie probeerde te sussen. Hij was een van de stoere ‘bro’s’ waarnaar Emiel tijdens zijn rollende loopje naar het centrum vol overtuiging roept en lacht: hé, vrienden! Meestal krijgt hij daar dan een teken van waardering en respect voor terug – en soms houd ik mijn hart een beetje vast.
Bij een retro Cadillac hoort eigenlijk een retegezellige karaoke party, ja toch, niet dan? Alleen: hoe spel je precies dat oer-Rotterdamse equivalent voor dat nèt wat kakkerigere ‘beregezellig’? Surfend op internet krijg ik op taaladvies.nl wel een hit voor retegeil. Wat dan vergelijkbaar zou zijn met beregeil. En beregezellig schrijf je volgens hen gewoon zonder verbindingsstreepje. Maar behalve dat het kennelijk vaak #retegezellig is op Twitter en er op Facebook wel 3 verschillende schrijfwijzen worden gehanteerd, vind ik maar niet wat ik zoek. Of, wacht: in 2016 heeft HP/ De Tijd een artikel gepubliceerd over de populariteit van plastic flamingo’s. Die zouden – BINGO! – ‘rete-gezellig’ zijn, althans volgens Jan en Janneke uit de hofstad. En HP / De Tijd moet haast wel weten hoe je een woord juist spelt, niet dan?*)
Wij in Delfshaven hebben elke donderdag-, vrijdag-, én zaterdagavond – BINGO! – karaoke bij café Aan Zet. Vanuit de slaapvertrekken hier Aan de kade is goed te merken dat het er dan steevast retuh guzellug is – denk ik dan tenminste te horen.
foto: Aan de kade – als ansichtkaart te koop bij Lil’Delfshaven en kunstenmakerij / atelier Aan de kade
*) Misschien toch niet! Spellingsite.nu (onderdeel van OnzeTaal.nl) schrijft het juist wél weer als een ononderbroken woord. Op de ansichtkaart die vanaf vandaag bij Lil’Delfshaven te koop ligt heb ik dat – al zeg ik het zelf – in ieder geval best handig opgelost.
Aan de kade 