Korenmolen De Distilleerketel aan de Voorhaven is een stenen stellingmolen uit 1986. Vanaf de omloop op 11 meter hoogte kan Historisch Delfshaven mooi van alle kanten worden bezichtigd. Op straatniveau zit De Molenwinkel van Delfshaven. Daar is onder meer het wekelijks vers gemalen meel verkrijgbaar. En sinds kort ook een selectie ansichtkaarten van kunstenmakerij / atelier Aan de kade. Komt dat zien!
Klik hier voor aanbod en openingstijden.
Tussen een mix van talen en toeristen in een strandtent ergens bij Monster.
In het avondzonnetje. Seventies soulmuziek op de voorgrond en een hip lifestylemagazine op schoot.
Pikante mosselen vol krabbetjes en übervriendelijke personeel sluiten perfect aan bij mijn vakantiemood.
Vandaag ben ik een dagje vrij. Nu, niet morgen, en niet volgende week. Toen ik toch maar even opzocht waar ik inmiddels liep bleek ik de 10.000 stappen te zijn gepasseerd.
‘You never know when the music stops’, schaterlacht de trendy swami vanaf het tijdschriftenpapier me vrolijk toe. 
Altijd gezellig, zo’n onverwacht muzikaal onthaal op je rolroute naar de binnenstad. Het bleek vandaag weer Eendrachtfestival, las ik op de flyer die ik van een niet flyerende jongedame kreeg aangereikt – ze wist toch al waar ze de rest van de avond zou doorbrengen: daar.
Zo maar wat redenen om een groetjes uit Delfshaven! ansichtkaart bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade te kopen:
foto: Besouk Delfshaven
Eigenlijk had ik vandaag naar de Maasvlakte willen gaan om langs de vloedlijn lopend mijn hoofd vol uitzichtloze regeldingen leeg te laten waaien en ergens op een rustig punt een duik in zee te nemen. Maar in plaats van in een strandtentje lunchte ik thuis en nu is het te laat om nog zonder haasten op tijd terug te kunnen zijn. Niets zo funest als een deadline die boven de horizon steeds naar je loert! Dus kijk ik nu het filmpje nog maar eens terug dat me gisteravond inspireerde. En doe ik net alsof met een gedateerde selfie.
De grandeur van Maastricht sluit werkelijk prachtig aan bij het imago van het Eurovision Songfestival. Maar Rotterdam zal uiteindelijk dé place to be blijken voor muzikale afgevaardigden van deelnemende landen all over the world. Wedden om een setje ansichtkaarten ‘groetjes uit Delfshaven‘?
Als havenstad is Rotterdam van oudsher een melting pot van culturen en talen. En onze grandeur zit hem weliswaar niet in pracht en praal uit vervlogen tijden, maar wie maalt daarom, als je ook kunt kiezen voor jong, fris en innoverend? *)
Ik zou het wel weten in ieder geval. Als ouwe rot heb ik sowieso weinig andere keus dan vertrouwen op het vernuft van de huidige generatie jonge honden. Dus laat ze maar komen. Delfshaven is in!
*) De rolstoel die ik aan het begin van deze promo meende te spotten bleek bij nadere beschouwing een trompe l’oeil en behalve ergens in het middendeel een Tina Turner lookalike en aan het eind een sportief ogende oudere heer, wordt Rotterdam kennelijk uitsluitend bewoond door – valide – hippe jongeren? Get. Real.
Ineens viel het kwartje. In een wachtkamer naast de eeuwige verloofde van de nachtburgemeester van Rotterdam. De gedachte achter die sociaal correcte regel dat je iemand natuurlijk nooit als ‘je weet wel, die homo’ mag aanduiden berust op een misverstand. Het is een dwaling.
Want als kaal sexy is. En roodharige meisjes goed kunnen kussen. Rond en stevig mooi en wulps is. En loensen kennelijk niet sneu oogt maar juist geil – althans: dat beweerde ooit mijn levenspartner over een ander zijn vrouw. Hoezo is een homo dan ineens een poppetje wiens kwetsbare ego moet worden ontzien?
En waarom valt niemand er over als je een kerel met een flinke gok aanduidt als ‘die met die Neus’? Of een chaoot met ‘die ADHD-er, kom, hoe heet ze ook al weer?’ – terwijl het een nogal verstrooide professor betreft, want laten we wel zijn: diagnosticeren is ook een vak.
Het lijkt misschien logisch en wenselijk om iemand die tot een sociale minderheidsgroep behoort, welke dan ook (rolstoelers, blinden, ex-gedetineerden, dyslecten, vrouwen met drie borsten), te ontzien maar het tegendeel is waar. Alsof een ander beter weet wat goed voor iemand is dan die ‘minderbedeelde’ zelf. Hoe badinerend en betuttelend is dat?
Zoals die potige dame, die laatst in al haar zelfvoldaanheid luid ‘kijk hem daar nou zitten genieten’ declamerend, met een hand vol in mijn rug, me kennelijk wel even zou helpen om zijn rolstoel voort te duwen. Of wellicht ons gewoon quasi tactisch uit haar levensruimte dirigeerde? Ik was te perplex om het haar te vragen. Nee, dan word ik toch veel liever op straat staande gehouden door iemand die graag voor ons wil bidden. Daar en dan. In volle glorie. Hallelujah, prijs de Heer!
Als ik niet op iemands naam kan komen geef ik meestal zo sterk mogelijke hints. Zo van: ‘Je weet toch, die kale kerel met die enorme bril van Studio Sport, of ‘die strak-in-het-pakke homo van Nieuwsuur’. Of die Barbie met die opgespoten lippen ja, want daar trekt mijn oog ook altijd naar. Soms valt zoiets dan verkeerd. Maar zolang volwassen vrouwen, groter dan 1 meter 50, anno 2019 (100 jaar na invoering vrouwenkiesrecht in Nederland, weet je nog?) nog steeds met het grootste gemak van de wereld worden aangeduid met ‘vrouwtje’, zie ik het probleem niet.
https://tvblik.nl/all-stars/blinde-homo
Bezoek volgende week de alweer 5de Besouk Delfshaven en vier met muziek, dans, workshops, theater, kinderactiviteiten, wijkgemaakte producten én heerlijke happen, samen met buurtbewoners uit alle windstreken deze originele Rotterdamse wijk!
Park 1943
zaterdag 13 juli
10:00 – 19:00 uur
Met je kersverse aspirant schipper diploma voor het eerst op een binnenvaartschip met twee volstrekt onbekende gepokt en gemazelde bemanningsleden meevaren en de hele reis naar de Maasvlakte en weer terug naar Delfshaven lang volledig van de rest van de wereld zijn afgesneden, geeft een dame van zekere leeftijd toch onzekerheden die vooraf niet helemaal konden worden bevroed. Maar het ging eenmaal aan boord eigenlijk meteen goed: de stuurhut stond niet blauw van de rook, er was in de wijde omgeving geen krat bier te bekennen en de heren Lodder en De Bruin bleken gezegend met een quasi vilein gevoel voor humor dat je scherp en alert houdt. Eenmaal in de buurt van het Quarantaineterrein ten westen van Heyplaat viel alle onnodige spanning dan definitief van me af. Want zeg nou zelf, als je dezelfde vrienden hebt zit je toch per definitie goed?
havenmond Heysehaven vanaf Quarantaine strandje – acryl op doek – 30 x 50 cm (2002)
In aanloop naar het Quarantaine Kunst Fest 1 september ging ik vandaag – terug van lang weggeweest – op bezoek bij Kettie en Loek. Alsof het gisteren was, maar dan met hier en daar meer lijntjes.
Aan de kade 