Er zijn weer nieuwe hotspots van Delfshaven op kaart gezet: snackbar Peppie samen met voormalig snackbar De Dukdalf – nu Eethuisje van Delfshaven. En molenromp Het Vertrouwen (1853).
Voorlopig nog niet online te bestellen bij groetjesuitdelfshaven.nl, noch via delfshavenopdekaart.nl – wel al te koop bij An-Dijvie, De Molenwinkel van Delfshaven en natuurlijk bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade zelf – bijvoorbeeld op het Kunst Fest 1 september, of een week later tijdens het Kadefestival!
Tegenover de kunstacademie vol vieze drugs en seks stond de school waar ik zou leren ‘mensen helpen’. Maar zo werkte het helemaal niet in de randstad, bleek al ras. Feodaal iemands problemen willen oplossen was echt niet meer van de toen gangbare tijd. Neen, wij nieuwe lichting hulpverleners gingen onze toekomstige cliënten niet betuttelen en afhankelijk houden. Wij zouden ze wel eens even empoweren! Hoewel ik me nu afvraag of dit jargon in de jaren 80 eigenlijk wel al in zwang was.
In de kelder was de bar. Daar werd minstens zo hard geblowd als aan de overkant en wie het waar precies met wie deed, was tegen sluitingstijd mij in ieder geval nooit meer helemaal duidelijk.
Mijn afstudeerscriptie schreef ik samen met het vriendinnetje van de docent die ons daarbij diende te begeleiden. Dat wil zeggen: zij zorgde voor het typwerk, terwijl ik met haar psycholoog bekvocht over wiens thesis dat gezamenlijke werkstuk nou precies moest handelen. Hoewel ik meende de strijd van hem te hebben gewonnen bleek het gewrocht – want dat werd het: beide examinatoren hadden er niet doorheen kunnen komen maar gaven ons goddank wel het voordeel van de twijfel – nog jaren als lesmateriaal te zijn benut. Tijdens de opleiding van mijn zoons oppas was het – arm kind – kennelijk zelfs verplichte kost.
Dat je altijd nog iets te kiezen hebt, al was het maar tussen twee slechte opties, leerden we in de methodieklessen van Frank en Frans. Beiden uit de provincie: die waaruit ik net was ontsnapt. Hun geitenwollen sokken kan ik me niet per se herinneren maar ze hadden wel allebei een baard plus de daarbij passende idealen. Zie je het voor je? Aan eerstgenoemde heb ik te danken dat ik alsnog een gezonde dosis eigenwaarde ontwikkelde. Zijn truc was even simpel als doeltreffend: wie niet uitblinkt in één kwaliteit of talent is wel gespecialiseerd in allround bekwaam zijn. Punt. Duidelijk! Ik kon van alles een beetje, in plaats van alleen maar héél erg goed typen of mooie praatjes verkopen. Wat een vondst. Op slag liep ik met opgeheven hoofd bijkans naast mijn – nieuwe, prima passende – schoenen.
Anno nu ben ik overigens maar wat blij dat ik sommige zaken met een gerust hart kan overlaten aan mensen die zich ergens in hebben gespecialiseerd. Met je allround bekwaamheid kom je echt een heel eind, veel verder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Maar alleen een stripheld met superpower kan ook nog eens alles tegelijk hendelen. Mega Mindy ofzo. Of Wonder Woman.
portret van een wonderlijk kind (KAZ 9/13) – acryl op doek – 100 x 100 cm (2019)
Voor het dramatische effect had ik die krioelende pissebeddenfamilie eigenlijk lekker in hun orgastische vitamineshotje moeten laten. Maar zonder toegevoegde eiwitten oogt dit ook wel als puur natuur appelen uit eigen tuin, toch? Sowieso voldoende voor een pan verse vegan appelmoes: de tor die niet kon zwemmen ligt lekker buiten op te drogen.
Gebakken appelschijven
Smelt een vette kluit roomboter in een zware braadpan. Bedek de bodem met dikke schijven gewassen, maar ongeschilde goudreinet en bak op matig vuur gaar. Bestrooi met zout en wat rietsuiker. Warm opdienen.
Het rollende winkeltje vol groetjes uit Delfshaven was vandaag te gast op de Marckt van historisch foodfestival Ketels aan de Kade. Met ‘Mooie plaatjes! 6 halen, 10 betalen!‘:
Oeps, verkeerde plaatje met karakteristieke locatie, outfit en koopwaar…
Hier dan de foto die een vriendelijke voorbijgangster met oog voor compositie 33 jaar later maakte:
(Waarvoor mijn dank!)
‘Vermoedelijke fraude’, ‘Negatieve werkhouding’, ‘So dishonest’: zomaar wat drogredenen waarmee iemand met een goed ontwikkeld innerlijk kompas en een degelijk doordachte eigen mening zonder veel moeite kan worden kaltgestellt. Of twijfelt u soms niet een beetje aan FvD-oprichter Ottens integriteit? Ik wel, hoor.
Maar ja, toen ik een baantje heel graag wilde tekende ik die geheimhoudingsclausule weliswaar met tegenzin, maar ik tekende toch. Want voor mij tien anderen. En als mijn manier van communiceren wordt weggezet als gek, raar én vreemd (en o, ja: eng) snap ik stante pede echt wel dat dit veel zegt over de spreker in kwestie en bar weinig over mij, alleen sta je met je zuivere geweten in één sneaky zet toch meteen behoorlijk pat. Paf ook, ja, maar dat komt dan weer door je eigen – te hoge – verwachtingen. (Natuurlijk is niet iedereen uit hetzelfde hout gesneden! MDF wint zelfs onder ambachtslieden terrein. Maar valsspelen blijft het.)
Als tegenzet richt zwart schaap Otten nu dus maar een nieuwe partij op met zijn oude idealen. En om neonazi’s een stap voor te zijn claim ik het Oosterse gelukssymbool, dat nationaalsocialistisch Duitsland ooit hondsbrutaal verkrachtte, in al haar vergane glorie terug en eigen het me bij deze toe. (Oké, Maxima was me voor met haar Deense design jas. Maar dat is allang vergeven en vergeten. Dat telt niet.)
Binnenkort zijn er weer nieuwe ansichtkaarten van kunstenmakerij / atelier Aan de kade verkrijgbaar. Hier alvast een sneaky preview.
Aan de kade 