Damn-wannabe-kaart
Die N is havenlingo voor NL. Naast de thuishaven van een schip moet namelijk ook het land van herkomst van achteren naderend goed leesbaar zijn. Hoewel dit verplichte opschrift toch ietsje meer informatie voor politie te water en andere binnenvaartautoriteiten lijkt te behelzen…
Er zijn wenskaarten met jolige teksten als Verboden te zingen en De koffie staat koud.
Vanmiddag maakte ik er zelf eentje. De bezorger kwam juist aangelopen. Om zijn gepuzzelde gezichtsuitdrukking kon ik wel lachen.
Ons microleven in tijden van corona valt me tot nog toe alles behalve tegen. Een heftige koortslip drukte me desondanks wel weer even genadeloos met m’n neus op de nuchtere feiten: ’s zoons afweer is aangetast en dat maakt hem al zijn hele leven vatbaar voor van alles en nog wat. Mede daardoor is hij inmiddels alvast maar met prepensioen. Sowieso scheelt het een hoop zorgsectorenstress – waarmee ik de lezer hier nu verder niet zal vermoeien – en dat is juist gunstig voor iemands afweer. Mooi meegenomen, toch?
Mondkapjes dragen we pas als dat wordt verplicht. Want pas als iedereen zijn omgeving zou beschermen door zijn eigen virus goed dicht bij zichzelf te houden, lijkt het me ook echt wat toevoegen.
Dat is te zeggen: zolang zo’n mondmasker dan niet impulsief even wordt afgedaan om hygiënisch te kunnen niesen natuurlijk – zoals beschreven in een ooggetuigenverslag vanuit Berlijn, waar ze al wat langer, en op meer plaatsen verplicht zijn.
Maar voorlopig lijken we hier Aan de kade de coronadans nog netjes te ontspringen. Ondanks op ongepaste afstand op ons afgevuurde aerosolen van loze spuugdreigementen – ‘Ik doe het hoor!’ – en al.
Coronastress zou voor het grootste deel voortkomen uit die altijd sluimerend aanwezige oervraag: ‘Wat ben ik nog waard, wanneer alles waarop ik – m’n imago – bouwde, onaangekondigd maar onafwendbaar ineenstort’, las ik althans ergens in een coronacolumn. Je zou voorbereid willen zijn op dat allerlaatste oordeel, als vluchten echt niet meer kan.
Wat een wereld. Wat mooie nieuwe wereldordekansen.
In de Voorhaven van historisch Delfshaven ligt een indrukwekkende verzameling oude schepen voor anker. Waaronder de Vooruitgang. Een kraak, als ik me goed herinner. (Hoe dan ook zijn het vandaag onze voorbijvarende buren.)
Als je door je grote broer alleen wordt achtergelaten op een voor jou veels te enge hoogte komt een behulpzame buurvrouw best goed van pas. Zo kon het gebeuren dat ik ongemerkt effies schijt had aan die anderhalvemetermaatregel van vijf veilige stoeptegels. Grote broer was niet te beroerd me daar scherpzinnig aan te herinneren: ‘Dat mag niet! Corona!’, galmde die mooie zondagmorgen vol trots over de dijk.
Wanneer kleuters mateloos creatief allerlei grenzen gaan verkennen en elkaar daarbij niet bepaald sparen, kun je alleen maar smelten. Ja toch? In de wetenschap dat het met die integriteit wel goed komt. Die moet zich – met vallen en opstaan – alleen nog even ontwikkelen.
Maar volwassen die zonder scrupules geraffineerd manipuleren houd ik zonder moeite consequent op afstand. Want wat bij een volwassen EMCB-er juist een teken is van vindingrijkheid, die beloond en gestimulleerd zou moeten worden, heeft bij een professioneel begeider toch meer weg van ziekelijke controledrang.
Héél binnenkort zitten in the Netherlands de terrasjes weer gezellig vol. Met of zonder voorhuidhonger en met of zonder coronahairdo’s. (En met je, tegen die tijd in het OV verplichte, opgeleukte mondmasker showen mag!)
Géén pre-songfestivalevenementen en géén afterparty’s van géén Eurovision Songfestival in Ahoy, deze mooie meimaand.
(Online werd wel al een officieuze winnaar gekozen. En morgen is er dan nog een world wide televisiespektakel als alternatief voor the real thing.)
Gelukkig hebben we hier in Delfshaven de enige echte ansichtkaarten nog (en géén tv)!
Bij Lil’Delfshaven – in het pittoreske oude brugwachtershuisje van de Lage Erfbrug – is anderhalve meter afstand houden binnen dus echt geen optie. Maar sinds kort kan er bij de openslaande terrasdeuren wel volop worden afgehaald: koffie, koek, cadeautjes en kaarten.
PS: je moet de groetjes uit Delfshaven hebben!
Dit paneeltje meet circa 19 x 22 cm.
De originele versie zat, net als die vijf hier eerder gepresenteerde collagepaneeltjes, goed verstopt in een klemmende lade met alleen nog een schamel restant van het ooit oerdegelijk bakelieten originele jaren zestig-handvat.
Recentelijk is het geheel conform de huidige coronamaatregelen geüpdate.
covidcollagepaneeltje 19 x 22 cm (2020)
– wordt vervolgd –
flessenpost Aan de kade
Op zondagochtend is de Schie hier op haar rustigst. Er varen dan geen grote binnenvaartschepen en kleinere bootjes liggen sinds corona zelfs bijna non-stop stil. Als er dan ook nog weinig wind staat is het met je veredelde vlot heerlijk peddelen. Van brug tot brug en weer terug, kwam ik slechts 1 drijvende hamburgerdoos en 1 lege whiskyfles tegen – maar dat bleek gewoon flessenpost.
Sinds de anderhalvemetersamenleving wordt hier op ‘De Dijk’ volop gekleurd, geknipt en geplakt. Hele bouwwerken van kartonnen dozen houden de kleintjes én de groten dagenlang zoet. Evenals de uitgedeelde ijsjes en pannekoeken. En de weer als nieuwe zandbak, het nieuwe speelhuisje van duurzaam zoldermateriaal, steeds vernieuwde krijttekeningen en idem stoepindeling. Maar ook aan de Schiezijde is het best goed toeven.
Aan de kade 