Vandaag was wel mijn lucky day, zeg! Kreeg ’s morgens eerst vanaf een gigagroot binnenschip twee thumbs up (bovenop de zandzuiger met beide armen zwaaiend, langzaam naderbij schuivend, alleen niet langzaam genoeg om op tijd een camera te kunnen richten – of ik niet alert genoeg, het is maar hoe je er naar kijkt) en vervolgens kreeg ik vanmiddag, van een medewerker van de sekshop waarlangs ik bijna dagelijks mijn rolstoeler wel een keertje voor me uit duw, een fleurig boeketje bloemen aangeboden (als anonieme blijk van waardering – no strings attached, en ik kan het weten, ik heb het gecheckt).
Dus hoezo: ‘Ieder voor zich en corona voor allen!’ (vrij naar een slachtofferrolmodel van eigen bodem, dat zijn medemens graag lijkt voor te spiegelen dat er echt helemaal niets mis is met egoïstisch zelfbeklag; of naar die wannabe wereldleider aan de andere kant van de oceaan, je weet wel, die zo uitblinkt in stoken en geen been ziet in naakte feiten)?
‘Tuurlijk, het is echt wel deep shit. Niemand die erop zat te wachten dat alles waarop je je leven – en imago – bouwde, genadeloos van de ene dag op de andere wordt gedelete. Dat de wereld zoals je die gewend was alleen in een andere, nieuwe, verbeterde 2.0-versie kan terugkeren. Ooit. Dat is wel wat de coronapandemie tegelijk ook zo boeiend maakt, toch?
Deze wereldwijde crisis houdt iedereen, zowat op het zelfde moment, een giga-spiegel voor en what you see is what you get – autsj! Sommigen willen er niet aan, anderen komen erdoor tot bezinning. En nog weer anderen zien mogelijkheden voor een eerlijker wereldorde. Met vrede op aarde en in alle mensen die corona overleefden een welbehagen – om maar wat te noemen. Oké, dat is minstens zo moeilijk voorstelbaar als 2019-nCoV een jaar geleden ook nog was. Dat geef ik eerlijk toe (vrij naar een fantasieloze twitterfanaat die recentelijk lijkt te zijn fired).
Aan de kade 
Geef een reactie