Na een recentelijke makeover van de etalage van kunstenmakerij / atelier Aan de kade om er een rolstoeler met prepensioen lekker in het middagzonnetje te kunnen zetten, blijft er voor mij voorlopig meer dan voldoende overbodigheid over om lekker ver weg te gooien. Deze artistieke niemendalletjes mogen alvast blijven: van links naar rechts ondermeer een potje met 40+1 wensbeentjes voor het nieuwe jaar en eentje met 2020 in 2021 zandkorrels zonder zorgen.
40+1 wensbeentjes
Ooit zat ik ergens op een strand bij een vuur tussen twee jonge aartsengelen: links van me Michaël uit München en rechts Gabriël uit Milaan. Die samenloop vond ik toen behalve funny ook best bijzonder – wauw, wat een eer! Dat ze stuk voor stuk knap maar allesbehalve engelachtig waren moest ik toen nog ondervinden: van de ene kreeg ik al vlot een kind, een enge ziekte, en stank voor dank; van de andere een belofte waar de voorzienigheid hem rücksichtlos aan hield – en die hij ook na dik 30 jaar nog total niet kon waarmaken. Respectievelijk leerde ik italiaans en oefende mijn schoolduits, maar ja, echte engelen spreken natuurlijk gewoon engels. The end.
Hieronder een bijna affe afgedankte 45 toeren Linguaphone-singles makeover! Met dank aan diverse buurtbewoners voor de onderdelen. Binnenkort te koop. Reserveren: linguaphonehanglamp@aandekade.art. To be continued.
45 toeren Linguaphonehanglamp – kunstenmakerij / atelier Aan de kade
We stonden nog niet buiten of het begon te snotregenen. Met onze coronastressvrije kerstkaarten en warmrode kerstmanmutsen – het laatste hadden we afgekeken van een echte postbezorger. Pas onderweg terug naar huis ging de zon weer schijnen. Dat scheelde meteen een jas. Op een etalageruit vol felle kunstbloemen had iemand een kerstgedicht gekalkt. Over liefde en vrijheid. De waarheid en het licht. Snackbar Peppie had ook al een metamorfose ondergaan. Wij gaan voor Vrolijk Vanalles en Gelukkig Altijd.
Hmm… Singles Party?
70’s/80’s singles (medium medium, yello, talking heads, grandmaster flash, boomtown rats, steve miller, bee gees, cockney rebel, this mortal coil)
Tadaa: de astronomische winter is begonnen en de kerstster al bijna in zicht!
Maar zolang er buiten nog geen dik pak sneeuw ligt, en de coronapandemie onze agenda’s nog bepaalt zolang nog niemand al een prikbewijs heeft, kun je met je tweedeleven Wheelblades best binnen alvast wat oefenen door voor je moeder vloeren te boenen.
Let it snow, let it snow, let it snow!
Sinds my-lips-are-sealed-Fred hier een mega kerstmand bezorgde gaat er geen dag voorbij dat ik niet vrijwel zeker denk te weten wie de anonieme afzender moet zijn. Dan weer vanwege een steelse blik, dan weer omdat ik onderin speciale biertjes ontdek. Maar vandaag spotte ik een externe clou, ergens onderweg terug naar huis van het coronaproof boodschappenuurtje in de buurtsuper. Hint: dat was niet hieronder.
Ja hoor. Was het met die vermaledijde vergaderapp eindelijke gelukt, wordt er irritant indringend aangebeld! Een bezorger met een grote glimlach en een nog véél grotere doos heeft een verrassing voor mijn onafscheidelijke huisgenoot. Iets met lachgas en batterijen. Wat een pret! Zie je het voor je?
Soms neem je de bekende, kortste weg, dat is alleen maar menselijk. Maar op deze mooie decembermiddag liepen we voor de frisse verandering de toeristische route naar overal en nergens.
In een smal straatje onderweg terug naar huis manoeuvreerde ik voor de zekerheid met een zo ruim mogelijke boog om een groepje volwassenen aan de glühwein. Die ‘vaccinjatie’ uit hun stemmige coronaconversatie hebben we allebei nog niet gehad.
Aan de kade 