Als student ging ik er ’s nachts stoned skinnydippen in de plas. En ik liep er moederziel alleen eindeloos rondjes met de kinderwagen om mijn huilbaby maar enigszins rustig te krijgen. Later laveerde ik er op rolschaatsen zijn rolstoel doorheen. Takken ontwijkend met de wind in de rug en door ons haar. Als vogels zo vrij. Rende ik er mijn knieën stuk omdat ik het dagenlang dikke, alles dempende sneeuwtapijt niet kon weerstaan. Werd ik er achtervolgd door een vervaarlijk zwalkende snorfiets.
Eigenlijk ben ik niet eens zo’n bosmens. Doe mij maar zee en zand in plaats van bomen en bladerdak. Maar de kaalgeknotte wilgjes langs het Laantje van Nooitgedacht stemmen me melancholisch en eenmaal in het Kralingse Bos ontroert het gekwetter en getjilp als een lang vergeten lied. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik hier was.
Ooit mijn kinds lievelingsroute rijden we nu in omgekeerde richting. Waar alles toen moeiteloos aan ons voorbijschoot werk ik me in het zweet om vooruit te komen. Wat ik onderweg aanschouw lijkt nieuw maar voelt toch vertrouwd. Het is thuiskomen, maar dan in een heel ander leven. Herkennen in tegengestelde volgorde. De film van je leven maar dan in slow motion. Dromen over een vreemde, futuristische stad waar je de weg weet te kennen.
zelfportret (2021)
Aan de kade 
Geef een reactie