Als je de gemeente mag geloven is de Lage Erfbrug volgende week klaar voor gebruik. Het leuke heen en weer-pontje Lauwersoog, waarmee voetgangers en fietsers zich – inmiddels gegarandeerd veilig! – tijdelijk alternatief kunnen laten overzetten, komt dan helaas te vervallen.
binnenvaartschipper van de dag
Er lag zo’n saaie bruine notarisenvelop op de mat. In de linkerbovenhoek was met ballpoint voorzichtig ‘a.u.b. niet vouwen foto’s’ gepend alsof het een kroontjespen betrof: dun, vloeiend, en enigszins statig.
De meeste foto’s van mijn Meter kende ik nog van het fotoalbum dat thuis vaak tevoorschijn kwam als er visite was. De ene bezoeker kreeg dan wat meer achtergrondinformatie dan de andere, en niet alles was even geschikt voor kinderoren – ‘De heer des huizes had zijn handen niet thuis kunnen houden ahum, en na negen maanden werd zij daar geboren’ –, maar het meeste heb ik later alsnog kunnen duiden.
Gek dat details je zo lang bij kunnen blijven.
vrouwenopvang, Leiden 1960
De landelijke kledingkast voor zijn kamer in een prachtige monumentale boerderij is daar nooit terechtgekomen. Mijn zorgafgankelijke zoon zelf evenmin. Zo simpel als het er staat was dat anders niet.
Wat weloverwogen en overtuigd begon, transformeerde stukje bij beetje in een gruwelijk gevecht tussen vrijheidsdrang en moederhart. In de onontkoombare ontmanteling van het ideale toekomstplaatje.
De nuchtere optelsom van een scala aan grote en kleine verontrustende signalen deed me, na inmiddels al maanden aan het lijntje te zijn gehouden inzien: dit was een vergissing. Dit moest ik stoppen nu het nog kon! De consequenties zou ik zonder morren aanvaarden. Die zijn, hoe je het ook wendt of keert mijn eigen verantwoordelijkheid.
Terwijl ik zijn bijna affe kamer definitief ontruim, begint in de gemeenschappelijke ruimte een telefoongesprek dat ik tegen wil en dank wel moet meeluisteren. Iets met vergeten medicatie, interne miscommunicatie, en de steeds luider wordende verzekering dat het voor de betreffende cliënt echt volstrekt veilig is naar de woonvoorziening terug te keren. Ik krijg het er anno nu nog koud van.
eindelijk geüpdatete oude boerderijkast: gecoat metaal en marker op papier, op bewerkt en onbewerkt hout; 192 x 138 x 58 cm (2022)
Zou het stop the steal-Trump nou al zijn gaan dagen dat hij al die tijd maar een onbeduidende pion in het politieke schaakspel van Poetin was?, vroeg ik me vanochtend na het lezen van de zoveelste strategische beschuldiging van Ruslands worst nightmare, hoofdschuddend af. Of Trumps partijgenoten in de Senaat, die hem tegen heug en meug zijn blijven steunen? Zijn devote volgers?
Los daarvan: hoe the hell pareert het Westen Poetins onverstaanbare uitlatingen in vredesnaam effectief? Ik vermoed althans dat met name het hoge abracadabra-gehalte ervan het Russische jij-bakken zo onweerstaanbaar lachwekkend maakt voor de partij die tegen wil en dank met zwart speelt. Dat is te zeggen: tot de realiteit van schaak staan indaalt. Het besef dat wie begon per definitie in het voordeel is. Het voor een herdersmatje veel te laat is.
Om mijn hoofd leeg te krijgen krabde ik fanatiek afgebladderde verf af. Schuurde alles weer zacht en glad. Om er even later gemeen in te krassen. Het met verzorgende olie te behandelen. Het ding een naam te geven.
Vanaf MMXXII (behandeld en onbehandeld hout, 99 x 43 x 43 cm, 2022) kan ik bewegingen op de Schie nu veel beter overzien.
geüpdatete retro ansichtkaart (2006) Stoelenparade Centrale Bibliotheek Rotterdam
Buurtkinderen spelen met autootjes en kreten een heel parcours op de stoep. Ik zie een schoolplein, glijbaan, rijtjeshuizen, een hoge torenklok. En er staat zowaar zo’n gave oude Fisher-Price garage. Wacht, nee: twee!
De zon speelt vrolijk met ze mee, met blote benen in korte broeken. Op kousenvoeten. Wij lopen verder. We hebben trek. Of ik die grote patat ‘met zonder iets’ wil, checkt de nieuwe medewerker nog een beetje onwennig.
Nieuw uit het atelier van kunstenmakerij / atelier Aan de kade: tweedelig portable open kastje van gevonden voorwerpen en gerecyclede materialen (exclusief mobiel mandje).
totale afmeting: 27 x 57 x 77 cm
diverse soorten hout en ijzerwaren
(2022)
info: twins@marilousmiles.nl
Het boekje met korte verhalen van V. Swchwrm was nergens te vinden, dus pakte ik maar een serieuzer werk om in het zonnetje te zitten lezen.
‘Het doet me denken aan wat een andere strijder, kameraad Bager, tegen me zei, in een grot in de bergen bij Șengal. Ik opperde dat vijanden als ISIS of de Turkse staat toch net zo goed een sterke ideologie hebben, wat je ook van die ideologie mag vinden. Hoe lukte het de PKK dan ISIS te verslaan, terwijl ISIS veel betere wapens had? Bager zei: ‘ISIS vindt in ons voor het eerst een ideologie tegenover zich die sterker is dan de hunne”.’ (uit: Dit vuur dooft nooit)
Fréderike Geerdinks jaar bij de PKK resulteerde in Dit vuur dooft nooit (2018). Het boek kwam uit in een periode dat mijn aandacht, zonder logische aanleiding maar onontkoombaar naar een uit het oog verloren dierbare trok. Hoe zou het met hem gaan? Was hij nog in leven? Sindsdien ligt hier een exemplaar in het zicht en pak ik het zo nu en dan op, alleen niet vaak en lang genoeg om het uitgelezen en wel in de kast op te bergen, of door te geven.
Als ’s morgens de nieuwe dag nog als een leeg wit blad vol goede intenties voor me ligt, komt de laatste dagen steeds een en dezelfde oude melodie in mijn hoofd. Het is de song die ik hem in mijn toenmalige tuin, ontwapenend hoorde neuriën. De herkenning bracht aanvankelijk een interessante mengeling van ontroering en blijdschap teweeg. Hij leeft nog, wist ik.
De dag erop kwam hetzelfde liedje voorbij in een gelikte commercial, voor god mag weten welk product, terwijl ik naarstig naar nieuws uit Oekraïne speurde. Dat zette het toch in een iets ander licht. Nu kleurt het ’s morgens mijn dag precies genoeg om de moed erin te houden.
Aan de kade 