Inclusiviteit kun je niet afdwingen met wetten en regels. Die werken in de praktijk zelfs bijna averechts! Dat moet dus anders. Liever gisteren al dan vandaag.
Een inclusieve samenleving heeft in het ideale geval schijt aan sleetse gewoontes en maling aan de eigen ‘macht der gewoonte’.
Wanneer een organisatie zich focust op voldoen aan de minimale norm, in plaats van op de realistische vraag naar toegankelijkheid, houdt die het uitzonderlijkheidsbeginsel van exclusiviteit – rolstoelers; blinden; slechthorenden; andersdenkenden welkom op/in een speciale dag; speciale tijd; speciale rolrichting; speciale outfit – helaas, pindakaas, alleen maar in stand.
Die zet het van de norm afwijkende – niet, of niet zonder hulpmiddel, kunnen horen; zien; communiceren; bewegen; overleven – onbedoeld nog in de verblindende spotlights ook: kijk ons eens sympathiek bezig zijn voor de minder bedeelde medemens! Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Ik las ergens dat het gebruik van metaforen kan helpen bij het doorbreken van vastgeroeste, beperkende denkpatronen. Dat gangbare gewoonten loslaten, ruimte schept voor nieuwe, ruimere opvattingen. Voor een realtime insteek – wat precies onder metafoor valt moest ik opzoeken, maar een kniesoor die daar op let.
Gisteren kreeg ik niet één, maar wel twee reacties op mijn vraag aan het Team Rotterdamse Dakendagen. Tussen de – overdadig vele – regels door – het oerrotterdamse ‘geen woorden maar daden’ was ech wel ver te zoeken – las ik onder meer menselijke irritatie – besef je wel hoe druk we het hier hebben – en vaag schuldbesef – kan het zijn dat je met je vraag ons iets anders probeert te zeggen? – ja, duh!
Eerlijke communicatie – hier heb je de benodigde data, reken je het zelf even uit? – kreeg ik – chapeau! – gelukkig ook: in 2 dagdelen x 4 uur x 12 tijdslots van 5 minuten, passen dus precies 96 rolstoelers in de bij hoge uitzondering beschikbaar gestelde lift.
Geen idee of dat volgens marktonderzoek aansluit op de werkelijke vraag, maar altijd nog meer dan waarop ik – even uitgaand van de tijdslots van 15 minuten voor lopers in de tegenovergestelde richting op alle andere dagen en tijden – aanvankelijk uitkwam.
Buiten kijf staat dat vraag en aanbod in de praktijk aantoonbaar niet goed op elkaar zijn afgestemd. En dat de verhouding beschikbare tickets voor rolstoelgebruikers en lopers bij het spectaculaire once in a lifetime evenement blijkbaar volledig mank gaat en/of scheef loopt.
Wat dan wel geen metafoor is, maar wel degelijk tot nadenken zou moeten stemmen. Ja toch? Niet dan.
Aan de kade 