bewonersinitiatief

Bewonersinitiatief Ketels aan de Kade heeft ook dit jaar voldoende subsidie weten binnen te harken, las ik in de nieuwsbrief vol wijknieuws waarop ik me onlangs abonneerde. Dit driedaags festival in het hart van Historisch Delfshaven vindt plaats in het weekend van 5, 6 en 7 augustus.

Op vrijdagavond staan de wijk en zijn/haar/hun bewoners centraal. Dat wordt lachen, zingen, hossen!

Minder kostbare initiatieven met een maximaal benodigd budget van 2500 euro kunnen eveneens bij de gemeente worden ingediend.

Omgevallen boom- Sebastiaan

Geïnspireerd door de optelsom van onder meer racende flitsbezorgers op de stoep en daar en elders eigenzinnig geparkeerde automobielen en deelscooters, ontwikkelde ik zelf ook meteen maar een levensvatbaar idee. Denk aan: pakkende slogan, op herbruikbare stickers.

Anonieme deelscooters zijn meestal van ver te herkennen. Zo stond er hier vandaag de hele morgen en het grootste deel van de middag eentje pontificaal midden op de stoep. Daarbij aan of naast een hele rits fietsnietjes eerder al in grote getale geparkeerde stadsfietsen hinderlijk blokkerend als kers op de ik-heb-toch-zeker-netjes-betaald aso-logicataart. Het is dat onze bestelde fietshelmen niet al eerder op de dag arriveerden, anders was de verleiding het hebbeding maar gewoon te laten wegslepen groter geweest dan die om het al wachtend op de vertraagde pakketbezorger in me opgekomen actieplan meteen maar eventjes uit te voeren ook.

U staat

hier goed

in de weg

schreef ik op zo’n geel zelfklevend memoblaadje. En met twee strookjes plakband maakte ik het eerste prototype van wat ik al helemaal voor me zag simpel doch doeltreffend af.

Niets effectiever dan mensen verleiden om gewoon even zelf rustig na te denken. Anderen lopen vertellen wat ze moeten doen laat ik over aan de onzekere types die het ongetwijfeld al hun leven lang zijn.

Blue zone

Soms word ik aangezien voor Mega Mindy.

Anderen menen Heilige Madonna-eigenschappen van me te mogen verwachten – Moeder Teresa is er niets bij. Enkel en alleen omdat het in de praktijk onmogelijk bleek mijn zoons levensgeluk los te koppelen van het mijne, en vise versa.

En toen we laatst hier de dijk wilden oversteken was ik voor sommige laatkomers kennelijk even die Vliegende Non uit mijn kinderjaren geweest. Ongehinderd door kennis of inzicht werd althans aangenomen dat we daarvoor met onze bovennatuurlijke superpowers rijen schots en scheef geparkeerde fietsen, inclusief twee sta-in-de-weg fietstrommels, plus een hoge stoeprand hadden getrotseerd. Maar dat was natuurlijk complete bullshit.

Dat mijn zorgenkind in zijn levensreddende superstevige spastenstoel uit het niets meters ver werd meegesleurd door een moordmachine, kon ik zelf ook maar moeilijk bevatten. Klopt. En het moment dat hij met grof geweld vol nietsontziend machtsvertoon uit mijn handen werd gerukt, waarna ik hem, onverdraaglijk lang, als in een vertraagde film waarin iedere stap wel een eeuwigheid lijkt te duren; of zo’n droom waarin je nauwelijks vooruit kunt komen moest gaan zoeken, zal me bijblijven tot mijn laatste ademtocht. Het is een onlosmakelijk deel van onze geschiedenis. Daaraan hoeft helemaal niets te worden gerelativeerd.

Niet door het geschepte rolmodel in kwestie, niet door zijn allessie, en niet door een figurant met recht op een eigen mening: dat het ‘allemaal wel meevalt – ja hoor, wat jij zegt. Happy?

rolstoelbestuurdersblues

Eenmaal boven wil mijn zoon computeren. In zijn geval komt dat er op neer dat hij met een éénknopsmuis op de mediaplayer naar steeds een nieuw nummer uit zijn muziekbestand zapt: het enige waarmee hij stante pede invloed kan uitoefenen op zijn omgeving, een incidentele paniekaanval daargelaten.

Het heeft heel veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen gekost om hem deze onmiskenbare meerwaarde aan te leren, of beter gezegd: hem te helpen zijn eigen onmacht te durven doorbreken. Maar dan heb je ook wat: een voorzichtig begin van zelfvertrouwen.

Het eerste liedje dat vandaag door de huiskamer klinkt is eigenlijk spoken word. Of rap, al vind ik het zelf eerder poëzie. Waarschijnlijk is het dat allemaal en toepasselijk sowieso.

Verkeershufters zijn een maatschappelijk probleem. Niet weg te denken en niet uniek. Stuk voor stuk inwisselbaar voor om het even welke andere verkeershufter die roekeloos iemands (rol)pad meent te mogen kruisen. Een vast gegeven waarmee je als rolstoelbestuurder lijdzaam doch alert, dag in dag uit serieus rekening houdt. Wanneer het desondanks een keertje toch niet met een sisser afloopt zal de betreffende pechvogel met blikschade gewoon zijn eigen wonden moeten likken, en helemaal op eigen kracht met zichzelf in het reine zien te komen. Daar helpt geen moedertjelief aan.

Tuintraphut hufterproof

Tuintraphut stap 1.1

De basis van onze multifunctionele tuintraphut staat inmiddels! Dit best ambitieuze project is nu in ieder geval al hufterproof stevig. Wordt vervolgd!

Drift van de dag

Het was nog vroeg. Veels te vroeg om in mijn kano te klimmen en een duidelijk op drift geraakt, eenzaam sloepje op te pikken.

Zo vroeg dat ik me eigenlijk alleen nog het holle geluid van hout op steen helder herinner.

Moment voor jezelf

Terwijl wij in Utrecht de Jaarbeurs afspeurden naar leuke nieuwe tijdsbestedingsmogelijkheden voor een jongwolwassen rolstoeler met prepensioen, werden in Rotterdam last minute toch nog ‘een aantal’ extra tijdslots beschikbaar gesteld voor die Rooftop Roll, ontdekte ik daarnet. Of nee, wacht: ze waren ‘beschikbaar gekomen’. Afijn, hoe dan ook: wanneer ik probeer te boeken gebeurt er helemaal niets.

Dat lag niet aan mijn ‘oude Nokia’ en ook niet aan mijn slechte bereik. Die kennelijk in der haast uit de hoge hoed getoverde ‘extra’ tickets bleken doodleuk alleen maar voor vandaag bedoeld; alleen maar tussen 10:00 en 14:00 uur. En het was zestien, nee achttien over twee in de middag.

Rond die tijd neem ik meestal een moment voor mezelf. Lig ik even lekker lui, languit op de bank. Hoeveel extra rolstoelers er nou precies in ‘een aantal’ pasten? Ik heb werkelijk géén idee.

Binnenkort is-just-a-10-letter-word

Over relatief gesproken: het ziet er naar uit dat er toch géén extra tijdslots voor rolstoelers worden gerealiseerd. Op de site van Rotterdam Rooftop Walk heerst althans al twee weken radiostilte na de veelbelovend snelle bekendmaking: ‘we zijn ons ervan bewust’, en de belofte: ‘binnenkort volgt meer info’.

Maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen! Het once in a lifetime maandlange event duurt tenslotte nog bijna tien dagen – tijd is net zo relatief als het je lief is.

Was ik maar roze, dan was ik niet meer blauw

Het leven is een feest, je moet alleen nog even zelf de slingers ophangen.

Zoek de verschillen:

Deze slideshow vereist JavaScript.

zwaai van de zondag

luchtacrobaat van de dag

kano van de dag

my first klopboor

Wie niet bang is zijn/haar/hen handen vuil te maken en/of iemand te kloppen, klust zelf.

Met het juiste gereedschap.

Eerlijk gekocht.

Van je verdiende loon.

jaren zeventig boormachine in originele koffer