Participatie anno nu

participatiewet anno 2022 nog steeds niet volledig geïmplementeerd

Bij de post een brief van onze zorgverzekeraar. Twee velletjes info over mijn zoons recht op letselschadevergoeding, en twee met een vragenlijst om alle zorgkosten op de verzekeraar van de tegenpartij te kunnen verhalen. Uit het jaar nul??

Is het anno 2022 nou werkelijk zo zeldzaam om als rolstoeler thuis te wonen, in plaats van in een afgezonderde verzorgingsinstelling? Waar je amper het privéterrein afkomt, in plaats van iedere dag aan het openbare leven deel te nemen? Hooguit het risico loopt op je bek te worden geslagen door die medebewoner met een gemeen gedragsstoornisje? Ik dacht het toch niet.

Soms worden we best een beetje moe van stééds maar weer herhalen dat een rolstoeler in de publieke ruimte toch heus geen broodje aap is. Dat participatie meer is dan verbindende evenementen toegankelijk maken voor slechts een beperkt handjevol mindervaliden, in inderdaad een best onhandig hulpmiddel.

Desondanks worden we nog steeds het aller-allermoest van er met al onze voelsprieten aan, en al onze alarmbellen op scherp, consequent constant alert op uit te blijven trekken. Te voet, te rijwiel en te automobiel de wijde wereld in.

Graag gedaan

De column met als titel Ik weet het niet blijkt over in hart en nieren gezeteld werkplezier van een vakman te gaan. ‘Ik weet het niet’, of: ‘ik kan het nergens vinden’ hoorde ik de afgelopen tijd zo vaak dat mijn interesse meteen is gewekt. Stuur die kerel hierheen!, roep ik quasi smekend in gedachten. Een deugdelijke stukadoor kan ik momenteel goed gebruiken.

De NOS meldt dat republikeinse hoogmoed zichzelf uiteindelijk voor de val bracht. De wel winnende democraat kan haar leedvermaak hierover blijkbaar maar nauwelijks bedwingen. ‘You’re welcome’? Ik weet het niet.

Op de wc lees ik zonder bril eigenlijk alleen nog digitaal nieuws en in de Groene Amsterdammer – over leedvermaak gesproken. Maar appen is en blijft zo niet mijn ding.

foto: Corpowonen (uitsnede: Aan de kade)

Ezelsbruggetje: 3 x 9 = 36

‘Ben ik nou zo slim, of zijn jullie zo dom’, zou meester van de recht voor zijn raap gebrachte eerlijkheid van Gaal, waarschijnlijk zeggen – heerlijk toch. Zelf zwijg ik liever in zo’n geval. Hoewel dat niet altijd even goed lukt. Terwijl ik dan evengoed wel met m’n mond vol tanden sta. Flabbergasted door niet te bevatten onbenul.

Hoe leg je iets uit aan iemand die vast zit in andermans rondgelobbyde lulverhaal? In zijn/haar/hen eigen starre tunnelvisie? Aan iemand die veilige houvast vindt in kritiekloos napraten?

En hoe dring je tot iemand door die bang is voor gezichtsverlies? Net een slokje teveel op heeft? Nooit geleerd heeft zelf na te denken? Liever met de wind van de meerderheid meewaait? Liever lui is dan moe van het nadenken? Hoe bereik je iemand die Oostindisch doof is?
Moeilijk tot niet, simpel.

foto Zuma Press