Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Brugreparatie van de dag

onderonsje van de dag

Handwerpen

Wat mijn zorgafhankelijke zoon zoal deed op een doorsnee dag, wilde de mevrouw met het mondkapje graag weten.

We hadden weer eens de eer van een ‘huisbezoek’. In theorie gebeurt dat steekproefsgewijs, maar gek genoeg kan ik er inmiddels zowat de klok op gelijkzetten – iets zegt me dat een italiaanse achternaam soms met arabisch wordt verward. Door ‘het’ systeem. Dat medewerkers ook alleen maar plichtsgetrouw volgen.

Het standaard vragenlijstje kan ik ondertussen bijna dromen. Toch werd ik dit keer nog verrast. Op vakantie? Naar het buitenland?? Ik moet er niet aan denken!

Misschien bedoelde ze wel een therapeutische vakantie, bedacht ik me achteraf. Zwemmen met dolfijnen, in de Cariben of zo. Maar dan nog: HOE dan? Ik ben dan wel een uiterst bedreven rolstolduwer, maar toch heus nog in de verste verten Mega Mindy niet.

Antwerpen here we come!

Moeder bakt pannekoeken

druivenjam uit eigen binnenstadstuintje

Bij gebrek aan stroop deed ik jam op zijn pannenkoek

Na zeven keer bakken was al het spek op

De koekenpan inmiddels vies aangekoekt

Het fornuis op een paar spetters na lekker schoon

Onze buikjes bolrond, als blozende wangen

Glutenvrije pannenkoeken met spek 

Mix 350 gram boekweitmeel met 2 eieren, 2 eetlepels olijfolie, 2 grote glazen water en niet te weinig zout met een garde. Bak in een ruime koekenpan plakjes ontbijt- of procureurspek zachtjes uit en voeg een soeplepel van het beslag toe. Bak aan beide zijden goudbruin en serveer met bij voorkeur huisgemaakte druivenjam.

Vaartuig van de dag

Onderonsje van de dag

Molenrompreparatie van de dag

Monumentenzorg anno nu

Zoek de verschillen

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ergens had ik gelezen dat de ‘zwerver‘ waarop een mantelzorgende buur kennelijk doelde, nog niet zo lang geleden was heengegaan. In zijn iconische outfit: donkere zonnebril, zwart geverfd haar, wit geverfde, steeds weer opnieuw opgelapte lange leren jas.

In die van mij wilde ik sowieso begraven worden. Dat stond buiten kijf.