duwbootje van de dag

Boots! – voor al uw scheepsreparaties, -onderhoud en -verplaatsingen

Borrelpraat

Een peuter schudt al fietsend zijn hoofd ritmisch heen en weer waarbij hij ononderbroken mammammama brabbelt. Een aandoenlijk mooi tafereel, waar nog geen greintje kwaad in zit: blijkbaar intrigeert het hem waarom zijn gehandicapte buurman dit vaak doet. Onderzoekt hij vol overgave hoe dat voor hem voelt. Of, de volgende dag, hoe het is om uit alle macht hard te moeten gillen.

Die onbevangenheid raakt de schat onoverkomelijk ooit een keertje kwijt.

Tussen januari 1940 en augustus 1941 werden in nazi-Duitsland tenminste 275.000 gehandicapten getransporteerd en vergast, als onderdeel van een rijkseuthanasieprogramma. Dit werd als ‘genadedoding’ of te wel mercy killings gepresenteerd: ‘De mannen en vrouwen die geselecteerd waren voor de dood werden overgebracht naar een van de zes officiële euthanasiecentra.’

Op de traditionele koningskermis stond dit jaar een draaimolen uit mijn peutertijd. Ik herkende in een oogopslag het cabriootje waarin ik met een stiefneef achter het stuur, voorgoed dacht te kunnen verdwijnen naar een heel ander bestaan – hij had z’n moeder plechtig beloofd goed op me te passen.

Weg? Wat had ik daar zin in! Van mij had de reis eeuwig mogen duren.

De grote zorgloterij

Mantelzorgers zijn net als schoenen: je hebt ze in alle soorten en maten. Sommige zijn tot op de draad toe versleten niet kapot te krijgen, anderen lopen er zelfingenomen als vanzelfsprekend de kantjes vanaf. Die zien er totaal geen been in gemakshalve de kortste weg van de minste weerstand te kiezen – om maar even in dezelfde beeldspraak te blijven hangen.
Over ‘blijven hangen’ gesproken: wat weet u van autisme?

Aan de kade

Na het lezen van een aangrijpend artikel in de Groene lijkt je meest recente eigen Kafkaëske ervaring met zorgland ineens peanuts. Want vergeleken bij die tenhemelschreiende misstanden in de ouderenzorg zijn gehandicapten en hun belangenbehartigers in Nederland anno nu eigenlijk nog best goed af. Twee vriendinnen die inmiddels ook intensief mantelzorgen, maar dan voor hun oude vaders in plaats van semi-volwassen kind, weten door schade en schande wijs geworden gelukkig precies waarover ik het heb als ze me op een doorsnee dag vragen: ‘Alles goed?’ – terwijl je het hun zo zou gunnen dat ze, net zo optimistisch als die overigens best sympathieke buurvrouw vanmorgen, nog op mijn antwoord konden reageren met: ‘Nou ja, maar je hebt toch tijd zat?’

Regelmatig brainstormen we erover wat nou de beste manier is om met tenenkrommende aanvaringen variërend van machtsmisbruik tot onomwonden desinteresse bij zorgprofessionals om te gaan. Je eigen waardigheid én…

View original post 173 woorden meer

Dorst?

Soms hoort iemand totaal niet wat je zegt. Dan stel je je bijvoorbeeld voor met – ik noem maar wat – Verzeulen, maar dan klinkt dat heel duidelijk als Dorst. Wellicht omdat je al moe wordt van het idéé iets te moeten verzeulen en juist net aan een lekker koud biertje denkt? Uit zo’n cool blikje waarvoor je maar één vinger uit hoeft te steken om bij de tongensmerende inhoud te komen, dus hélemaal jouw ding?

Soms ziet en hoort of zegt iemand alleen wat hem/haar/hun goed uitkomt. Soit. Ook dat is helemaal oké. We zijn allemaal uniek, goddank. Iedereen mag er zijn en zich aan zijn/haar/hun eigen fabeltjes, of wiens fake news dan ook vastklampen. Als zelfbedrog iemand nou tijdelijk gelukkig maakt?

Zo was make love, not war een heel populaire slogan in mijn studentenjaren. Terwijl je – met je gelikte idealen – dan toch echt eerst in vrede moet kunnen leven met jezelf. Dat weet nog een kind. En dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan.

Dus niet zo slap lullen jongens en meisjes, maar in actie komen – voor gelijke rechten én lonen – en poetsen! Geen lekker bekkende woorden – ‘Wij vrouwen eisen!’ – blijven brallen, maar met weloverwogen daden eigenhandig voordoen wat dan wél werkt. Dat zet pas zoden aan de dijk.