vaartuig van de dag

kanaalcruiseschip Aan de kade

kop in een lijstje

kop in een lijstje – kop: Bianca van Rijssel / lijstje: Marilou de Poorter

Het kistje van het kop-in-een-kistje dat ik na een raamexpositie Aan de kade mocht houden bleek in de loop der tijd, maar vermoedelijk vooral door neveneffecten van de huidige energiecrisis aan de achterkant vies beschimmeld. Inmiddels hangt het textiele kunstwerk van Bianca van Rijssel er in een hergebruikt omhulsel weer helemaal fris bij!

Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Je wordt bedankt

Attentie voor Rotterdamse mantelzorgers: een bijzonder blik vol ouderwets lekkere stroopwafels

De in mijn ogen saaie bloemenkaart die een collega kunstenaar me ooit stuurde had ik, verknipt tot iets spannenders meteen enthousiast geretourneerd: kijk eens wat leuk geworden!

Dat viel toen niet helemaal in goede aarde.

Dit jaar krijgt ze een remake van andermans kerstkaarten. Die gaan hier Aan de kade traditiegetrouw op Drie Koningen de deur weer uit.

Die van haar verdwijnt ongeschonden in mijn archief. Ter inspiratie. Als voorbeeld van hoe iemands artistieke handschrift zelfs digitaal nog heel herkenbaar is.

Actuele remake van handgemaakte kerstkaart buurtkinderenactiviteit en voorgedrukte standaard decemberwens

Vliegende non

Vanuit de keuken kijk je hier uit op de Schie. Waar het momenteel krioelt van de bootjes en jachten in allerlei grootte en staten.

Aan de andere kant zag ik, op de valreep zonder bord hete soep richting woonkamer lopend nog een veel intrigerender uitkijkje.

Ons weekje woningruilvakantie is werkelijk voorbij gevlogen.

Zonder titel, gietijzer op geverfd hout (2022)

Moederskind

De landelijke kledingkast voor zijn kamer in een prachtige monumentale boerderij is daar nooit terechtgekomen. Mijn zorgafgankelijke zoon zelf evenmin. Zo simpel als het er staat was dat anders niet.

Wat weloverwogen en overtuigd begon, transformeerde stukje bij beetje in een gruwelijk gevecht tussen vrijheidsdrang en moederhart. In de onontkoombare ontmanteling van het ideale toekomstplaatje.

De nuchtere optelsom van een scala aan grote en kleine verontrustende signalen deed me, na inmiddels al maanden aan het lijntje te zijn gehouden inzien: dit was een vergissing. Dit moest ik stoppen nu het nog kon! De consequenties zou ik zonder morren aanvaarden. Die zijn, hoe je het ook wendt of keert mijn eigen verantwoordelijkheid.

Terwijl ik zijn bijna affe kamer definitief ontruim, begint in de gemeenschappelijke ruimte een telefoongesprek dat ik tegen wil en dank wel moet meeluisteren. Iets met vergeten medicatie, interne miscommunicatie, en de steeds luider wordende verzekering dat het voor de betreffende cliënt echt volstrekt veilig is naar de woonvoorziening terug te keren. Ik krijg het er anno nu nog koud van.

eindelijk geüpdatete oude boerderijkast: gecoat metaal en marker op papier, op bewerkt en onbewerkt hout; 192 x 138 x 58 cm (2022)

peculiar portraits

Soms zit ik te pielen op mijn mobiel en popt er onbedoeld iets op dat me ontroert. Zoals deze schets in acryl op groot formaat papier, gemaakt rond de eeuwwisseling in een kleurrijke schilderperiode.

Ik was bijna vergeten hoe blij ik altijd van modelschilderen werd.

Aan de kade

acryl op papier

80 x 120 cm

View original post

zonder titel – 1

De eerste schets die hier werd gepost vind ik nog steeds erg leuk. In de snel wisselende standen-scene kun je met gemak een heel verhaal lezen. Of dat van jou herkennen, of het erop projecteren. Of iets algemeners, van alle tijden, iets uit de actualiteit. Rudi Fuchs zie ik er zo 350 woorden aan wijden, mits hij daarvoor netjes zou worden betaald.

Aan de kade

zonder titel

inkt en acryl op hergebruikt papier

ongeveer 20-25 x 30-35 cm

2003

View original post

Message in a bottle

Binnenkort gaat Groeten uit Delfshaven™ internationaal! Vanaf de Noordzee zal gratis flessenpost onderweg gaan naar Wales, Noorwegen en Zuid Afrika.

Te koop: boekje 10

voor

blz 1

blz 2 – 3

blz 4 – 5

blz 6 – 7

blz 8 – 9

blz 10 – 11

blz 12 – 13

blz 14 – 15

blz 16 – 17

blz 18 – 19

blz 20 – 21

blz 22 – 23

blz 24 – 25

blz 26 – 27

blz 28 – 29

blz 30 – 31

blz 32 – 33

blz 34 – 35

blz36 – 37

blz 38 – 39

blz 40 – 41

blz 42 – 43

blz 44 – 45

blz 46 – 47

blz 48

achter

Boekje 10 (2001) vulde ik tijdens de modeltekenlessen van Annie Goddijn met snelle schetsen van steeds kortere standen.

Interesse? Mail uw bod vanaf €75 naar boekje10@aandekade.art.