Nieuw in het assortiment

De collectie kaarten van Aan de kade over thuishaven Delfshaven en andere werkgerelateerde locaties is uitgebreid met 3 nieuwe plaatjes. Zowel molenromp de Graankorrel als de Lage Erfbrug zijn natuurlijk in één oogopslag herkenbare boegbeelden – hoewel de servicemedewerker van een drukkerij ergens in het zuiden er enthousiast een heel andere gr(r)ote stad in meende te herkennen. Voor Zicht op Waalhaven geldt het tegenovergestelde. Dat is dan ook een artistieke impressie. Door een autonoom werkende kunstenaar met olieverf geschilderd op doek. Dat moet je aanspreken, je beroeren – en verder moet er helemaal niets.

foto: Aan de kade

Advertenties

An-Dijvie moet blijvie

Al dik 20 jaar kopen de muliculti-buurtbewoners van Delfshaven hun kakelverse eitjes en gifvrije groenten bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie. Sinds kort kun je er ook coffee-to-go bestellen. Fijn als je geen tijd hebt om neer te strijken in An’s gezellige coffee corner! Annie’s vintage corner is net als het kaartenrek naast de biologisch geteelde kruiden en exotische -specerijen inmiddels ook al lekker ingeburgerd. Sinds vandaag is de collectie uitgebreid met 2 schappelijk geprijsde kaarten van kunstenmakerij / atelier Aan de kade. Komt dat zien!

foto: Aan de kade

Toeristische plaatjes

foto: Aan de kade

Molenromp de Graankorrel (1716) Rotterdam Delfshaven, t.o. kunstenmakerij / atelier Aan de kade – kaarten sinds vandaag bij Lil’Delfshaven (en binnenkort ook bij An-Dijvie) verkrijgbaar!

Voorlopig

Bij Lil’Delfshaven lagen ze al even te koop, die handgemaakte, genummerde kaarten van Aan de kade. Inmiddels staan ze ook bij An-Dijvie in de winkel; ergens tussen een krat pronkbonen en het unieke glaswerk van Annie’s vintage corner. Voorlopig is mijn voorraadje best weer netjes op orde – wordt vervolgd.

Luikje in de vloer

Als mensen naar mijn nieuwe jarendertigwoning kwamen kijken kreeg ik vaak al snel de vraag of ik nog iets aan de vloer ging doen – of wanneer ik dat ging doen, dat kan ook, het is al zo’n poos geleden. Eenmaal met een kop koffie of een wijntje op de bank kwam dan steevast de vraag naar het hoe en wat en waarschijnlijk ook het waarom van dat gekke luikje zo pontificaal in het midden. Dat het om een gek luikje ging maak ik er nu, achteraf zelf van, hoor. Volgens mij is het door mijn bezoek nooit zo omschreven. Hoe dan ook heb ik nimmer een helder antwoord gegeven op de vraag waarom iemand het kennelijk ooit nodig heeft gevonden een stukje uit de plankenvloer te zagen, zo’n beetje daar waar op een Perzisch vloerkleed de eettafel voor minimaal 6 personen destijds waarschijnlijk geacht werd te staan. Dat vond ik eerlijk gezegd ook niet nodig. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat ik me er niet van alles bij kan voorstellen.

Noroez aan Zee

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Noroez aan Zee

We’re all in the water

Met die waterlandschappen wilde het vandaag niet zo vlotten in de expositieruimte van We’re all in the water – but some of us are looking at the stars, dat ik tevens als tijdelijk atelier mag gebruiken. Wel wist ik dit doek af te ronden. But some of us are looking at the stars (2014)

acryl en papier op doek

60 x 80 cm

Wat gisteravond een nogal dwaze ingeving leek (wat moet ik in godsnaam met een indiaan?) wist me vanmorgen bij binnenkomst eigenlijk meteen te ontroeren. Toch maakte dat me niet opeens behoedzaam. Gelukkig maar. Want juist die onbestemde kleuren en grote halen maken dit vrouwenportret sterk.