Moeder bakt pannekoeken

druivenjam uit eigen binnenstadstuintje

Bij gebrek aan stroop deed ik jam op zijn pannenkoek

Na zeven keer bakken was al het spek op

De koekenpan inmiddels vies aangekoekt

Het fornuis op een paar spetters na lekker schoon

Onze buikjes bolrond, als blozende wangen

Glutenvrije pannenkoeken met spek 

Mix 350 gram boekweitmeel met 2 eieren, 2 eetlepels olijfolie, 2 grote glazen water en niet te weinig zout met een garde. Bak in een ruime koekenpan plakjes ontbijt- of procureurspek zachtjes uit en voeg een soeplepel van het beslag toe. Bak aan beide zijden goudbruin en serveer met bij voorkeur huisgemaakte druivenjam.

klimrek van de herfstdag

Er staat hier een pot zelfgeoogst druivensap te vergisten in de voorraadkast. Al na twee dagen sloeg de geur van goedkope kersenbonbons me in het gezicht. De inmiddels donkerrode drab oogt vooral onappetijtelijk.

Over een week of zes zou het wijn moeten zijn. Het heldere gedeelte kan ik dan bottelen. Nog weer vier tot zes weken later is het goedje waarschijnlijk op dronk.

Veel te laat voor het kerstdiner en ook voor ons laatste avondmaal op oudjaarsdag. Maar ja, wat dondert het, we drinken niet.

Valappels

Het enige echte voordeel aan dat de tijd zo belachelijk snel voorbijgaat is dat de allereerste druiven van Nieuw Tuinzight dan ook sneller verkrijgbaar zijn: sinds vandaag!

De Frankenthalers van Hilde en Arnold zijn niet dezelfde ‘Frankenthalers’ die het in ons winderige tuintje toch aardig goed doen. Vermoedelijk zijn dat blauwe Boskoop druifjes – en volgende maand pas plukrijp.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ork, ork, ork *)

Terwijl de Nederlandse nieuwsconsument de ene na de andere juicy mediarel als een event lijkt te beschouwen, iets waar je bij moet zijn geweest om een beetje mee te tellen, doen jonge o.a. Afghaanse vluchtelingen de ‘truck game’, ‘train game’, ‘mountain game’, ‘river game’ of ‘pedestrian game’. En doelen Oekraïense strijdkrachten op Russische soldaten, wanneer ze het over de ‘Orks’ tegenover zich hebben op het apocalyptische slagveld van iemands zelfverzonnen militaire bevrijdingsmissie.

Op de vrijmarkt scoorden we onlangs een bijna-retro Brabantia beschuitbus, zonder vieze gebruikssporen maar inclusief originele lift; plus drie, vermoedelijk voormalige hotel-restaurant hoogglans soeplepels met, bij hier al in gebruik zijnd bestek matchend multi-design. Er was nog een vierde kandidaat om gered te worden van de schroothoop door in onze bestekbak te belanden, maar daarvan stond de steel me niet zo aan, of een beetje tegen: het is maar net hoe je het bekijkt.

*) borsjtsj eet je met een soeplepel

Tuinoogst van het jaar

Deze slideshow vereist JavaScript.

De kruisbessen waren afgelopen zomer al eetrijp. En die ene grote goudreinet hangt ook allang niet meer aan de boom. Op de allerlaatste mooie dag van september oogstten we onze allereerste blauwe druiven: klein, zoet en goddank vol ouderwetse pitten.

De vijgen zijn dit jaar niet meer rijp geworden. Nog niet eentje. Dat lag niet zozeer aan het uitblijven van afmattende hittegolven (halleluja!), maar aan het door spint beschadigde blad, dat daardoor nauwelijks suikers kon aanmaken – als ik de deskundigheid van een regionale tuinder tenminste goed parafraseer. Diens druiven maakten wel veel goed.

vondst van de dag

Gisteren waren we er al langsgefietst. Of het toen nog droog was of inmiddels plensde weet ik niet meer. Wel dat ik me voornam de eerstvolgende keer toch even te stoppen. Me alsnog door de inhoud van het ‘Biebhuisje’ te laten verrassen. Doorweekt kwamen we thuis. Uitgelaten van ons regenavontuur.

Goed ingepakt in de miezer langs de Rotte wandelend werd mijn aandacht zowaar vanmorgen al, weeral naar dat leuke boomkastje vol gratis boeken getrokken – o ja, da’s waar ook!

Heel veel soeps bleek er niet in te staan: wat luchtkasteelromannetjes, een stapeltje tijdschriften. En iets dat ik herkende, alleen nooit echt vastgehouden had. Het voelde een beetje vies. Mogelijk door geknoeide etenswaar. Dat heb je met een kookboek.

Tussen de pasta en het gehakt staat hij. Straalverliefd. Zwart op wit. Op een onmiskenbaar goed gelukte foto uit een mies mislukt verleden. Op de terugweg naar huis bleef het nagenoeg droog.

De Kerstgedachte

Hoewel ik me voornam toch echt, echt, echt ruim optijd te beginnen met kerstkaartjes sturen dit jaar – alles ligt al een hele poos klaar voor de start maar er was steeds zoveel te doen met grotere prioriteit – was iemand me vandaag met zijn/haar (hun?) kerstgedachte toch voor. In de vorm van een kerstpakket vol lekkers ‘voor een geweldige moeder en zoon’. Hoe leuk! Vanwege de privacywet konden geen mededelingen worden gedaan over de afzender. Zodat ik er sindsdien alsmaar aan loop te denken wie de gulle gever (hoe krijgen we zoveel ooit op?) zou kunnen wezen. Het moet haast wel iemand zijn die uit eigen ervaring weet wat mantelzorgen écht van je vraagt – het gros ziet alleen de voor de hand liggende zorg, sommigen menen dat je permanent vakantie hebt. Maar het kan ook best uit een goed hart komen dat amper zorgervaring heeft natuurlijk. Iemand die er ook van geniet dat mijn zorgenkind sinds coronakort eindelijk lekker in zijn vel zit. Terwijl er net zo goed (nou ja, ‘goed’) iemand met een contactverbod achter kan steken die er op kickt dat op slinkse wijze te omzeilen. Of iemand die wel over een ontwikkeld geweten beschikt en wel iets probeert goed te maken – maar die weet dan ook dat ik niet omkoopbaar ben. Zei die bezorger nou dat ze dit jaar kerstpakketten aanbieden voor mensen die hun vrienden of familie door corona niet kunnen bezoeken, en was dat wellicht een diplomatieke hint? Familie. Hmm. Vrienden? Dat er glutenvrije crackers inzitten kán erop duiden dat ‘De Kerstgedachte’ weet heeft van mijn zoons overgevoeligheid. Dat er hertjesthee in zit wijst weer in de richting van een algemeen kerstthema van de winkelier in kwestie. Dat dit An-Dijvie is betekent niet per se dat onze Anonimus-Vrijgevicus daar ook kind aan huis is maar ligt wel een beetje in de verwachting. En het kan heel best een volstrekt onbekende zijn, ook al lijkt me dat in dit geval minder waarschijnlijk dan die keer met dat fleurige boeketje, afgelopen maand. Van kaartjes schrijven is het vandaag niet meer gekomen. 

Golden girl powerrr!

Als aanloop naar mijn 60ste verjaardag tracteerde ik mezelf vorige week alvast op gouden klapcreolen. Van de lommerd, dus duurzaam en vintage in één klap. In het kader van ontspullen leverde ik meteen maar die ergens diep in een lade braaf bewaarde overtollige ringen in, en dat luchtte verbazend lekker op. Weg valse beloftes! Nooit gedacht dat jezelf je eigen miskleunen vergeven zo simpel zou zijn.

Of ik nog plannen had voor de grote dag, wilden de dames van me weten terwijl ze vrolijk speculeerden over een gênante surpriseparty met een van de olie glimmende – daar zou ik dan voor verantwoordelijk zijn – vleselijke geneugten-dansact. Maar ik wenste mezelf vooral een lekker rustig dagje toe. Nou, dat heb ik geweten.

Er staat nu ergens een Zweeds taartje voor me klaar en ik mag ook gratis een smeuïge tompouce ophalen. En eigenlijk had ik vandaag willen zwieren en zwaaien op de schaatsbaan, nu het nog kan. Maar de naweeën van een recente voedselvergiftiging –  zo eentje die je met liefde je ergste vijand toewenst – maken dat ik allang blij ben met mijn slappe dwijlbenen niet steeds uit mijn slome sloffen te schieten. En aan wat voor lekkers dan ook moet ik niet eens dénken. Voor de rest van mijn leven ben ik sowieso stante pede en onverbiddelijk vegetariër geworden. Er komt hier zelfs geen vegaworst meer in!

Wordt dit toch nog een verjaardag om niet snel te vergeten. Zonder eerst in één keer alle kaarsjes uit te blazen.

An apple a day

Voor het dramatische effect had ik die krioelende pissebeddenfamilie eigenlijk lekker in hun orgastische vitamineshotje moeten laten. Maar zonder toegevoegde eiwitten oogt dit ook wel als puur natuur appelen uit eigen tuin, toch?  Sowieso voldoende voor een pan verse vegan appelmoes: de tor die niet kon zwemmen ligt lekker buiten op te drogen.

Gebakken appelschijven

Smelt een vette kluit roomboter in een zware braadpan. Bedek de bodem met dikke schijven gewassen, maar ongeschilde goudreinet en bak op matig vuur gaar. Bestrooi met zout en wat rietsuiker. Warm opdienen.

Typisch Delfshaven

Eten bij Bea en Martin is een belevenis die iedereen zichzelf eigenlijk een keer in z’n leven zou moeten gunnen. In hun bescheiden Eethuisje van Delfshaven krijg je namelijk behalve heerlijk verse Hollandse happen (van Martin) voor ieder budget, ook altijd wel een of meer spontane gesprekken met al dan niet bekende buurtbewoners of vrijwel onverstaanbare exotische globetrotters op je bordje – want met name Bea is door haar onovertroffen gastvrouwschap (én door vermeldingen in onder meer Lonely Planet en Trip Advisor) letterlijk wereldberoemd. Vaste gast Ingrid is behalve dierenvriend in hart en nieren nogal een bedachtzaam trage en kleine eter, maar dat is allemaal geen enkel punt. Wat ze niet op krijgt van de chef’s vegetarische variatie op de daghap gaat gewoon mee naar huis. Afhalen*) kan sowieso, maar dan mis je dus wel de fun of being there. Want zelfs als ik van Ingrid mijn mond moet houden zolang ze haar eten nog niet op heeft – anders kan ze zich niet concentreren – heb ik er als alleengaande nog steeds een geweldige avond. En Ingrid? Die zit met een stille grijns naast me haar hele bordje tot de laatste kruimel leeg te smullen. En dan drinken we samen nog een fluitje om het laatste wereldnieuws en ander damesleed mee weg te spoelen.

foto: Aan de kade – als ansichtkaart te koop bij An-Dijvie en Lil’Delfshaven

*) telefoon: 010 425 4917