molenromp makeover
Gisteren was molenromp De Graankorrel hier voor de deur nog een vervallen, saai rijksmonument. Inmiddels wordt het opgesierd door een staaltje vernieuwende streetart. Wat vind u daar nou van?
a) dat kan m’n buurmeisje ook
b) moet kunnen
c) lekker weertje hoor
d) daar heb ik geen mening over
e) wat mijn buurman zegt
f) dat was toch allang zo
g) ik vind het geen rijksmonument
h) boeien
i) je moet uitkijken jij, ik pak je nog wel es, ik doe het hoor
foto: rijnmond.nl
Na 121 jaar is de Boekanier vertrokken uit Rotterdam…
Het historische scoutingschip lag lang voor anker te shinen in de Schie, vlakbij de moskee van Delfshaven. Nu wordt het sinds corona steeds verder vervallen voormalige veerpontje naar Katendrecht, ergens op een ver en vreemde Friese werf, onverbiddelijk omgebouwd tot iemands privéwoonboot.
Maar gelukkig hebben we hier de ansichtkaart van Groeten uit Delfshaven™ nog! – verkrijgbaar bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie en even verderop Aan de kade.
‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.
Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.
Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.
Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.
Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade
Wat mijn zorgafhankelijke zoon zoal deed op een doorsnee dag, wilde de mevrouw met het mondkapje graag weten.
We hadden weer eens de eer van een ‘huisbezoek’. In theorie gebeurt dat steekproefsgewijs, maar gek genoeg kan ik er inmiddels zowat de klok op gelijkzetten – iets zegt me dat een italiaanse achternaam soms met arabisch wordt verward. Door ‘het’ systeem. Dat medewerkers ook alleen maar plichtsgetrouw volgen.
Het standaard vragenlijstje kan ik ondertussen bijna dromen. Toch werd ik dit keer nog verrast. Op vakantie? Naar het buitenland?? Ik moet er niet aan denken!
Misschien bedoelde ze wel een therapeutische vakantie, bedacht ik me achteraf. Zwemmen met dolfijnen, in de Cariben of zo. Maar dan nog: HOE dan? Ik ben dan wel een uiterst bedreven rolstolduwer, maar toch heus nog in de verste verten Mega Mindy niet.
Antwerpen here we come!
Ergens had ik gelezen dat de ‘zwerver‘ waarop een mantelzorgende buur kennelijk doelde, nog niet zo lang geleden was heengegaan. In zijn iconische outfit: donkere zonnebril, zwart geverfd haar, wit geverfde, steeds weer opnieuw opgelapte lange leren jas.
In die van mij wilde ik sowieso begraven worden. Dat stond buiten kijf.
Op de handgeschreven envelop zit een vreemde sticker. Het handschrift herken ik wel.
Op de vriendelijke flyer is een buurkind herleidbaar aan zijn zit. Van de kokin klopt het schort, maar ik mis uitgesproken rondingen. De afzender zegt me niets.
De saaie afspraakbevestiging en het standaard betaalverzoek verdwijnen al even geautomatiseerd in stukken gescheurd bij het liefdewerk oud papier. Ziezo. Afgehandeld. Lekker weertje hè?
‘Daar geloof ik helemaal niets van’
Bij de sigarenboer kan je ook losse decemberzegels kopen. Merkte ik toen die aanstalte bleek te maken om ze meteen op te plakken. Maar ik wilde bij iedere geadresseerde zelf een passend plaatje zoeken. In een rustig, bedachtzaam tempo.
Van alvast voorgedrukte wensen word ik eerder ballorig. Zodat mijn handgeschreven alternatieve affirmaties wellicht niet bij alle originele afzenders in goede aarde zijn gevallen. Noch de verluchtigende tekeningetjes.
Tja. Wanneer je aan iemands veilig vertrouwde tradities en vastgeroeste verwachtingen tornt, speel je toch een beetje vals.
In de categorie Opmerkelijke opschriften vandaag twee plaatjes uit eigen brievenbus. Vrolijke kerstdagen! 
In de supermarkt waar we maar zelden komen werd ik onverwachts overvallen door een craving.
Niet helemaal bij toverslag, want er zo’n beetje links en rechts rondsnuffelend spotten we natuurlijk vanzelf wel een keer de potten cornichons. Daar kon je op wachten. En die lachten me nog net niet letterlijk toe: doe maar meteen drie!
Nochtans ben ik al net zo min zwanger als vies van m’n eigen intuïtie.
Altijd wat te zeiken
Aan de kade 