Kop in het zand

‘Het gaat om kleinerende opmerkingen, roddelen, zwartmaken, discriminatie, het delen van persoonlijke, vertrouwelijke informatie met anderen, sabotage en expres tegenwerken, pesten, schelden en schreeuwen’, aldus Universiteit Utrecht in het vanmiddag gepubliceerde rapport Kracht zonder Tegenkracht, een onderzoek naar sociale (on)veiligheid en grensoverschrijdend gedrag, in de biotoop van onze Tweede Kamer.

Hmm. Persoonlijk krijg ik van tegenwerking en sabotage juist vooral extra motivatie en energie, geloof het of niet. En roddelpraat of laster laat me Oostindisch koud, evenals al dan niet subtiele intimidatie. Ook met vriendjespolitiek ben je bij mij niet aan het juiste adres. Maar oké, met open en bloot erfgrenzen overschrijden heb ik echt wel wat.

bamboe-maaiveldje van de dag: ‘ja die stenen hebben we expres laten staan zodat je dan beter de bamboe kunt zien’

Volg de pijlen

Over de p van paashaas gesproken: buurkinderen kreten een paasparcours op de stoep. Richting een show. Met limonade. In ons portiek? Komt dat zien!

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

exitpoll van de dag

makeover molenromp De Graankorrel – Rotterdam Delfshaven (2023)

Gisteren was molenromp De Graankorrel hier voor de deur nog een vervallen, saai rijksmonument. Inmiddels wordt het opgesierd door een staaltje vernieuwende streetart. Wat vindt u daar nou van?

a) dat kan m’n buurmeisje ook

b) moet kunnen

c) lekker weertje hoor

d) daar heb ik geen mening over

e) wat mijn buurman zegt

f) dat was toch allang zo

g) ik vind het geen rijksmonument

h) boeien

i) je moet uitkijken jij, ik pak je nog wel es / ik heb zin om je in je bek te spugen, ik doe het hoor

Molenrompreparatie van de dag

Monumentenzorg anno nu

Postgeheimen van de prachtige winterdag

Op de handgeschreven envelop zit een vreemde sticker. Het handschrift herken ik wel.

Op de vriendelijke flyer is een buurkind herleidbaar aan zijn zit. Van de kokin klopt het schort, maar ik mis uitgesproken rondingen. De afzender zegt me niets.

De saaie afspraakbevestiging en het standaard betaalverzoek verdwijnen al even geautomatiseerd in stukken gescheurd bij het liefdewerk oud papier. Ziezo. Afgehandeld. Lekker weertje hè?

Altijd wat te zeiken

In de supermarkt waar we maar zelden komen werd ik onverwachts overvallen door een craving.

Niet helemaal bij toverslag, want er zo’n beetje links en rechts rondsnuffelend spotten we natuurlijk vanzelf wel een keer de potten cornichons. Daar kon je op wachten. En die lachten me nog net niet letterlijk toe: doe maar meteen drie!

Nochtans ben ik al net zo min zwanger als vies van m’n eigen intuïtie.

Altijd wat te zeiken

 

verboden te voeren

Een rondje fietsend voor een gezond frisse neus rook ik als uit het niets een vlaag muizenpis. Als voormalig medewerker van een kaas-en-broodafdeling heb ik daar ongewild toch talent voor ontwikkeld, merk ik met name de laatste jaren. Om precies te zijn: sinds het in onze jarendertigwoning naar muizen ging stinken. Muizenpis vermengd met chloor. Zo nu en dan liep er eentje in een val, zo’n retro houten klem uit mijn studententijd, maar dan met vegetarisch gestremde bio-kaas als aas. De ongenode huisdiertjes in het krot waar ik ‘om niet’ nog net niet kettingrokend aan een afstudeerscriptie werkte, hielden me destijds met hun drukke gedoe boven mijn hoofd hooguit uit m’n slaap. Dat was het wel zo’n beetje. In die levensfase deed overlast er amper toe.

Maar dit moesten buiten wonende bosmuisjes zijn. Dat kon niet anders hier, rond de Plas. Of wacht eens, nou rook ik toch echt de geur van ezelvacht! Dat typische mengel van droogte, stof en dierlijk zwoegen. Van het lastdier dat dag in, dag uit bij het ochtendgloren Stavros’ koopwaar over de berg heen sjokte. In een ander leven. 3271 kilometer hier vandaan; drie, hooguit vier dagen met boot en Magic Bus.

Op de kinderboerderij die we ongemerkt bereikten blijken naast opgehokte pauwen en giga Vlaamse reuzen, ook hoefdieren als geiten, bokken en schapen te staan. En inderdaad een stelletje ezels. In de buurt van het kippenhok spot ik zelfs een mini muizenverblijfje!

Op de terugweg passeren we grappige graffiti van een groot stuk gatenkaas – zie ik het nou goed? Tussen een bonte verzameling oninspirerende tags. Op het moment dat in het luisterboekverhaal dat al die tijd opstaat iemand opmerkt: ‘Wil je een stukje kaas?’ *)

*) uit: Zwaardvechten, Robin en Suze (2008, Sjoerd Kuyper)

kunstenaar van de dag

Speurend naar te ontwijken hobbels en drollen trok mijn oog onderweg naar huis naar een besmeurd laken aan molenromp de Graankorrel voor onze deur.

De Russische kunstenaar van een eindje verderop heeft er haar gevoel bij ‘de’ oorlog mee willen uiten. En gaat het doek nu waarschijnlijk online veilen.

Dat de graffiti ernaast best van Banksy zou kunnen zijn beaamde ze al even weifelend. En ja sure, een foto maken mocht gerust.

is it real, or a wannabe Banksy?

vaartuig van de dag

Deze slideshow vereist JavaScript.

duc van de dag

Shit happens

Ongeveer de helft van de aanvankelijk nog om en nabij de 30 goudreinetten werden dit jaar door met name babypissebedden geconfisceerd.

Stom toevallig niet deze joekel van ruim een pond – bijna een achtste van de totale oogst maagdelijk fris en reine rode Boskoop appels: precies genoeg voor een heerlijke tarte Tatin.

Voor vijgenconfiture hoef ik geen recept te googelen, want ook dit jaar worden die, ondanks de vele veel te warme dagen nooit meer rijp. Vijgenskeletteermot heeft daarvoor net iets teveel bladgroenkorrels weggegeten.

De blauwe Boskoop Glory had nergens last van. Dit Oudhollandse druivenras doet het ondanks hinderlijk aanwezige mieren, luizen, muntgoudhaantjes en niet aflatende bamboeoverlast, zelfs in gasoliedampen van voorbijvarende binnenschepen nog hartstikke goed – net als wij.