Toen ik die gratis online workshop Vlaggetjes maken voor honden postte wist ik nog niet dat elders en eerder ook al vrolijk vlaggetjes in hondenpoep was gestoken.
Hier een kleine selectie. In willekeurige volgorde. Met bronvermelding.
de Standaard – april 2015
Jurgen Schrijft – mei 2014
RTV-Drenthe – februari 2020
NOS Jeugdjournaal – juni 2018
Menterwolde-info – maart 2018
AD – maart 2018
RTVNoord – vandaag
Zelf heb ik er wel al een steeds duidelijker beeld van, maar momenteel bestaan er nog geen realtime foto’s van de vermoedelijk allereerste multifunctionele tuintraphut aller tijden. Denk aan: dakbenutting, buitenberging, loopbrug. Wordt vervolgd.
realtime situatie anno nu
Vorderingen volgen? Aan de kade post regelmatig de meest actuele ontwikkelingen!
De Rotterdam Rooftop Walk maakt het mensen mogelijk zelf te beleven dat onze stadsdaken benutten bijdraagt aan een betere wereld. Een maand lang: van 26 mei tot 24 juni. Rolstoelers zijn welkom op 16 en 17 juni. Alleen, of in gezelschap van maximaal 2 lopers.
Online kan iedereen die dat wil een tijdslot boeken. Alle tickets voor de in totaal 8 uur toegankelijkheid waren in no time uitverkocht.
Misschien omdat er die 2 dagdelen maar één rolstoel tegelijk in de lift omhoog kan, misschien omdat er maar 32 tijdslots in die 8 uur toegankelijkheid passen. Of wellicht omdat het aanbod gewoon niet goed aansluit op de vraag? Hmmm.
Ook nieuwsgierig geworden hoeveel mensen de Rooftop Walk bij Hoge uitzondering in omgekeerde volgorde rollend mochten afleggen? Binnenkort meer! – nu is het weekend, voor organisaties valt dat vaak een beetje buiten de boot, uh… werktijden.
Terwijl de Nederlandse nieuwsconsument de ene na de andere juicy mediarel als een event lijkt te beschouwen, iets waar je bij moet zijn geweest om een beetje mee te tellen, doen jonge o.a. Afghaanse vluchtelingen de ‘truck game’, ‘train game’, ‘mountain game’, ‘river game’ of ‘pedestrian game’. En doelen Oekraïense strijdkrachten op Russische soldaten, wanneer ze het over de ‘Orks’ tegenover zich hebben op het apocalyptische slagveld van iemands zelfverzonnen militaire bevrijdingsmissie.
Op de vrijmarkt scoorden we onlangs een bijna-retro Brabantia beschuitbus, zonder vieze gebruikssporen maar inclusief originele lift; plus drie, vermoedelijk voormalige hotel-restaurant hoogglans soeplepels met, bij hier al in gebruik zijnd bestek matchend multi-design. Er was nog een vierde kandidaat om gered te worden van de schroothoop door in onze bestekbak te belanden, maar daarvan stond de steel me niet zo aan, of een beetje tegen: het is maar net hoe je het bekijkt.
*) borsjtsj eet je met een soeplepel
Op internet kon ik het nergens terugvinden, maar ik heb dus ooit gehoord of gelezen dat de een of de andere kunstenaar vond dat een verzameling al begint zodra je drie items hebt met één en hetzelfde thema.
Één is niets, twee is een paar, drie is een verzameling
In die geest zou mijn muizenverzameling vandaag zijn geboren. Dat het mijn intentie is het hier bij te laten doet daar verder niets aan af.
ieniemienie muis
– ultrasonische knaagdierenverjagers sluiten ‘wordt vervolgd’ niet gegarandeerd uit –
Gisteren liepen we over het strand van Hoek van Holland even lekker uit te waaien. In de hoop dat een hardnekkige hoofdpijn, waar zelfs een cocktail van twee paracetamols tegelijk nog geen vat op kreeg, alsnog als sneeuw voor de zon zou verdwijnen: NOT!
Wel zit er sindsdien een onpasselijk beeld aan mijn geestesoog gekleefd: een van de weinige zonaanbidders op het stukje naaktstrand waar de bestrating van die voor mindervaliden anders volkomen onbegaanbare zandvlakte ophield, lag zo te zien ongegeneerd aan zijn aars te krabben – meende ik althans aanvankelijk nog in mijn onverbeterlijke onschuld. Onderweg naar een heilzaam bedoelde duik in zee – waar het alleen niet meer van kwam aangezien alle lust daartoe me inmiddels was vergaan – kon ik echter niet anders dan constateren dat de anusjeuk blijkbaar van een héél andere orde was.
Hoe eenzaam moet je zijn? Hoe wanhopig op zoek naar aandacht, naar bevestiging van je bestaan?, schoot er, in een reflex van mededogen, als mogelijk verzachtende omstandigheden onmiddellijk door me heen. Desondanks bleef walging de boventoon voeren. En sindsdien poppen die onnatuurlijk bruine billen met dat wriemelende knuistje ertussen dus steeds bij me op. Onaangekondigd.
Net als die uit de lucht gevallen, zogezegd precies passende ‘toch anders hele dure’ – maar ontegenzeggelijk wansmakelijke – spiksplinternieuwe gratis gordijnen voor het hele huis. Kennelijk ‘slim’ geregeld en geritseld buiten de belanghebbende zelf om – over respectloos gesproken. Die mochten ze van mij dan ook linea recta in hun reet schuiven.
stilleven met dragon, opgegeten kaastosti en afgekloven kimchikontje
Wat wilde hij graag bij het hogere echelon horen. Bij de intellectuele club, niet bij mij. In kostuum gebakjes eten en daarna naar het toilet. Maar het was en bleef een slechte verliezer en dat botst nou eenmaal genadeloos met jezelf groter voordoen dan je bent. Om hem te plezieren wilde ik het Mens erger je niet!-bord best omruilen voor dat van het schaakspel waarin hij ambieerde te excelleren. In enkele speelse zetten had ik hem schaakmat.
Daarna ging hij vreemd. Daar bleek een hele theorie achter te zitten die aan mij niet was besteed, aangezien je die al van verre kon horen rammelen. Jaren later confronteerde ik hem nogmaals onbedoeld met zijn angst om door de mand te vallen.
Pas in het vliegtuig had ik die aan zijn stoel genagelde grijsaard op het terras bij de bushalte waar ik opstond om van plek te wisselen en alvast lekker in de zon te zitten kunnen plaatsen. De schrik in de ogen die me vanachter het busraam vol ongeloof aanstaarden. Het ‘hoe red ik me hier uit’; de stevige blondine als een stille getuige op de klapstoel ernaast.
De retorische vraag ‘dat we er zeker niet zo vaak op uit gingen’ moest ik toch ontkennend beantwoorden. We gaan er juist heel vaak op uit. Alleen bijna nooit met de auto. En dan neem ik meestal toeristische routes dus zo kort zijn die spaarzame ritjes nou ook weer niet.
Helemaal naar de kust is echt niet aan te fietsen en de rafelranden van Rotterdam halen we met de benenwagen never nooit niet. Nee, met al die keuzemogelijkheden binnen handbereik hebben we het maar goed hier. Voor een frisse dosis verwondering hoef je nooit erg ver te zoeken.
(met dank aan diverse random voorbijgangers en o.a. mijn favoriete graffiti artiest)
Aan de kade 