molenromp makeover
Gisteren was molenromp De Graankorrel hier voor de deur nog een vervallen, saai rijksmonument. Inmiddels wordt het opgesierd door een staaltje vernieuwende streetart. Wat vind u daar nou van?
a) dat kan m’n buurmeisje ook
b) moet kunnen
c) lekker weertje hoor
d) daar heb ik geen mening over
e) wat mijn buurman zegt
f) dat was toch allang zo
g) ik vind het geen rijksmonument
h) boeien
i) je moet uitkijken jij, ik pak je nog wel es, ik doe het hoor
foto: rijnmond.nl
Na 121 jaar is de Boekanier vertrokken uit Rotterdam…
Het historische scoutingschip lag lang voor anker te shinen in de Schie, vlakbij de moskee van Delfshaven. Nu wordt het sinds corona steeds verder vervallen voormalige veerpontje naar Katendrecht, ergens op een ver en vreemde Friese werf, onverbiddelijk omgebouwd tot iemands privéwoonboot.
Maar gelukkig hebben we hier de ansichtkaart van Groeten uit Delfshaven™ nog! – verkrijgbaar bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie en even verderop Aan de kade.
‘Ben ik nou zo slim, of zijn jullie zo dom’, zou meester van de recht voor zijn raap gebrachte eerlijkheid van Gaal, waarschijnlijk zeggen – heerlijk toch. Zelf zwijg ik liever in zo’n geval. Hoewel dat niet altijd even goed lukt. Terwijl ik dan evengoed wel met m’n mond vol tanden sta. Flabbergasted door niet te bevatten onbenul.
Hoe leg je iets uit aan iemand die vast zit in andermans rondgelobbyde lulverhaal? In zijn/haar/hen eigen starre tunnelvisie? Aan iemand die veilige houvast vindt in kritiekloos napraten?
En hoe dring je tot iemand door die bang is voor gezichtsverlies? Net een slokje teveel op heeft? Nooit geleerd heeft zelf na te denken? Liever met de wind van de meerderheid meewaait? Liever lui is dan moe van het nadenken? Hoe bereik je iemand die Oostindisch doof is?
Moeilijk tot niet, simpel.
foto Zuma Press
Een veel te groot deel van deze niet doordeweekse dag werd in beslag genomen door veels te veel tijd en aandacht zuigend gedoe: iemands menselijke foutje rechtzetten, in het algemeen belang een consumentenmelding doen, gratis opbouwende feedback formuleren en broeden op de beste methode om een badinerende benadering te ontzenuwen – zeg je dat zo?
Ik houd er wel van om te oefenen in dingen die me eigenlijk enorm tegenstaan. De voldoening wordt er alleen maar groter door als het je desondanks lukt precies de goede toon te vinden. Voor mij betekent dit doorgaans: de nuchtere feiten vaststellen; ze overzichtelijk op een rijtje zetten; en vervolgens met een luchtig verrassingselement de ontvanger rücksichtslos van de sokken blazen – en in een moeite door mijn analyse bekrachtigen. Pure kunst, al zeg ik het zelf.
Wie veel positieve energie op zich gericht krijgt, voelt zich ‘gedragen’, las ik ergens.
afbeelding: ikbenchantalvanheeswijk.nl
Bewonersinitiatief Ketels aan de Kade heeft ook dit jaar voldoende subsidie weten binnen te harken, las ik in de nieuwsbrief vol wijknieuws waarop ik me onlangs abonneerde. Dit driedaags festival in het hart van Historisch Delfshaven vindt plaats in het weekend van 5, 6 en 7 augustus.
Op vrijdagavond staan de wijk en zijn/haar/hun bewoners centraal. Dat wordt lachen, zingen, hossen!
Minder kostbare initiatieven met een maximaal benodigd budget van 2500 euro kunnen eveneens bij de gemeente worden ingediend.
Omgevallen boom- Sebastiaan
Geïnspireerd door de optelsom van onder meer racende flitsbezorgers op de stoep en daar en elders eigenzinnig geparkeerde automobielen en deelscooters, ontwikkelde ik zelf ook meteen maar een levensvatbaar idee. Denk aan: pakkende slogan, op herbruikbare stickers.
Anonieme deelscooters zijn meestal van ver te herkennen. Zo stond er hier vandaag de hele morgen en het grootste deel van de middag eentje pontificaal midden op de stoep. Daarbij aan of naast een hele rits fietsnietjes eerder al in grote getale geparkeerde stadsfietsen hinderlijk blokkerend als kers op de ik-heb-toch-zeker-netjes-betaald aso-logicataart. Het is dat onze bestelde fietshelmen niet al eerder op de dag arriveerden, anders was de verleiding het hebbeding maar gewoon te laten wegslepen groter geweest dan die om het al wachtend op de vertraagde pakketbezorger in me opgekomen actieplan meteen maar eventjes uit te voeren ook.
U staat
hier goed
in de weg
schreef ik op zo’n geel zelfklevend memoblaadje. En met twee strookjes plakband maakte ik het eerste prototype van wat ik al helemaal voor me zag simpel doch doeltreffend af.
Niets effectiever dan mensen verleiden om gewoon even zelf rustig na te denken. Anderen lopen vertellen wat ze moeten doen laat ik over aan de onzekere types die het ongetwijfeld al hun leven lang zijn.
Soms word ik aangezien voor Mega Mindy.
Anderen menen Heilige Madonna-eigenschappen van me te mogen verwachten – Moeder Teresa is er niets bij. Enkel en alleen omdat het in de praktijk onmogelijk bleek mijn zoons levensgeluk los te koppelen van het mijne, en vise versa.
En toen we laatst hier de dijk wilden oversteken was ik voor sommige laatkomers kennelijk even die Vliegende Non uit mijn kinderjaren geweest. Ongehinderd door kennis of inzicht werd althans aangenomen dat we daarvoor met onze bovennatuurlijke superpowers rijen schots en scheef geparkeerde fietsen, inclusief twee sta-in-de-weg fietstrommels, plus een hoge stoeprand hadden getrotseerd. Maar dat was natuurlijk complete bullshit.
Dat mijn zorgenkind in zijn levensreddende superstevige spastenstoel uit het niets meters ver werd meegesleurd door een moordmachine, kon ik zelf ook maar moeilijk bevatten. Klopt. En het moment dat hij met grof geweld vol nietsontziend machtsvertoon uit mijn handen werd gerukt, waarna ik hem, onverdraaglijk lang, als in een vertraagde film waarin iedere stap wel een eeuwigheid lijkt te duren; of zo’n droom waarin je nauwelijks vooruit kunt komen moest gaan zoeken, zal me bijblijven tot mijn laatste ademtocht. Het is een onlosmakelijk deel van onze geschiedenis. Daaraan hoeft helemaal niets te worden gerelativeerd.
Niet door het geschepte rolmodel in kwestie, niet door zijn allessie, en niet door een figurant met recht op een eigen mening: dat het ‘allemaal wel meevalt – ja hoor, wat jij zegt. Happy?
Terwijl wij in Utrecht de Jaarbeurs afspeurden naar leuke nieuwe tijdsbestedingsmogelijkheden voor een jongwolwassen rolstoeler met prepensioen, werden in Rotterdam last minute toch nog ‘een aantal’ extra tijdslots beschikbaar gesteld voor die Rooftop Roll, ontdekte ik daarnet. Of nee, wacht: ze waren ‘beschikbaar gekomen’. Afijn, hoe dan ook: wanneer ik probeer te boeken gebeurt er helemaal niets.
Dat lag niet aan mijn ‘oude Nokia’ en ook niet aan mijn slechte bereik. Die kennelijk in der haast uit de hoge hoed getoverde ‘extra’ tickets bleken doodleuk alleen maar voor vandaag bedoeld; alleen maar tussen 10:00 en 14:00 uur. En het was zestien, nee achttien over twee in de middag.
Rond die tijd neem ik meestal een moment voor mezelf. Lig ik even lekker lui, languit op de bank. Hoeveel extra rolstoelers er nou precies in ‘een aantal’ pasten? Ik heb werkelijk géén idee.
Over relatief gesproken: het ziet er naar uit dat er toch géén extra tijdslots voor rolstoelers worden gerealiseerd. Op de site van Rotterdam Rooftop Walk heerst althans al twee weken radiostilte na de veelbelovend snelle bekendmaking: ‘we zijn ons ervan bewust’, en de belofte: ‘binnenkort volgt meer info’.
Maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen! Het once in a lifetime maandlange event duurt tenslotte nog bijna tien dagen – tijd is net zo relatief als het je lief is.
De maand lange Rotterdam Rooftop Roll, uh… Walk, wordt binnenkort toch ‘gewoon’ toegankelijk voor rolstoelers én lopers in alle richtingen, meldt een afgelopen zondagse mail in mijn berichtenbox. Dat klinkt natuurlijk als muziek in mijn oren!
‘De organisatie is aan het onderzoeken hoe we meer mensen op aangepaste wijze toegang kunnen bieden. Binnenkort volgt meer informatie’, lees ik op de inmiddels bijgewerkte site.
Op een bedankje voor mijn vrijwillige bijdrage als ervaringsdeskundige – hoeveel rolstoelers passen er dan precies in die 2 dagdelen van 4 uur? – ga ik ondertussen alleen ech niet zitten wachten. Voor niets doen heb ik het 24/7 veels te druk met niet lullen maar poetsen.
Inclusiviteit kun je niet afdwingen met wetten en regels. Die werken in de praktijk zelfs bijna averechts! Dat moet dus anders. Liever gisteren al dan vandaag.
Een inclusieve samenleving heeft in het ideale geval schijt aan sleetse gewoontes en maling aan de eigen ‘macht der gewoonte’.
Wanneer een organisatie zich focust op voldoen aan de minimale norm, in plaats van op de realistische vraag naar toegankelijkheid, houdt die het uitzonderlijkheidsbeginsel van exclusiviteit – rolstoelers; blinden; slechthorenden; andersdenkenden welkom op/in een speciale dag; speciale tijd; speciale rolrichting; speciale outfit – helaas, pindakaas, alleen maar in stand.
Die zet het van de norm afwijkende – niet, of niet zonder hulpmiddel, kunnen horen; zien; communiceren; bewegen; overleven – onbedoeld nog in de verblindende spotlights ook: kijk ons eens sympathiek bezig zijn voor de minder bedeelde medemens! Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Ik las ergens dat het gebruik van metaforen kan helpen bij het doorbreken van vastgeroeste, beperkende denkpatronen. Dat gangbare gewoonten loslaten, ruimte schept voor nieuwe, ruimere opvattingen. Voor een realtime insteek – wat precies onder metafoor valt moest ik opzoeken, maar een kniesoor die daar op let.
Gisteren kreeg ik niet één, maar wel twee reacties op mijn vraag aan het Team Rotterdamse Dakendagen. Tussen de – overdadig vele – regels door – het oerrotterdamse ‘geen woorden maar daden’ was ech wel ver te zoeken – las ik onder meer menselijke irritatie – besef je wel hoe druk we het hier hebben – en vaag schuldbesef – kan het zijn dat je met je vraag ons iets anders probeert te zeggen? – ja, duh!
Eerlijke communicatie – hier heb je de benodigde data, reken je het zelf even uit? – kreeg ik – chapeau! – gelukkig ook: in 2 dagdelen x 4 uur x 12 tijdslots van 5 minuten, passen dus precies 96 rolstoelers in de bij hoge uitzondering beschikbaar gestelde lift.
Geen idee of dat volgens marktonderzoek aansluit op de werkelijke vraag, maar altijd nog meer dan waarop ik – even uitgaand van de tijdslots van 15 minuten voor lopers in de tegenovergestelde richting op alle andere dagen en tijden – aanvankelijk uitkwam.
Buiten kijf staat dat vraag en aanbod in de praktijk aantoonbaar niet goed op elkaar zijn afgestemd. En dat de verhouding beschikbare tickets voor rolstoelgebruikers en lopers bij het spectaculaire once in a lifetime evenement blijkbaar volledig mank gaat en/of scheef loopt.
Wat dan wel geen metafoor is, maar wel degelijk tot nadenken zou moeten stemmen. Ja toch? Niet dan.
Aan de kade 