Zo ziekiek da*)

Deze diashow vereist JavaScript.

Er wordt hier dus aan de gevel gewerkt. Het stof in onze neus en ja, waar eigenlijk niet, verruilden we zonder morren tijdelijk voor tandenknarsend zand tussen de tenen; dagenlange mechanische pokkeherrie voor een stuk of wat weldadige grillen van moeder natuur.

Aan zee is het altijd wel goed toeven voor stadse bleekneusjes. En in deze tijd van het jaar valt er zo weinig te beleven dat je vanzelf meer ziet gebeuren. In geuren en kleuren. In ijzige stilte of *)meegevoerd met de wind. Weer of geen weer.

Ze

Z̶e̶ ̶w̶a̶r̶e̶n̶ ̶n̶e̶t̶ ̶g̶a̶s̶o̶l̶i̶e̶ ̶a̶a̶n̶ ̶h̶e̶t̶ ̶b̶u̶n̶k̶e̶r̶e̶n̶. Er werd net gasolie gebunkerd. Zo rook het althans toen we dichterbij kwamen en er langzaam langs fietsten. Aan dek stonden een stuk of wat matrozen al dan niet ergens op leunend op de uitkijk. Wellicht dachten die: wat is dit voor foute grap? Worden we werkelijk door een fucking rolstoel-riksja opgehaald? Op de achtergrond een muisgrijs fregat, onbeweeglijk stil.

De melding dat ‘ze’ hier in de wijk een wandeling organiseerden ging vast niet ook over Mark en Hugo, maar verder wordt er met ‘ze’ vrijwel altijd wel Rutte en de Jonge bedoeld. De regering. De RIVM. De ‘andere partij’: die van de draconische maatregelen. Terwijl het toch een kleine moeite is om iedere schijn van polariteit te omzeilen.

Z̶e̶ ̶b̶e̶d̶e̶n̶k̶e̶n̶ ̶i̶e̶d̶e̶r̶e̶ ̶k̶e̶e̶r̶ ̶w̶e̶e̶r̶ ̶w̶a̶t̶ ̶a̶n̶d̶e̶r̶s̶. Er worden straks aangepaste maatregelen bekendgemaakt. Maatregelen om iets groots en onheilspellends aan de horizon, weliswaar niet gemakkelijk zichtbaar maar wel al bijna te ruiken, zo goed en zo kwaad als dat gaat tegen te houden. Onder de duim te krijgen. Te stoppen. Er wordt gedaan wat nodig wordt geacht, niet wat bewezen effectief is. Dat laatste kan in dit stadium eigenlijk alleen de clairvoyant (m/v) eventueel zeker weten. Het eerste is juist een kwestie van zoveel mogelijk rationele afwegingen – en allerlei menselijke beperkingen.

In de supermarkt waar we steevast doorheen racen om maar zo min mogelijk in de nabijheid van mogelijke virusdragers te hoeven vertoeven liep laatst als uit het niets een oude kennis op de rolstoel van mijn zorgenkind af. Onvervaard met de ene hand hem al bijna vriendelijk aanrakend, terwijl de andere het verplichte mondkapje naar beneden trok. Onze vrije doorgang als een botte beer blokkerend. Of hij beledigd was door mijn barse optreden – ‘Ga weg joh! Raak hem niet aan!’ – of zich met terugwerkende kracht schaamde voor zijn domheid en egoïsme boeit me allerminst. Boos was ik alleen het moment dat hij me dwong hem en plein publique te corrigeren. Zijn hand wees inmiddels verontschuldigend naar zijn oor: ‘Ik heb een gehoorapparaat.’

Dat een volwassen kerel niet voldoende afstand houdt, midden in een winkel het mondmasker weghaalt dat zijn omgeving moet beschermen en zelfs meent iemand met onderliggend lijden wel eventjes ongevraagd te mogen aanraken is allemaal terug te voeren op ’s mans auditieve handicap? Je zou er toch haast van gaan wensen dat ‘ze’ dáár nou eens wat op verzonnen.

“anderhalf meter, voor iedereen beter!”

Wachters van de tijd

Tijd zoals we dat hier op aarde kennen, met vroeger en straks, te laat en tot ooit, bestaat bij de gratie van zwaartekracht. Bij zich in de ruimte voortbewegende volumes: de appel van Newton; die van Adam en Eva wellicht? Maar dat ter zijde.

Niets heerlijker dan wanneer je als kind in de lucht werd gegooid. Schommelen. Op het hoogste punt loslaten om nog iets langer te zweven. Trampolinespringen. Van de duikplank gaan.

De zwaartekracht tijdelijk, enigszins, weten te ontsnappen voelt zo veel beter dan gevangen zitten in de tijd, met je aandacht vastgekleefd aan wat was en aan wat nog moet komen, in plaats van in het moment van gewichtloosheid, waar het verstrijken van tijd voor even geen vat op je heeft. Waar je alleen maar hoeft te zijn. Wie je bent.

Voor kernvak Nederlands had mijn eindexamenklas Wachters van de tijd moeten verklaren. Zelf vond ik het gedicht vooral pijnlijk herkenbaar, maar ook best erg mooi. Het is dat mijn antwoorden niet foutloos genoteerd stonden, anders had ik fluitend een 10 gehaald. De rest zat te zwoegen voor een dikke onvoldoende. Die hadden dan wel geen dyslexie, maar ook geen flauw benul van doorvoelde eenzaamheid. Noch wisten ze hoe lang wachten duurt als het je tijd nog niet is.

Maar wat is er nou troostrijker dan af en toe een voorproefje hier op aarde van hoe hemels het in de gewichtloosheid van het hiernamaals straks, ooit, later is?

Stoelendans

Wat wilde hij graag bij het hogere echelon horen. Bij de intellectuele club, niet bij mij. In kostuum gebakjes eten en daarna naar het toilet. Maar het was en bleef een slechte verliezer en dat botst nou eenmaal genadeloos met jezelf groter voordoen dan je bent. Om hem te plezieren wilde ik het Mens erger je niet!-bord best omruilen voor dat van het schaakspel waarin hij ambieerde te excelleren. In enkele speelse zetten had ik hem schaakmat.

Daarna ging hij vreemd. Daar bleek een hele theorie achter te zitten die aan mij niet was besteed, aangezien je die al van verre kon horen rammelen. Jaren later confronteerde ik hem nogmaals onbedoeld met zijn angst om door de mand te vallen.

Pas in het vliegtuig had ik die aan zijn stoel genagelde grijsaard op het terras bij de bushalte waar ik opstond om van plek te wisselen en alvast lekker in de zon te zitten kunnen plaatsen. De schrik in de ogen die me vanachter het busraam vol ongeloof aanstaarden. Het ‘hoe red ik me hier uit’; de stevige blondine als een stille getuige op de klapstoel ernaast.

Deze diashow vereist JavaScript.

Voor spek en bonen

Volgens de kieswijzer komen mijn normen en waarden het meest overeen met de ChristenUnie en met Denk. Aangezien ik die allebei de komende honderd jaar nog niet aan patriarchale rolpatronen zie tornen heb ik toch maar weer strategisch gestemd. Op een vrouwelijke lijsttrekker. Eentje die het spreektalent van demissionair minister president Rutte het meest benadert – wat een hele klus is, want man wat een woordkunstenaar is dat zeg! Emile Ratelband is er een jongetje bij. Iemand, met andere woorden die het onopvallendst in de schoenen van haar voorganger zal glijden. Opschudding hebben we het afgelopen jaar wel genoeg gehad.

Coronaproof-vroeg stemmen was weliswaar relaxt, maar toch even wennen: denk je je bijdrage te hebben geleverd, gaat de kiezersjacht doodleuk nog een paar dagen door. Een beetje of je lucht bent met je goede gedrag. Of ‘vegetarisch’ – nee meneer, gewoon van vlees en bloed.

Of dat je een heldere vraag stelt aan iemand die alleen zichzelf kan horen. Terwijl we al wegfietsen begint hij het bewuste etiket plechtstatig voor te lezen. Mannen. Soep van koken.

Handschrift

Dat de markante buur waar ik was uitgenodigd op de thee me een ontkennend antwoord voorschotelde bevreemde me, maar welwillend nam ik het voor waar van haar aan. De pasteltekening in een hoek van de kamer had onmiskenbaar het handschrift van een kennelijk gemeenschappelijke kennis, maar allah. Pas nadat het één en ander over haar levenspartner op tafel kwam viel alles op z’n plek. Daarna wilde ik het liefst zo snel mogelijk weg. Ik wist te veel. Veel meer dan me lief was in ieder geval en ongetwijfeld meer dan zijzelf. Hoewel: waarom probeerde ze in vredesnaam de herkomst van die prent te verbloemen? Veemd. Maar vooral erg ongemakkelijk. 

De lieverd bleef daarna toch steeds toenadering zoeken en na elk niet goed meer te ontkomen bezoekje was ik doodmoe. Want natuurlijk ging het dan behalve over de kinderen ook over hun vaders, onze mannen. Over hun kwetsende capriolen en hoe we daar mee dachten te dealen. Maar nooit meer over die pastel, of hoe ze er aan kwam.

Ons contact stopte uiteindelijk vanzelf. En als ik haar op straat nog wel eens tegenkwam leek zij zich wel onzichtbaar te willen maken. Ook dat bevreemde me. Tegelijkertijd kwam het me ook niet slecht uit. Mijn hobby is het niet om iemands kostbare roze wolk bij het grofvuil te zetten.

Sinds kort staat hier een interactief doosje  buiten met dingen die een nieuw thuis zoeken. Een ooit cadeau gekregen, nooit zo heel erg mooi gevonden siervoorwerp is al snel met iemand mee naar huis gegaan. Stilletjes denk ik dat dit uit een goed hart gekomen aardigheidje werd geadopteerd door de buur die ik vaak per ongeluk met háár voornaam groet.

Deze diashow vereist JavaScript.

Schrikkeldag

Vorig jaar 29 februari werd bekend dat in het Maasstad ziekenhuis een week lang iemand met corona op de IC had gelegen. Twee dagen eerder had ik uitgerekend de arts die dit nieuws onder de aandacht van heel Nederland mocht brengen nog uitgebreid de hand geschud, ‘nu het nog kan’. Lacherig. Stoer. Zo’n vaart zou het niet lopen.

Daarna telde ik de incubatiedagen af – het zal toch niet? Hield ik mijn hart vast bij ieder kuchje en iedere nachtelijke kerm.

Maar na 12 lange dagen en korte nachten kon ik het grotere plaatje wel weer zien. Ons eigen belang vooropstellen was sindsdien nog nooit zo gemakkelijk. Best bijzonder eigenlijk, hoe ingesleten compromissen je ongemerkt toch stevig teneerdrukken.

Over stevig gesproken: het afgelopen jaar zag ik mijn meervoudig gehandicapte zoon figuurlijk én letterlijk groeien. En is hij, zoals dat heet als je niet kunt praten, daardoor ook beter te ‘lezen’. Sinds hij van moeders voor altijd thuis mag blijven en alleen nog leuke dingen moet, nooit meer wordt getreiterd door mislukte zorgverleners noch door onervaren begeleiders hopeloos wordt miskend, zit hij beter in zijn vel dan ooit tevoren.

Zoiets geldt voor ene Job kennelijk ook. Zijn moeder presenteerde vandaag haar nieuwste boek en deelde meteen met mij en verder iedereen thuis voor de buis dat háár meervoudig gehandicapte zoon bij elke corona-update zowat zit te stuiteren op de bank van de pret. Blij naar Rutte roepend: ‘Alle mensen zijn ziek! Scholen dicht! Niet naar school! Jammer!’.

Ik zag meteen het inwendig glunderende smoeltje van mijn eigen zorgenkind weer voor me. Zijn glimmende pretogen, toen hij afgelopen coronavoorjaar doorkreeg dat ik – hihihi, niets laten merken! –  helemaal vergat hem nog naar school te sturen. Heerlijk toch.

Schaatsen in corona-style

foto Kamilia™ – bewerking MarilouSmiles™

Op mijn leeftijd is het wijs om alleen de straat nog op te gaan in style. Dan vallen de kreukels en wallen toch nét even minder snel op. Denk ik dan.

Over onontkoombaar verval gesproken: het ijs op dit stukje Heemraadssingel is niet meer zo glad en heeft wat scheuren en wakken. Maar een rondje van 50 à 60 meter was na de nodige aansporing van een vriendelijke vreemde eigenlijk best goed te doen.

Wie gaat er vandaag mee windowshoppen?!

Deze diashow vereist JavaScript.

Ik heb wat met motoriek. Daar kan ik uren naar kijken. Hoe iemand zich beweegt verraadt van alles. Van veel jongemannen die zich ’s avonds na negenen nog op straat laten streamen vermoed ik dat ze als ukkies bij kassa’s steevast krijsend en stuiptrekkend op de grond gingen liggen om hun goddelijke zin maar te krijgen. Meestal betrof dat dan een chocolade-ei.

We’ve only just begun

Een ogenschijnlijk kalme, vreedzame quasi mea culpa. Zonder gêne het eigen aandeel verdraaiend en de meest fanatieke trouwe fans verradend. Afgerond met een romantische metafoor die van alles suggereert behalve een al dan niet waardige aftocht.

In mijn wereld heet zoiets manipulatie; de donkere kant van iemands spreektalent. Aan de andere zijde van dezelfde medaille bevindt zich inspiratie; belangeloos hoop en licht verspreiden. Maar ja, wat koop je d’r voor? 

Ik heb wel eens ergens gelezen dat influencers verslaafd kunnen raken aan de kick van steeds weer meer likes en shares. Dat alle aandacht die populariteit met zich meebrengt zo zijn keerzijde heeft. Dat er steeds gekkere stunts moeten worden uitgehaald om in de spotlights te blijven. Supersterren zichzelf zo meer en meer verliezen. En die eindeloze schare fans maar doorjuichen. Vreselijk lijkt me dat. Vreselijk eenzaam.

coronapicknick