Roltrap naar de maan

Toen er op linkedin weer eens een onbekende kerel wilde connecten – soms lijkt het gvD*) wel een datingsite – sloeg mijn ergernis heel onverwacht om in een ontladende lachbui. Niet dat columns schrijven voor de Volkskrant en HP/De Tijd nou zo ontzettend lollig is. Ik wou dat ik het op mijn cv mocht zetten! Zeg nou zelf. Maar het was zo lekker de serieuze zakenboel ontregelend. Zo’n netwerkverzoek zie je als oud redacteur van een verenigingsblad en kortstondig onbezoldigd medewerker van een niche glossy dus echt niet aankomen. Het is gewoon niet logisch en dat maakt het juist zo leuk, zo ontzettend grappig – hoewel niet iedereen de humor ervan inzag, wat me, op een heel andere manier, ook nogal bevreemde en tegelijkertijd evengoed niet, want dát had ik goedbeschouwd nou juist weer wel kunnen verwachten. Net als die vileine opmerking van een buurvrouw dat ik zeker wel blij was dat ik een nieuwe trap ‘kreeg’ ook niet bepaald een oud patroon doorbrak. Of die ziedende reactie – de stoom sloeg zowat uit mijn telefoon – nadat ik beleefd weigerde het interne probleem van een organisatie als externe partner onbezoldigd op te pakken en tot een goed einde te brengen. In alle gevallen doe je er eigenlijk het best aan je niet te verzetten. Go with the flow – al was het maar de Delfshavense Schie – en nieuwsgierig alert afwachten waar je wordt heengevoerd levert altijd wel ergens, op een onvoorzien moment winst op. Daar kun je vergif op innemen.

*) grote vriendelijke Deus

Advertenties

Luizenmoeder

‘Ik kan uw mail niet beantwoorden.
Ik ben afwezig van vrijdag 1 juni 2018  tot maandag 2 juli 2018.’

Oké… dan heb je als gemeenteambtenaar ’s avonds en in het weekend altijd vrij, net als op alle feestdagen, en werk je per jaar van de 12 maanden er maar 11? Terwijl je in een moeite door ook nog eens een goed pensioen opbouwt? Bij zo’n luizenleventje kan ik me niet eens iets vóórstellen. Het lijkt me ook zo vreemd, een maand lang geen poepluiers verschonen, kookwassen draaien, voeding fijnmalen, zoekgeraakte eigendommen opsporen, kapot getrokken kleding repareren, misverstanden rechtzetten, miscommunicatie herstellen, misstanden aankaarten, steeds dezelfde liedjes aanhoren, dvd’tjes wisselen, computeraanpassingen onder de knie krijgen, veiligheid rolstoel checken, rolstoel van nare geurtjes ontdoen en aangekoekte gemorste voeding afkrabben, voorlezen, hardop denken, gesloten vragen bedenken, signalen lezen, conversatie improviseren – en meer van dat soort dagelijkse rituelen. Een maand lang met één hand een rolstoel duwen om met de andere een rolkoffer te kunnen trekken, trekt me nou juist weer totáál niet.  

Hij had zich met een slappe handdruk aan me voorgesteld en eigenlijk weet je dan al dat er weinig daadkracht valt te verwachten. Maar aan vooroordelen heeft niemand wat, dus deed ik mijn uiterste best de man duidelijk te maken waar er wat nou precies misging al die tijd. Een week of wat later werd ik zoals afgesproken gebeld met het resultaat van nader onderzoek. Het duurde even voor ik de stem aan de andere kant van de lijn kon plaatsen. Die had ineens een toontje of 2 lager geklonken, zodat ik aanvankelijk nog dacht door een bekende in de maling te worden genomen. Maar de slecht gespeelde barsheid bleek serieus een tactisch trucje om tegenspraak te ontmoedigen.

Dat een hulpmiddelenleverancier mij kennelijk per se een toontje lager wil laten zingen was nou juist het hele euvel, daarvoor had ik nog zo gewaarschuwd! Alleen zei ik dat natuurlijk niet. Net zo min als ik corrigeerde dat een ruimte met een bed niet automatisch iemands slaapkamer is en de Zwitserse vlag van een low budget veerboot nog geen luxe cruiseschip maakt – laat staan dat vakantie vieren voor sommige mensen gewoon hard werken is.

Je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden. Lousy moeders en lieve moeders. Zonder haat en zonder vrees mag dat best geschreven en gezegd.

portret van E. (keramiek, 2003)

Met terugwerkende kracht

Vandaag is opruimdag. Om te beginnen de mappen, dat schiet zo lekker op: alle papieren van vòòr 2014 mogen ongezien weg! – Wat natuurlijk niet helemaal lukt. Onbeschrijflijk wat een bagger (ook wel ‘bijkomend leed’ genoemd) een van zorginstanties afhankelijk mens in één jaar soms krijgt te verduren. Eén fout vinkje van een professional en je zoon zou ineens ergens zijn gaan wonen, zorg in natura wensen, of een verlopen – dus ongeldige – indicatie hebben. En denk nou maar niet dat jij, de leek, dat zo maar eventjes recht mag zetten.

Pas na talloze telefoontjes, bezwaarschriften, intimiderende aanmaningen, onjuiste aannames en foute interpretaties tref je dan die ene medewerker die niet op de automatische piloot staat – en gewoon goed luistert en naar eer en geweten haar werk doet. Waarna alles uiteindelijk en met terugwerkende kracht weer ‘netjes’ wordt rechtgezet – ‘mevrouwtje’. Maar als je pech hebt herhaalt eenzelfde euvel zich het daaropvolgende jaar en begint het hele circus van voor af aan, zag ik aan een bundeltje A4’tjes dat nu de versnipperaar nog niet in mag.

Over bundeltje gesproken: de gemeentemedewerker die voor me op zoek gaat naar een oude akte heeft het erg druk met al die aanvragen vandaag. Ze kon me ook nog eens moeilijk verstaan – er ging gisteravond een glas rustgevende kruidenthee over mijn mobieltje – maar desondanks bleef de goede ziel eindeloos geduldig. En niet met dat beroepsmatige zalvende toontje waarop je soms de idiootste verwijten naar je hoofd krijgt, zodat je preventief maar een steeds dikkere muur optrekt. Welnee, door haar menselijke bejegening – ‘gecondoleerd, mevrouw’ – konden mijn tranen juist vrijelijk stromen.

Zelf zag ik niets – in de OK had ik mijn lenzen uit moeten doen en bovendien had ik geen kracht meer om mezelf op te richten – maar mijn zoons tweelingbroertje was klein, bruin en puntgaaf, vertelde een zachtaardige stem ergens in de buurt van mijn gevoelloze voeten. Het betreffende ziekenhuis bestaat allang niet meer, de destijds dienstdoende gynaecoloog en kinderarts zijn inmiddels gepensioneerd, en medische dossiers zijn gek genoeg voor betrokkenen zelf pas na heel veel toeters en bellen toegankelijk.

Alsof een levenloos kindje niet verdrietig genoeg is. Een Shakespeariaanse familietragedie met bijkomend leed à la Jerry Springer: ik herinner me met terugwerkende kracht iedere lafhartige leugen en elke schijnheilige vraag. De instinctieve walging waarmee ik haar vanaf dat moment op ruime afstand hield is nooit meer helemaal weggegaan.

zonder titel

(acryl/zand/plastic/nylondraad op hardboard; 30 x 40 cm )

Het begint met en Z en het is …

Toen het vorige maand dan eindelijk lukte een avondje uit in te plannen stond er ineens een andere chef-kok in de keuken van Mevrouw Meijer. En dat niet alleen: meneer Meijer bleek de boel nèt van de hand te hebben gedaan – slik. De verzekering dat ‘alles verder hetzelfde zou blijven’ ging diezelfde avond meteen al onderuit: alles zag er inderdaad nog precies zo no nonsense uit als ik me herinnerde en we hebben ook heus weer heerlijk gegeten, ik voelde me er alleen helemaal niet meer zo thuis. Zelfs het amicale familiegezelschap naast ons kon niet verhinderen dat ik de hele tijd het gevoel bleef houden bij iemands preutse peettante op bezoek te zijn. Zo een die met haar blik zowel afkeur als welwillendheid weet uit te drukken. Die quasi toevallig nèt wegloopt als je een keus hebt kunnen maken en wilt bestellen, en wiens wijnadvies eruit bestaat haar keus meteen maar voor je in te schenken. Het was kortom bij lange na niet meer zo ongedwongen en ontspannen in mijn favoriete restaurant. En dat doet toch iets met je smaakpapillen.

Op zoek naar een nieuwe ‘alle 13 goed’-eetstek reserveerde ik deze keer iets in het Scheepvaartkwartier waarvan ik jaren terug voor mijn verjaardag een tegoedbon kreeg. Meneer Meijer zou daar kennelijk ook graag eten, dus veel kon er niet misgaan – zolang ze in de tussentijd niet ook waren overgenomen dan, grapten we nog quasi sarcastisch. De locatie kon ik blind vinden. En een krijtbord in de entree heette me bekend ogend welkom – maar eenmaal binnen leek er ondertussen toch flink te zijn verbouwd. Dat klopte: de boel was onlangs overgenomen (oei…) en helemaal gerenoveerd. Dat mijn reservering nergens was te vinden gaf niets, er was nog plek! 4 Linda lookalikes bij het raam met gelikt uitzicht maakten luidruchtig foto’s van zichzelf en om op adem te komen bestelde ik alvast maar een grote fles water, terwijl ik uit de zwierige letters in spiegelbeeld het beoogde ‘Zinc’ probeerde te ontcijferen. Toen dat echt geen doen bleek sms’te ik inmiddels bijna wanhopig: waar blijf je? – maar eigenlijk wilde ik het liefst weg.

Mijn verjaardagswens werd vrijwel onmiddellijk verhoord. Er werd – de uiterst beleefde ober die me mijn niet meer zo trendy jas zonder morren teruggaf raadde het in één keer goed – een stukje verderop, om de hoek, al een poosje op mij gewacht. Die avond proefden we op stoeltjes die ik zelf als student ook ooit bezat van heerlijke, eerlijke kost waarbij je je vingers en bord wilt aflikken en dat gerust ook kunt doen. De eigenaar had recentelijk zijn broer uitgekocht. Zij hadden de zaak ooit samen van hun ouders overgenomen. Die hebben nu een vislokaal op de Kaap. Maar eerst zaten ze om de hoek, even verderop, toen het daar nog Z&M heette. Met de Z van Zinc – dus heel ver zat ik er niet naast.

 

 

The power of fun – beginnershandleiding

Deze post heette aanvankelijk: ‘Gratis online workshop vlaggetjes maken voor honden’, een komisch bedoelde variatie op Aan de kade’s populaire workshop Truitjes breien voor tuttige vazen. Het plan was een instructiefilmpje te maken over hoe van satéprikkers, fluoriserende post-its en melige teksten vlaggetjes voor achtergelaten hondenpoep te knutselen. Dat hadden we hier in de buurt namelijk plots te over. Zover kwam het tot nu toe alleen nog niet. En inmiddels zijn we een week of wat verder en heeft het prototype alleen al het beoogde effect gesorteerd. Wat gek genoeg toch demotiveert. Behalve het effectief gebleken ‘poep alert’ was ‘poep preventie brigade’ evenals ‘GRATIS meenemen’ een optie. En bij wijze van miniquiz lag er een vlaggetje paraat met ‘a) poep, b) drol, c) kak’ – prijs: gratis handig plastic zakje.

In de Groene van deze week een handleiding plastic vissen voor beginners. Gratis online!

Everything but the girl

Hier in huis vind je geen eethoek, geen tv, en ook geen laminaat op de vloer. Met een rolstoeler in huis heb je nu eenmaal andere woonwensen en prioriteiten. Ork, ork, ork, soep eet je: op de bank of zo, en nieuws kijk je op je laptop. Onlangs keek ik voor de grap ook eens naar Gort. Vanuit zijn wijnchateau ging hij juist kijkersvragen beantwoorden. Een daarvan kwam van ‘Don en Petra’. Nou ken ik toevallig ook een Don en Petra, met – the odds! – dezelfde familienaam en al. Diezelfde week herkende ik in een mantelzorg-docu ook al de moeder van een oude bekende van eerder genoemde rolstoeler, en iemand waarmee ik zelf ooit bevriend was kwam voorbij in een teaser van First Dates. Er was inderdaad een gemene deler, maar die deel ik niet met u. Dat is persoonlijk, zoals dromen alleen voor de dromer zelf betekenis hebben. ‘Drie keer is scheepsrecht’, laten we het daar op houden.

Voor de tweedehandsmuziekwinkel met onhandig hoge drempel zat een medewerker te roken. Of hij toevallig uit z’n hoofd wist of er een exemplaar was van de cd waarnaar ik zocht. Dat wist hij niet. Achter hem aan lopend naar het juiste schap kwam de achtergrondmuziek bij iedere stap duidelijker binnen. Hoe hij het noemde heb ik niet onthouden, maar ‘stom toeval’ was dat in ieder geval niet. Voor mij blijft het keer op keer gewoonweg heel mooi en bijzonder.

but some of us are looking at the stars (2014)

ontstress-les van toen

mei 2011, Diskos