Fired and furious

Het houdt me al jarenlang bezig en nu denk ik de code te hebben gekraakt! Een methode om eenvoudig twee tegenpolen, twee zijdes van dezelfde medaille, op normen en waarde te kunnen rangschikken. De plussen bij de plussen en de minnen bij de minnen. Moreel versus immoreel. Dat mag best. In het besef dat tegelijkertijd niets is wat het lijkt. En dat het goede niet kan bestaan zonder kwade krachten.

Maar goed. Laat ik beginnen met voorbeelden uit de monetaire wereld. Dan heb ik meteen ieders onverdeelde aandacht. Geld spreekt overal wel tot de verbeelding en biedt alleen daardoor al stof tot nadenken. Neem spaarzaamheid versus gierigheid. Of vrijgevigheid versus verkwisting. Waarom is de ene kant van de penning iets positiefs en wordt de andere als naar, negatief ervaren? 

En dan nu de truc! Wat niet combineert, klopt niet. Is afbrekend. Wat wel samengaat is juist opbouwend. Vrijgevigheid is prima te verenigen met spaarzaamheid, het vraagt hooguit wat flexibiliteit. Verkwisting en gierigheid daarentegen zijn twee uitersten die tot het einde der tijden elkaars bloed wel kunnen drinken. Die worden het nooit eens. – Of er moet flink wat drank in het spel zijn. Zoals tijdens carnaval. Maar dat zijn eerder incidentele uitzonderingen die welke regel dan ook juist bevestigen.

Het ene verbindt, het andere polariseert. Verdeel en heers versus deel en vermenigvuldig – weer twee verwante maar tegengestelde zijden van een en dezelfde munt.

Of liegen versus fantaseren – een fantast creërt iets met leugens, een kunstenaar met verbeeldingskracht. Lasterpraat versus relativerende humor – of ironie. Manipulatie versus inspiratie. Sluw versus schrander. Goed van vertrouwen versus goedgelovig. Naïef versus open minded. Integer versus dociel. Fake versus diplomatiek. Niet in de pas lopen versus aandacht claimen. Een standaard sollicitatiebrief insturen versus een persoonlijk gekleurde verhaal uitdragen.

Wauw, nieuwe voorbeelden zoeken is bijna zo verslavend als sudoku’s oplossen en tweets de wereld in slingeren! 

Koppig versus standvastig. Angstig versus alert. Argwaan versus waakzaam. Onbuigzaam versus met karakter. Streng versus star. Flexibel versus slap. Sloom versus kalm. Verbolgen versus furieus. – Niet per se in volgorde van enig belang.

 

Bye bye, zwaai zwaai

Aandekade.art 2020

Tweedeleven ansichtkaartenpresenratiemolen met originele Groeten uit Delfshaven™ binnenkort te bewonderen bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie!

Zelfspotprent

Dat humor helpt relativeren en dat – tegen wil en dank – in de lach schieten helpt ontspannen, is een voldongen feit waar niet iedereen mee lijkt te kunnen dealen. Het leven moet, coute que coute, voor deze, vermoedelijk verminderd vrijgevochten zielen per se serieus genomen worden. Iets met controledrang en angst voor het onbekende? Moeite met groeien? 

‘Recht is recht en krom is krom! – en moet tot in de eeuwigheid zo blijven.’ De verkapte angst druipt er vanaf en raakt bijna een gevoelige compassiesnaar.

Om, eindeloos herhaalde, bezwerende toverspreuken te kunnen ontmaskeren moet je kennelijk zelf eerst heel veel mooipraterij, manipulatie, misleiding, gestook, laster en list en bedrog met succes hebben doorstaan – was dat niet een wet van Meden en Perzen? Wat verkondigde Confucius in 500 voor Christus ook alweer? O, ja: ‘Iemands gevoel voor humor is een afspiegeling van zijn inzicht in het leven’. – En what doesn’t kill you (tegenwerking, hoon, bedrog) makes you stronger. Je weet toch.

stilleven met lichtpijpje, fossiele schelp, ingestraald water en goudreinet – what doesn’t kill you makers you stronger, je weet toch

Lichtvervuiling

zonsondergang bij molenromp De Graankorrel (op de warmste novemberdag ooit gemeten)

Er komt hierbuiten binnenkort permanente kerstverlichting. Om ook des zomers de sfeer op de Dijk te verhogen. Zelf zie ik liever meer groene bomen verschijnen. Die gratis en voor niets het hele jaar rond overvloedig regenwater vasthouden en ons op opgewarmde klimaatdagen onbezoldigd heerlijke koelte bezorgen. Wie weet zelfs frisse appels en zoete pruimen! Niets zo verbindend als moeder natuur. Maar goed. Lichtzuilen dus. Matcht vast leuk bij die kunstkas die – ooit – om molenromp De Graankorrel moet komen. 

Lourdes sur le Schie™

Groetjes uit pelgrimsoord Delfshaven™!

Onlangs spotte ik in de Tovertunnel van Delfshaven dit typische tafereeltje.
Ik bedoel: zou het echt, echt, écht werken?
Is het maar een hoax of toch de toekomst?
Bedevaartsoord Delfshaven – Mekka aan de Maas™.
Mwah. Ik zie er wel brood in.

Laat die pelgrims maar komen!

Fiets app?

Het is me toch een hoop gepuzzel en getenenkrom zeg, zo’n zoektocht naar de meest stabiele, gebruiksvriendelijkste rolstoeltransportfiets die er bestaat. Niet dat die markt nou zo enorm groot is – integendeel, alleen het product zelf past deze classificatie. En ik heb het er heus voor over. Al die mailtjes en telefoontjes. Uitstapjes naar onvindbare oorden. Ik oefen me nou eenmaal graag in kafkaiaanse situaties. Het houdt me soepel, denk ik. Net als yoga.

Of ze van ons samen ook een foto zou maken, vroeg de dame met hondje onder moeders paraplu. Wat een onzin. Alsof men in de middle of Ommoord géén selfies maakte. Maar ze vraagt het zo vriendelijk dat ik al even aardig bevestigend reageer. Voor ik er erg in heb.

Pas als ze ons nadert zie ik dat ze een wel zéér onnatuurlijk gebruinde teint heeft. Griezelig gewoon. En maak ik dat we daar als de wiedeweerga wegkomen.*)

 

*) met een speciale fiets app kun je de electrische ondersteuning eenvoudig op turbostand zetten

 

1+1

Een vrolijke jongemeidenstem vertelde dat mijn zoon de week erop niet kon komen logeren. Een mede-medewerker van de locatie testte positief, vandaar. Mooi. Alleen komt hij daar sinds corona al niet meer. En van kennelijk toch weer ingeplande reserveringen had ik helemaal geen bericht ontvangen. Ook goedemorgen.

Mijn verzekeraar wilde weten wat ik in die speciale rolstoelfietsstalling ging opslaan. En foto’s, om de dekking te kunnen beoordelen. Van eventuele toekomstige schade, vermoed ik.

De gemeente zag niet bestaande beren op de openbare weg. En gaat mijn ‘zinloze’ vergunningaanvraag buiten behandeling stellen als ik die niet binnen de gestelde termijn zelf intrek. Mannenlogica, vrees ik.

Een klantvriendelijke offerte-aanvraagknop leverde nog niet eens een ruwe prijsindicatie van de beoogde communicatieapplicatie op. Het ongevraagde advies om eerst maar eens een logopedist in de arm te nemen was vast niet badinerend bedoeld.

Het zal wel aan mij liggen. Die megazware coronakilo’s van zoonlief, waardoor we ons met gevaar voor eigen leven wel in levende lijven in herenmodezaken moesten begeven, zijn tenslotte ook aan mijn eigen kookkunsten te wijten. Corona had hier – fingers crossed – tot nog toe goddank geen ene vinger in de pap.

Maar je kon er natuurlijk op wachten. En bij die ene positieve coronatest op zijn voormalige logeerlocatie zal het de komende contactonderzoektestdagen vast niet blijven. Dat kun je op je vingers natellen. Begeleiders hebben ook nog een eigen leven, buiten hun werkplek, buiten de RIVM-richtlijnen. Dat is niet meer en niet minder dan logisch. Net als (yes! eindelijk!) flink aankomen, wanneer je van de een op de andere dag niet meer verteerd wordt door frustratie en willekeurig welke andere zinloze, sneaky stressoren.

Deze diashow vereist JavaScript.

Verkoelend paneel

Equilibra 2 – papier, karton en hout op hout – 36 x 57 cm (2007 – 2020)

Deze onlangs geüpdatete collage van karton, tijdschriftenpapier en hout op aangespoeld hout in verkoelend kleurpallet en met verfrissend waterthema, is een aanwinst voor ieder oververhit interieur.

>  Kosten geheel buitentemperatuur onafhankelijk!

Cørøna

De laatste maanden voor corona kreeg ik steeds sterker het ongemakkelijke gevoel in een nieuwe serie afleveringen van Het geheime dagboek van Hendrik Groen te zijn beland. De dagbesteding van mijn zoon was, van het warm glanzende pareltje dat het tot pakweg 2008 nog was, langzaamaan verworden tot, tja, eigenlijk niet veel meer dan een veredelde parking voor rolstoelgebruikers, als je het goed beschouwde – maar wie, in welke afhankelijke positie dan ook, durft dat nou?

De ooit zo deugdelijk opgeleide groepsleiding, met een hoog invoelingsvermogen én het hart op de juiste zorghoogte, was om onoverkomelijke economische redenen allang en breed vervangen door steeds – en vlot – wisselende zorgleerlingen en stagiaires. Met alle vervelende, logische gevolgen voor hun kwetsbare, juist in de relatieve veiligheid van vertrouwde gezichten goed gedijende doelgroep. Terwijl tegelijkertijd eventueel idealisme – de zorgafhankelijke medemens dienstbaar zijn – bij veelbelovende leerlingen welhaast sadistisch de kop leek te worden ingedrukt.

Sowieso was samenwerking met het ervaringsdeskundige thuisfront sinds de laatste old school vakkracht haar heil dan maar elders zocht inmiddels not done. En bleek communicatie een kwestie van eenrichtingsverkeer geworden, evenals verantwoordelijkheid handig afschuiven een door het management kennelijk gewaardeerde kernvaardigheid. Om moedeloos van te worden.

Vaak genoeg heb ik op het punt gestaan de stekker er radicaal doch resoluut uit te trekken. Maar mijn volwassen EMB-zoon voor onbepaalde tijd thuis bezig zien te houden leek me nog onmogelijker dan hem daar en onder die – onverschillige? respectloze? badinerende? dehumaniserende? – uitzichtloze omstandigheden zijn tijd van leven verder te laten verdoen. Met recht een duivels dilemma.

En toen kwam corona.

In Zweden werd coronabeheersing aanvankelijk vooral gezien als een kwestie van ieders eigen verantwoordelijkheid. Waardoor valide levens er zo normaal mogelijk doorgingen, terwijl met name zorgafhankelijke ouderen, in schrikbarend hoog tempo het loodje legden. Wat bleek: in Zweedse verzorgingshuizen wordt net als hier veel gebruik gemaakt van stagiaires en anderszins beperkt opgeleid, gratis personeel. Bingo.

In Nederland hadden die in februari, toen corona nog vrij ver van ons warme bedje was, eindelijk én luid en duidelijk aan de bel getrokken over de onverantwoordelijk grote verantwoordelijkheden waarmee zorgleerlingen, zo nodig vanaf dag één op hun onbezoldigde stageplek, stelselmatig worden opgezadeld. Hun gedurfde keus om niet langer lijdzaam te zwijgen had me weer moed gegeven. Verandering was nabij!

Dat klopte. Alleen wel een beetje anders dan voorzien. En fulltime mantelzorgen bleek in de praktijk toch lang zo zwaar niet als non stop iemands gebroken hart zien op te lappen.

Zo zie je maar. Soms moet je op jezelf durven vertrouwen en tegen beter weten in actie ondernemen. En soms hoef je alleen maar geduldig af te wachten. Komt alles uiteindelijk vanzelf een keer goed. Dáár is dan weer geen woord Chinees bij.

In your face

Ons microleven in tijden van corona valt me tot nog toe alles behalve tegen. Een heftige koortslip drukte me desondanks wel weer even genadeloos met m’n neus op de nuchtere feiten: ’s zoons afweer is aangetast en dat maakt hem al zijn hele leven vatbaar voor van alles en nog wat. Mede daardoor is hij inmiddels alvast maar met prepensioen. Sowieso scheelt het een hoop zorgsectorenstress – waarmee ik de lezer hier nu verder niet zal vermoeien – en dat is juist gunstig voor iemands afweer. Mooi meegenomen, toch?

Mondkapjes dragen we pas als dat wordt verplicht. Want pas als iedereen zijn omgeving zou beschermen door zijn eigen virus goed dicht bij zichzelf te houden, lijkt het me ook echt wat toevoegen.

Dat is te zeggen: zolang zo’n mondmasker dan niet impulsief even wordt afgedaan om hygiënisch te kunnen niesen natuurlijk – zoals beschreven in een ooggetuigenverslag vanuit Berlijn, waar ze al wat langer, en op meer plaatsen verplicht zijn.

Maar voorlopig lijken we hier Aan de kade de coronadans nog netjes te ontspringen. Ondanks op ongepaste afstand op ons afgevuurde aerosolen van loze spuugdreigementen – ‘Ik doe het hoor!’ – en al.

Coronastress zou voor het grootste deel voortkomen uit die altijd sluimerend aanwezige oervraag: ‘Wat ben ik nog waard, wanneer alles waarop ik – m’n imago – bouwde, onaangekondigd maar onafwendbaar ineenstort’, las ik althans ergens in een coronacolumn. Je zou voorbereid willen zijn op dat allerlaatste oordeel, als vluchten echt niet meer kan.

Wat een wereld. Wat mooie nieuwe wereldordekansen.