Op meerdere plekken in huis had ik weeral een vage muizenlucht geroken. Maar aangezien er van welk knaagdier dan ook niets te zien of te horen was, moest er dit keer toch sprake zijn van fantoomgeur. Loos alarm dus, zoals vorige week die hopeloos op hol geslagen rookmelder van een langdurig uithuizige buur. Inderdaad ‘vet irritant’. Toen ik ook nog chloor begon te ruiken was de maat voor mij vol. Het valletje vandaag zo te zien ook.
Gisteren waren we er al langsgefietst. Of het toen nog droog was of inmiddels regende weet ik niet meer. Wel dat ik me voornam de eerstvolgende keer toch even te stoppen. Me alsnog door de inhoud van het ‘Biebhuisje’ te laten verrassen. Doorweekt kwamen we thuis. Uitgelaten van ons onverwachte avontuur.
Goed ingepakt in de miezer langs de Rotte wandelend werd mijn aandacht zowaar vanmorgen al, weeral naar dat leuke boomkastje vol gratis boeken getrokken – o ja, da’s waar ook! Het was net gestopt met zachtjes regenen.
Heel veel soeps bleek er niet in te staan: wat kasteelromannetjes, een stapeltje tijdschriften. En iets dat ik herkende, alleen nooit echt in handen had. Het voelde een beetje vies. Mogelijk door geknoeide etenswaar. Dat heb je met een kookboek.
Tussen de pasta en het gehakt staat hij. Zwart op wit. Straalverliefd. Twaalf jaar geleden. Op een onmiskenbaar mooie foto. Onderweg naar huis bleef het nagenoeg droog.
Gisteren liepen we over het strand van Hoek van Holland even lekker uit te waaien. In de hoop dat een hardnekkige hoofdpijn, waar zelfs een cocktail van twee paracetamols tegelijk nog geen vat op kreeg, alsnog als sneeuw voor de zon zou verdwijnen: NOT!
Wel zit er sindsdien een onpasselijk beeld aan mijn geestesoog gekleefd: een van de weinige zonaanbidders op het stukje naaktstrand waar de bestrating van die voor mindervaliden anders volkomen onbegaanbare zandvlakte ophield, lag zo te zien ongegeneerd aan zijn aars te krabben – meende ik althans aanvankelijk nog in mijn onverbeterlijke onschuld. Onderweg naar een heilzaam bedoelde duik in zee – waar het alleen niet meer van kwam aangezien alle lust daartoe me inmiddels was vergaan – kon ik echter niet anders dan constateren dat de anusjeuk blijkbaar van een héél andere orde was.
Hoe eenzaam moet je zijn? Hoe wanhopig op zoek naar aandacht, naar bevestiging van je bestaan?, schoot er, in een reflex van mededogen, als mogelijk verzachtende omstandigheden onmiddellijk door me heen. Desondanks bleef walging de boventoon voeren. En sindsdien poppen die onnatuurlijk bruine billen met dat wriemelende knuistje ertussen dus steeds bij me op. Onaangekondigd.
Net als die uit de lucht gevallen, zogezegd precies passende ‘toch anders hele dure’ – maar ontegenzeggelijk wansmakelijke – spiksplinternieuwe gratis gordijnen voor het hele huis. Kennelijk ‘slim’ geregeld en geritseld buiten de belanghebbende zelf om – over respectloos gesproken. Die mochten ze van mij dan ook linea recta in hun reet schuiven.
stilleven met opgegeten kaastosti en afgekloven kimchikontje
stilleven met schaduw en scheermessen
We kregen vandaag weer eens zo’n stichtelijke folder vol goede bedoelingen aangereikt. Door iemand die ons kennelijk op de heenweg al had gezien en ‘speciaal was teruggelopen’. Normaal loop ik dan vrolijk verder – we zijn al gered hoor! – maar dit keer was anders. Misschien omdat ik even daarvoor naar een ingeving luisterend, stukken aangespoeld wrakhout was gaan onderzoeken op hardheid en zodoende een voor mij bijzonder fossiel vond waarmee ik enorm in m’n sas was?
Na een gebed – wat maakt toch dat iemand automatisch aanneemt dat een gehandicapte wil ‘genezen’?; dat iemand die anders is (of gewoon bijzonder?) vanzelfsprekend ongelukkig zou zijn? – volgde een lied dat ik niet kende, maar wel heel mooi klonk, daar midden op het net drooggevallen zandstrand, met de branding op de achtergrond en bij vlagen wegwaaierend in de wind.
Het nazomerse midweekweer was waarlijk een geschenk uit de hemel. Nee, nooit zal er mij iets ontbreken.
Nou was ik al geen fan van Rutte, maar als ik lees dat hij het een heilige plicht vindt om achtergebleven evacués te helpen heelhuids het huidige Afghanistan alsnog te ontvluchten word ik pas echt onpasselijk. Hoe kan hij het in z’n hoofd halen, zou ik willen reflecteren. Die anti-Afghanendemonstraties bij noodopvanglocaties zijn misselijkmakend maar dat is zijn goedkope spiegelstrategie ook: voor een VVD’er is hooguit iemands winstoogmerk ‘heilig’, dat weet nog wel een goedgelovig kind. Die van schaamteloos miljoenen winst voor zichzelf makende fake vrijwilligers incluis. Meer niet. Schijnheil!
Zelf kan ik er anders ook wat van, hoor. Dat geef ik ruiterlijk toe. Als ik voor de zoveelste keer een bericht vol ‘we snappen dat’ en ‘we hebben begrip voor’ ontvang, ben ik echt wel in staat eventjes strategisch te spiegelen dat ik ‘begrijp’ hoe lastig te bevatten het gekke defect van m’n mobieltje is. En dat ik ze graag ‘van dienst wil zijn’ met aanvullende informatie.
Niet dat het wat uitmaakt, want begrijpend lezen is beide servicemedewerkers toch niet gegeven. Zoveel ben ik inmiddels dan weer wel wijzer. Terwijl de klok geduldig doortikt zakt de prijs van een nieuw toestelletje model 2017 ondertussen gestaag van 160, naar 140, naar 115 euro. Nog even en je krijg het gratis bij een pak al even incourant waspoeder voor een stralend schone was.
Als uit het niets was een gebeurtenis uit een weggemaakt verleden bij me opgekomen. Hoewel ik er destijds wonderlijk goed vanaf kwam stemde de herinnering toch treurig: wie het in de samenleving moet zien te redden zonder ontwikkeld geweten kan zich weliswaar niet ‘slecht’, maar ook nooit eens ergens ‘goed’ over voelen, snapte ik. Die kent geen voldoening. Voelt alleen maar leegte. Overal en altijd. Daartegen helpt nog geen moedertje lief.
Niet lang daarna kwam een ander lang vergeten, diep triest voorval naar boven drijven. Een vriendin had me sneaky medeplichtig gemaakt aan haar oplichtingspraktijk en verwachtte daarvoor nog lof ook: ik kreeg toch een deel? Van hun wraak, ja! Terwijl zij het vooral spannend leek te vinden dat we ‘moesten maken dat we wegkwamen’, voelde ik me al net zo bedrogen als de stappende zeelui die hun laatste geld bij elkaar hadden gelegd voor een dode mus. En net zo woest: hoe haalde ze het in d’r botte hersens mij willens en wetens in gevaar te brengen? Wie bedenkt nou zoiets wreeds? Daar begreep ik toen helemaal niets van.
Het mooiste aan een schoon geweten is toch wel de totale vrijheid die het geeft.
Van 1 t/m 15 augustus wordt tijdens de 8e Beach Cleanup Tour de hele Noordzeekust opgeschoond.
Deze zomer kunnen wij ’s avonds ook eens onbekommerd de hort op. Eerdere jaren was dat hooguit op vrijdag- en zaterdagavond verantwoord. Maar werd ik vrijdags al helemaal in beslag genomen door bad- en andere noodzakelijke rituelen na een dag – zonder noemenswaardige dagbesteding – op ‘de groep’ verzorgd worden door kortstondig meedraaiende zorgleerlingen die, de spreekwoordelijke idealistische uitzondering daargelaten, meer bezig waren met hun eigen avondinvulling dan met het emotionele welzijn van mijn EMVB-rolstoeler en zijn eveneens volledig welzijnsafhankelijke kompanen – waarvan de namen sinds de invoering van de wet op de privacy, net als hun verjaardagen, ook meteen maar niet meer met de thuisfronten werden gedeeld. Voor zover er sinds de invoering van de zoveelste ‘vernieuwingen’ al iets met een thuisfront werd gedeeld dan, eenrichtingsverkeer aan ge- en verboden van een ‘persoonlijk begeleider’ zonder enige kennis van persoonlijke zaken daargelaten. Nee, vrolijker kan ik het niet maken.
Maar sinds corona is dat goddank allemaal history! Zijn wij met prepensioen – en heeft by the way hier in huis niemand meer een geniepige buikgriep opgelopen!
Onlangs sprak ik een begeleidster van heel vroeger (toen alles nog zo veel beter was, ja). Zo eentje van de oude stempel, die gewoon vijf dagen op de groep stond en weet heeft van wat er werkelijk toe doet: de cliënt. Erg optimistisch bleek ook zij niet over die niet meer te stuiten ontwikkelingen in haar werkveld. Wat me steunde – zie je wel, een professionele insider ziet het ook! – en deprimeerde tegelijk – ‘goed’ komt het volgens haar dus ook al niet.
Nee, in de zorg werken is allang geen roeping meer. Het is een manier geworden om je eigen geld te verdienen. Wie wel idealen heeft en het pleziert cliënten een fijne dag te bezorgen, samenwerking met verwanten koestert en transparantie praktiseert, wordt in het gunstigste geval scheef aangekeken – wat een uitslover. En als het maar even kan – slinks – tegengewerkt. Of – geraffineerd – de ziektewet in gemanipuleerd: ik heb het met lede ogen vanaf de zijlijn moeten aanzien.
Toch zijn er best nog nieuwe initiatieven te vinden die wel hoopvol zijn. Zoals de ‘ontdekking’ dat iedereen in de zorgdriehoek er van profiteert wanneer er opzettelijk plezier wordt gemaakt op een groep. Als daar zoals vanouds wordt gezongen en gedanst. Getrakteerd en gelachen, héél veel gelachen. Ook zonder zomaar-feestjes maakt vrolijkheid nog steeds het grote verschil. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd blijven. Zorgafhankelijk zijn is van zichzelf tenslotte wel al deprimerend genoeg.
Hoe oud haar zus was, vroeg ik geïnteresseerd. Want wanneer omstanders met me delen dat zij ook iemand kennen in een rolstoel ben ik vooral benieuwd naar de leeftijd van hun kwijlende buur, kennis, ver familielid of kind. Naar hoe oud anderen met een zware handicap, al dan niet thuiswonend, worden of toch nog geworden zijn. Haar zus bleek 31. Dat is bijna drie jaar jonger dan de aanleiding van haar ontboezeming dus! Dat gezegd hebbende bleek haar verwant – nee wacht – al 61 jaar ‘ook zo’ te zijn als mijn gekke geluiden makende, niet voor rede vatbare volwassen zorgenkind. En in een gebouw te liggen. Daarna zwegen we een poosje. In gedachten naar een onbestemd uitzicht turend.
Als de voorspelling dat mijn zoon niet ouder dan een jaar of vijf, zes, hooguit tien, wie weet zelfs nog twaalf jaar zou kunnen worden inderdaad was uitgekomen, was ik nu mogelijk degene die haar verhaal aan wildvreemden kwijt wilde. Aan onmiskenbare medestanders aan de zijlijn van het maatschappelijke speelveld. Die begrijpen het tenminste. Kennen dat ondefinieerbare gevoel van levend verlies door en door.
foto Marilou de Poorter
Dat dit schip leeg is zie je aan hoe hoog het op het water ligt. Logisch. Aan de geringe diepgang, in onvervalst havenlingo. Maar de belangrijkste boodschap van deze trotste binnenvaartschipper lijkt nog eenvoudiger: alles wat met een M begint en niet teveel lettergrepen heeft is mooi – en in de burgermaatschappij worden boeren net als binnenvaartschippers zwaar ondergewaardeerd (een waarheid als een koe).
Op de boeg prijkt nog een leus over corona en vrijheid. Of over corona en vaccin-Ja-tie, dat kan ook. De aantrekkingskracht van alliteratie leek in ieder geval ook hier leidend. Inhoud niet.
Het was eindelijk zomers en we fietsten wat ins Blaue hinein toen mijn oog naar een quote? dichtregel? levensmotto? hoog aan een industriële gevel werd getrokken. Het woord ‘uitvaartkisten’ in bescheidener lettergrootte hielp me snel uit de droom.
Dat leven bewegen is en star in het leven staan meer wegheeft van jezelf voor dood houden is nogal een open deurtje natuurlijk, maar ik schrijf het toch op.
Er is zoveel meer dan zes plankjes om heen te gaan. Zoveel avontuur te beleven voor wie verandering, van wat dan ook, omarmt.
