Golden girl powerrr!

Als aanloop naar mijn 60ste verjaardag tracteerde ik mezelf vorige week alvast op gouden klapcreolen. Van de lommerd, dus duurzaam en vintage in één klap. In het kader van ontspullen leverde ik meteen maar die ergens diep in een lade braaf bewaarde overtollige ringen in, en dat luchtte verbazend lekker op. Weg valse beloftes! Nooit gedacht dat jezelf je eigen miskleunen vergeven zo simpel zou zijn.

Of ik nog plannen had voor de grote dag, wilden de dames van me weten terwijl ze vrolijk speculeerden over een gênante surpriseparty met een van de olie glimmende – daar zou ik dan voor verantwoordelijk zijn – vleselijke geneugten-dansact. Maar ik wenste mezelf vooral een lekker rustig dagje toe. Nou, dat heb ik geweten.

Er staat nu ergens een Zweeds taartje voor me klaar en ik mag ook gratis een smeuïge tompouce ophalen. En eigenlijk had ik vandaag willen zwieren en zwaaien op de schaatsbaan, nu het nog kan. Maar de naweeën van een recente voedselvergiftiging –  zo eentje die je met liefde je ergste vijand toewenst – maken dat ik allang blij ben met mijn slappe dwijlbenen niet steeds uit mijn slome sloffen te schieten. En aan wat voor zoetigheid dan ook moet ik niet eens dénken. Voor de rest van mijn leven ben ik sowieso stante pede en onverbiddelijk vegetariër geworden. Er komt hier zelfs geen vegaworstje meer in!

Wordt dit toch nog een verjaardag om niet snel te vergeten. Zonder eerst in één keer alle kaarsjes uit te blazen.

Weten hoe het hoort – NOT

Het eerste wat ik deed was die drie geurstokjes weggooien. Toen de ramen open en de verwarming uit: het rook niet alleen fake fris in mijn tijdelijke slaapvertrek aan zee, het was er ook om te stikken zo warm. Die nacht had ik het desondanks druk met steeds het dekbed van me afgooien en in prikkende, tranende ogen wrijven – maar dan niet van de emotie er eindelijk eens een dagje tussenuit te zijn.

Op het weidse strand pal voor de hoteldeur moet je goed opletten niet in een verse drol te trappen. En word je om de halve kilometer wel besprongen door een natgeregende hysterische hond. Niet van die kleintjes ook. Eentje stompte zelfs steeds snoeihard met zijn muilkorf tegen m’n benen. Ik heb er blauwe plekken van.

In het restaurant rook het naast me ineens doordringend naar oude asbak. Discreet vertrok ik maar richting wc. Vanaf mijn nieuwe zitplaats kon ik sommige gasten zien loeren en smoezen. En vroeg ik me af of het eten hun nog wel smaakte. Of dat het went.

De kruidenmix over de patat frites is kennelijk net als die geurstokjes (en de gasgestookte open haard tegenover de toiletten) onlosmakelijk verbonden met de populariteit van deze keten. Na een paar happen gaf ik het op.

De zilte zeelucht striemde daarnet nog in mijn neus en mond. In de verte hadden  bliksemschichten uit een dreigend donkere wolk de van hagel en stortregens zwangere lucht verlicht. Mijn zwarte Spido zwempak onder meerdere niet meer zo droge kledinglaagjes had ik niet meer nodig om me een verzopen zeehond te wanen. De twee keurig gekapte, witte wijn verslindende dames achter het panoramaraam zwaaiden niet enthousiast naar me terug.

Verder is hier niet zoveel te doen. Zo’n beetje alle strandtenten zijn al dicht zo laat in het seizoen. En De Viskeet die ik open trof bleek een zeevisserscafé. Zodat ik me nu maar met zakken vol vet-vegetarisch lekkers van de afhaalchinees, in mijn enige nog droge T-shirt op het voeteneinde van het luxe lits-jumeaux heb geïnstalleerd. Buiten loeit de wind onverminderd voort. De tonen van leer en bittere chocola in mijn plastic bekertje wijn maken het plaatje helemaal af. Wat een rust. Wat een weldadige rust.

Wonderkind

Tegenover de kunstacademie vol vieze drugs en seks stond de school waar ik zou leren ‘mensen helpen’. Maar zo werkte het helemaal niet in de randstad, bleek al ras. Feodaal iemands problemen willen oplossen was echt niet meer van de toen gangbare tijd. Neen, wij nieuwe lichting hulpverleners gingen onze toekomstige cliënten niet betuttelen en afhankelijk houden. Wij zouden ze wel eens even empoweren! Hoewel ik me nu afvraag of dit jargon in de jaren 80 eigenlijk wel al in zwang was.

In de kelder was de bar. Daar werd minstens zo hard geblowd als aan de overkant en wie het waar precies met wie deed, was tegen sluitingstijd mij in ieder geval nooit meer helemaal duidelijk.

Mijn afstudeerscriptie schreef ik samen met het vriendinnetje van de docent die ons daarbij diende te begeleiden. Dat wil zeggen: zij zorgde voor het typwerk, terwijl ik met haar psycholoog bekvocht over wiens thesis dat gezamenlijke werkstuk nou precies moest handelen. Hoewel ik meende de strijd van hem te hebben gewonnen bleek het gewrocht – want dat werd het: beide examinatoren hadden er niet doorheen kunnen komen maar gaven ons goddank wel het voordeel van de twijfel – nog jaren als lesmateriaal te zijn benut. Tijdens de opleiding van mijn zoons oppas was het – arm kind – kennelijk zelfs verplichte kost.

Dat je altijd nog iets te kiezen hebt, al was het maar tussen twee slechte opties, leerden we in de methodieklessen van Frank en Frans. Beiden uit de provincie: die waaruit ik net was ontsnapt. Hun geitenwollen sokken kan ik me niet per se herinneren maar ze hadden wel allebei een baard plus de daarbij passende idealen. Zie je het voor je? Aan eerstgenoemde heb ik te danken dat ik alsnog een gezonde dosis eigenwaarde ontwikkelde. Zijn truc was even simpel als doeltreffend: wie niet uitblinkt in één kwaliteit of talent is wel gespecialiseerd in allround bekwaam zijn. Punt. Duidelijk! Ik kon van alles een beetje, in plaats van alleen maar héél erg goed typen of mooie praatjes verkopen. Wat een  vondst. Op slag liep ik met opgeheven hoofd bijkans naast mijn – nieuwe, prima passende – schoenen.

Anno nu ben ik overigens maar wat blij dat ik sommige zaken met een gerust hart kan overlaten aan mensen die zich ergens in hebben gespecialiseerd. Met je allround bekwaamheid kom je echt een heel eind, veel verder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Maar alleen een stripheld met superpower kan ook nog eens alles tegelijk hendelen. Mega Mindy ofzo. Of Wonder Woman.

portret van een wonderlijk kind (KAZ 9/13) – acryl op doek – 100 x 100 cm (2019)

Wie dit leest is gek

‘Vermoedelijke fraude’, ‘Negatieve werkhouding’, ‘So dishonest’: zomaar wat drogredenen waarmee iemand met een goed ontwikkeld innerlijk kompas en een degelijk doordachte eigen mening zonder veel moeite kan worden kaltgestellt. Of twijfelt u soms niet een beetje aan FvD-oprichter Ottens integriteit? Ik wel, hoor.

Maar ja, toen ik een baantje heel graag wilde tekende ik die geheimhoudingsclausule weliswaar met tegenzin, maar ik tekende toch. Want voor mij tien anderen. En als mijn manier van communiceren wordt weggezet als gek, raar én vreemd (en o, ja: eng) snap ik stante pede echt wel dat dit veel zegt over de spreker in kwestie en bar weinig over mij, alleen sta je met je zuivere geweten in één sneaky zet toch meteen behoorlijk pat. Paf ook, ja, maar dat komt dan weer door je eigen – te hoge – verwachtingen. (Natuurlijk is niet iedereen uit hetzelfde hout gesneden! MDF wint zelfs onder ambachtslieden terrein. Maar valsspelen blijft het.)

Als tegenzet richt zwart schaap Otten nu dus maar een nieuwe partij op met zijn oude idealen. En om neonazi’s een stap voor te zijn claim ik het Oosterse gelukssymbool, dat nationaalsocialistisch Duitsland ooit hondsbrutaal verkrachtte, in al haar vergane glorie terug en eigen het me bij deze toe. (Oké, Maxima was me voor met haar Deense design jas. Maar dat is allang vergeven en vergeten. Dat telt niet.)

Binnenkort zijn er weer nieuwe ansichtkaarten van kunstenmakerij / atelier Aan de kade verkrijgbaar. Hier alvast een sneaky preview.

Besluiteloosheid is een keuze

Tussen een mix van talen en toeristen in een strandtent ergens bij Monster.

In het avondzonnetje. Seventies soulmuziek op de voorgrond en een hip lifestylemagazine op schoot.

Pikante mosselen vol krabbetjes en übervriendelijke personeel sluiten perfect aan bij mijn vakantiemood.

Vandaag ben ik een dagje vrij. Nu, niet morgen, en niet volgende week. Toen ik toch maar even opzocht waar ik inmiddels liep bleek ik de 10.000 stappen te zijn gepasseerd.

‘You never know when the music stops’, schaterlacht de trendy swami vanaf het tijdschriftenpapier me vrolijk toe.

Zeezwemmen

Eigenlijk had ik vandaag naar de Maasvlakte willen gaan om langs de vloedlijn lopend mijn hoofd vol uitzichtloze regeldingen leeg te laten waaien en ergens op een rustig punt een duik in zee te nemen. Maar in plaats van in een strandtentje lunchte ik thuis en nu is het te laat om nog zonder haasten op tijd terug te kunnen zijn. Niets zo funest als een deadline die boven de horizon steeds naar je loert! Dus kijk ik nu het filmpje nog maar eens terug dat me gisteravond inspireerde. En doe ik net alsof met een gedateerde selfie.

Blinde homo

Ineens viel het kwartje. In een wachtkamer naast de eeuwige verloofde van de nachtburgemeester van Rotterdam. De gedachte achter die sociaal correcte regel dat je iemand natuurlijk nooit als ‘je weet wel, die homo’ mag aanduiden berust op een misverstand. Het is een dwaling.

Want als kaal sexy is. En roodharige meisjes goed kunnen kussen. Rond en stevig mooi en wulps is. En loensen kennelijk niet sneu oogt maar juist geil – althans: dat beweerde ooit mijn levenspartner over een ander zijn vrouw. Hoezo is een homo dan ineens een poppetje wiens kwetsbare ego moet worden ontzien?

En waarom valt niemand er over als je een kerel met een flinke gok aanduidt als ‘die met die Neus’? Of een chaoot met ‘die ADHD-er, kom, hoe heet ze ook al weer?’ – terwijl het een nogal verstrooide professor betreft, want laten we wel zijn: diagnosticeren is ook een vak.

Het lijkt misschien logisch en wenselijk om iemand die tot een sociale minderheidsgroep behoort, welke dan ook (rolstoelers, blinden, ex-gedetineerden, dyslecten, vrouwen met drie borsten), te ontzien maar het tegendeel is waar. Alsof een ander beter weet wat goed voor iemand is dan die ‘minderbedeelde’ zelf. Hoe badinerend en betuttelend is dat?

Zoals die potige dame, die laatst in al haar zelfvoldaanheid luid ‘kijk hem daar nou zitten genieten’ declamerend, met een hand vol in mijn rug, me kennelijk wel even zou helpen om zijn rolstoel voort te duwen. Of wellicht ons gewoon quasi tactisch uit haar levensruimte dirigeerde? Ik was te perplex om het haar te vragen. Nee, dan word ik toch veel liever op straat staande gehouden door iemand die graag voor ons wil bidden. Daar en dan. In volle glorie. Hallelujah, prijs de Heer!

Als ik niet op iemands naam kan komen geef ik meestal zo sterk mogelijke hints. Zo van: ‘Je weet toch, die kale kerel met die enorme bril van Studio Sport, of ‘die strak-in-het-pakke homo van Nieuwsuur’. Of die Barbie met die opgespoten lippen ja, want daar trekt mijn oog ook altijd naar. Soms valt zoiets dan verkeerd. Maar zolang volwassen vrouwen, groter dan 1 meter 50, anno 2019 (100 jaar na invoering vrouwenkiesrecht in Nederland, weet je nog?) nog steeds met het grootste gemak van de wereld worden aangeduid met ‘vrouwtje’, zie ik het probleem dus niet.