Borrelpraat

Een peuter schudt al fietsend zijn hoofd ritmisch heen en weer waarbij hij ononderbroken mammammama brabbelt. Een aandoenlijk mooi tafereel, waar nog geen greintje kwaad in zit: blijkbaar intrigeert het hem waarom zijn gehandicapte buurman dit vaak doet. Onderzoekt hij vol overgave hoe dat voor hem voelt. Of, de volgende dag, hoe het is om uit alle macht hard te moeten gillen.

Die onbevangenheid raakt de schat onoverkomelijk ooit een keertje kwijt.

Tussen januari 1940 en augustus 1941 werden in nazi-Duitsland tenminste 275.000 gehandicapten getransporteerd en vergast, als onderdeel van een rijkseuthanasieprogramma. Dit werd als ‘genadedoding’ of te wel mercy killings gepresenteerd: ‘De mannen en vrouwen die geselecteerd waren voor de dood werden overgebracht naar een van de zes officiële euthanasiecentra.’

Op de traditionele koningskermis stond dit jaar een draaimolen uit mijn peutertijd. Ik herkende in een oogopslag het cabriootje waarin ik met een stiefneef achter het stuur, voorgoed dacht te kunnen verdwijnen naar een heel ander bestaan – hij had z’n moeder plechtig beloofd goed op me te passen.

Weg? Wat had ik daar zin in! Van mij had de reis eeuwig mogen duren.

De grote zorgloterij

Mantelzorgers zijn net als schoenen: je hebt ze in alle soorten en maten. Sommige zijn tot op de draad toe versleten niet kapot te krijgen, anderen lopen er zelfingenomen als vanzelfsprekend de kantjes vanaf. Die zien er totaal geen been in gemakshalve de kortste weg van de minste weerstand te kiezen – om maar even in dezelfde beeldspraak te blijven hangen.
Over ‘blijven hangen’ gesproken: wat weet u van autisme?

Aan de kade

Na het lezen van een aangrijpend artikel in de Groene lijkt je meest recente eigen Kafkaëske ervaring met zorgland ineens peanuts. Want vergeleken bij die tenhemelschreiende misstanden in de ouderenzorg zijn gehandicapten en hun belangenbehartigers in Nederland anno nu eigenlijk nog best goed af. Twee vriendinnen die inmiddels ook intensief mantelzorgen, maar dan voor hun oude vaders in plaats van semi-volwassen kind, weten door schade en schande wijs geworden gelukkig precies waarover ik het heb als ze me op een doorsnee dag vragen: ‘Alles goed?’ – terwijl je het hun zo zou gunnen dat ze, net zo optimistisch als die overigens best sympathieke buurvrouw vanmorgen, nog op mijn antwoord konden reageren met: ‘Nou ja, maar je hebt toch tijd zat?’

Regelmatig brainstormen we erover wat nou de beste manier is om met tenenkrommende aanvaringen variërend van machtsmisbruik tot onomwonden desinteresse bij zorgprofessionals om te gaan. Je eigen waardigheid én…

View original post 173 woorden meer

Dorst?

Soms hoort iemand totaal niet wat je zegt. Dan stel je je bijvoorbeeld voor met – ik noem maar wat – Verzeulen, maar dan klinkt dat heel duidelijk als Dorst. Wellicht omdat je al moe wordt van het idéé iets te moeten verzeulen en juist net aan een lekker koud biertje denkt? Uit zo’n cool blikje waarvoor je maar één vinger uit hoeft te steken om bij de tongensmerende inhoud te komen, dus hélemaal jouw ding?

Soms ziet en hoort of zegt iemand alleen wat hem/haar/hun goed uitkomt. Soit. Ook dat is helemaal oké. We zijn allemaal uniek, goddank. Iedereen mag er zijn en zich aan zijn/haar/hun eigen fabeltjes, of wiens fake news dan ook vastklampen. Als zelfbedrog iemand nou tijdelijk gelukkig maakt?

Zo was make love, not war een heel populaire slogan in mijn studentenjaren. Terwijl je – met je gelikte idealen – dan toch echt eerst in vrede moet kunnen leven met jezelf. Dat weet nog een kind. En dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan.

Dus niet zo slap lullen jongens en meisjes, maar in actie komen – voor gelijke rechten én lonen – en poetsen! Geen lekker bekkende woorden – ‘Wij vrouwen eisen!’ – blijven brallen, maar met weloverwogen daden eigenhandig voordoen wat dan wél werkt. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Lichtmatroos

Terwijl op de achtergrond het vuurwerk van de koningskermis al losbarst kijk ik de laatste aflevering van Vrouwen die varen online terug. Met mijn bord op schoot en de nodige weemoed: daar had ik kunnen staan. Daar stond ik, als lichtmatroos. Als binnenvaartschipper in opleiding. Het havenlingo versta ik nog rimpelloos.

‘Basel ligt daar en de Noordzee daar, dus varen we nu stroomafwaarts maar niet per se aan eigen wal’ en zoiets als met een blauw bord afspreken om stuurboord-stuurboord te varen, geven me een warme glimlach van herkenning. Ook over het BPR-verplichte reddingsvest dat vooral aangaat omdat de camera loopt kan ik vloeiend meepraten.

Tja. Die koningskermis hebben we nog steeds niet afgestruind, maar dat kan nog komen – zondag 7 mei is de laatste draaidag. Wel gingen we vanmiddag op de valreep nog even snel sfeer proeven op de lokale vrijmarkt.

En ja hoor, waar kwam ik mee thuis? Iets waarop ik niet eens probeerde af te dingen, zo leuk. Dat na wat gegoogel geen gebutste hanglamp voor landrotten, maar een scheepslamp voor diehards blijkt te zijn. Wat anders?

touwladder voor diehards

brugblokkade van de dag

Jonkersbrug vanmiddag urenlang bezet door mutanten ‘gele hesjes’:

cadeautje!

In het deurportaal van de voormalige chique directeurswoning van De Fabriek van Delfshaven, hier even verderop op de dijk, staan met enige (on)regelmaat weggeefspullen, of te wel ‘cadeautjes van tante Wilco’ – of zo: in het onthouden van namen ben ik al even slecht als in het herkennen van bekende gezichten.

Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdag deze reteleuke retrokoffer! Terwijl ik er helemaal mee in m’n nopjes mee terug naar huis huppel vertaalt een buiten babysittende buur mijn gemimede hint voor de alternatieve gebruiksoptie waarop ik even niet zo snel kom, met ‘trekzak?’.

Yes! Hoewel een giga typmachine natuurlijk ook heel gaaf zou zijn geweest.

onzichtbare accordeon

Kop in het zand

‘Het gaat om kleinerende opmerkingen, roddelen, zwartmaken, discriminatie, het delen van persoonlijke, vertrouwelijke informatie met anderen, sabotage en expres tegenwerken, pesten, schelden en schreeuwen’, aldus Universiteit Utrecht in het vanmiddag gepubliceerde rapport Kracht zonder Tegenkracht, een onderzoek naar sociale (on)veiligheid en grensoverschrijdend gedrag, in de biotoop van onze Tweede Kamer.

Hmm. Persoonlijk krijg ik van tegenwerking en sabotage juist vooral extra motivatie en energie, geloof het of niet. En roddelpraat of laster laat me Oostindisch koud, evenals al dan niet subtiele intimidatie. Ook met vriendjespolitiek ben je bij mij niet aan het juiste adres. Maar oké, met open en bloot erfgrenzen overschrijden heb ik echt wel wat.

bamboe-maaiveldje van de dag: ‘ja die stenen hebben we expres laten staan zodat je dan beter de bamboe kunt zien’

Nieuwsgierig

‘Als het mijn kind was, zou ik het wel weten.’

Het was het laatste zetje geweest, de ultieme verleidingspoging. Maar dan volstrekt overbodig: ik was al afgehaakt bij de onzuivere onderbouwing van een zwaar hulpmiddel als narcose voor een röntgenfoto, die niet eens zaligmakend is – dat weet nog een kind.

Onzekerheidzaaierij was het, die gewichtige opsomming van eventuele onderliggende problemen en mogelijke toekomstige complicaties, zonder één enkele klacht of symptoom in het hier en nu.

Een gezonde frisse adem heeft ‘ie – met hier en daar wat restjes plakkerige aardappelomelet, oké. Meer te constateren valt er niet. Deal with it.

En wel eens willen weten wat er op een röntgenfoto te zien zou zijn uit nieuwsgierigheid? Kom op zeg.

Geloof me: iemand die dik drie decennia aan de zijlijn van Zorgland meedraait is niet meer gevoelig voor emotionele chantage. Die luistert naar de feiten, niet naar bangmakerij om bestwil. Die laat zich niet meer goedbedoeld breken. Die antwoordt vriendelijk: ‘Prima hoor! Niets te klagen, bedankt. Wat attent. En hoe is het nou met U?’

Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Handwerpen

Wat mijn zorgafhankelijke zoon zoal deed op een doorsnee dag, wilde de mevrouw met het mondkapje graag weten.

We hadden weer eens de eer van een ‘huisbezoek’. In theorie gebeurt dat steekproefsgewijs, maar gek genoeg kan ik er inmiddels zowat de klok op gelijkzetten – iets zegt me dat een italiaanse achternaam soms met arabisch wordt verward. Door ‘het’ systeem. Dat medewerkers ook alleen maar plichtsgetrouw volgen.

Het standaard vragenlijstje kan ik ondertussen bijna dromen. Toch werd ik dit keer nog verrast. Op vakantie? Naar het buitenland?? Ik moet er niet aan denken!

Misschien bedoelde ze wel een therapeutische vakantie, bedacht ik me achteraf. Zwemmen met dolfijnen, in de Cariben of zo. Maar dan nog: HOE dan? Ik ben dan wel een uiterst bedreven rolstolduwer, maar toch heus nog in de verste verten Mega Mindy niet.

Antwerpen here we come!