foto Kamilia™ – bewerking MarilouSmiles™
Op mijn leeftijd is het wijs om alleen de straat nog op te gaan in style. Dan vallen de kreukels en wallen toch nét even minder snel op. Denk ik dan.
Over onontkoombaar verval gesproken: het ijs op dit stukje Heemraadssingel is niet meer zo glad en heeft wat scheuren en wakken. Maar een rondje van 50 à 60 meter was na de nodige aansporing van een vriendelijke vreemde eigenlijk best goed te doen.
Ik heb wat met motoriek. Daar kan ik uren naar kijken. Hoe iemand zich beweegt verraadt van alles. Van veel jongemannen die zich ’s avonds na negenen nog op straat laten streamen vermoed ik dat ze als ukkies bij kassa’s steevast krijsend en stuiptrekkend op de grond gingen liggen om hun goddelijke zin maar te krijgen. Meestal betrof dat dan een chocolade-ei.
Een ogenschijnlijk kalme, vreedzame quasi mea culpa. Zonder gêne het eigen aandeel verdraaiend en de meest fanatieke trouwe fans verradend. Afgerond met een romantische metafoor die van alles suggereert behalve een al dan niet waardige aftocht.
In mijn wereld heet zoiets manipulatie; de donkere kant van iemands spreektalent. Aan de andere zijde van dezelfde medaille bevindt zich inspiratie; belangeloos hoop en licht verspreiden. Maar ja, wat koop je d’r voor?
Ik heb wel eens ergens gelezen dat influencers verslaafd kunnen raken aan de kick van steeds weer meer likes en shares. Dat alle aandacht die populariteit met zich meebrengt zo zijn keerzijde heeft. Dat er steeds gekkere stunts moeten worden uitgehaald om in de spotlights te blijven. Supersterren zichzelf zo meer en meer verliezen. En die eindeloze schare fans maar doorjuichen. Vreselijk lijkt me dat. Vreselijk eenzaam.
coronapicknick
Tadaa: de astronomische winter is begonnen en de kerstster al bijna in zicht!
Maar zolang er buiten nog geen dik pak sneeuw ligt, en de coronapandemie onze agenda’s nog bepaalt zolang nog niemand al een prikbewijs heeft, kun je met je tweedeleven Wheelblades best binnen alvast wat oefenen door voor je moeder vloeren te boenen.
Let it snow, let it snow, let it snow!
Ja hoor. Was het met die vermaledijde vergaderapp eindelijke gelukt, wordt er irritant indringend aangebeld! Een bezorger met een grote glimlach en een nog véél grotere doos heeft een verrassing voor mijn onafscheidelijke huisgenoot. Iets met lachgas en batterijen. Wat een pret! Zie je het voor je?
Dat de jaarlijkse tuinvogelteldag al lang voorbij is weerhoud mij er niet van om onze gevederde buurtbewoners goed te observeren. Zo zag ik vanmorgen bij het ontbijt een roodborst, een pimpelmees, meerdere koolmezen, een koppel hondsbrutale halsbandparkieten en een schuwe jonge merel. Tamme rat Carel, vernoemd naar zeemeeuw Karel-met-de-houten-poot (en een halfzijdig verlamde buurman die met de Noorderzon is vertrokken) heeft zich vandaag nog niet laten zien. Net zo min als de Vlaamse gaaien die, samen met een dikke duif, ruim voor corona ons land bereikte de pindaslinger voor de kleintjes in ons vijgenboompje al confisceerden. Een rat zag ik er toen nooit in klimmen. Noch een loebas van een kater die wel met het knaagdier wilde spelen.
Wat is er nou heerlijker na alweer een gebroken nacht, dan lijdzaam urenlang thuis zitten wachten op je pakje, omdat bezorgdiensten het door coronamaatregelen zo bizar druk hebben dat ze het, steeds netjes geüpdate, steeds later verwachten af te leveren?
Doordrongen van m’n mogelijk slechte karma – waarom anders gaat bij mij bijna nooit iets in één keer helemaal goed – geniet ik eerst nog even na, en van de collage op de verpakking. Zal er dit keer in zitten waarom ik gevraagd heb? Mooi vind ik het sowieso nu al.
compositie met hout, inkt, grondverf, tape en karton (2020)
Dat we allebei vannacht geen oog dicht deden kwam niet door het grote mysterie van ons anonieme kerstpakket – en al helemaal niet door übersmoes corona – maar door een onverklaarbaar geluid. Een bromtoon van, tja, ‘ergens’ binnenin ons jaren 30-pand, met inmiddels een dusdanig volume dat het met geen mogelijkheid meer valt te negeren. We deden hiernaar in het tijdperk voor corona al uitgebreid onderzoek. En even leek onze kwelling zelfs voorgoed te zijn verdwenen: die eerste onrustige weken na de covidpandemie-aftrap gaf het me nog weldadige hoop dat we in ieder geval ziek konden worden in alle nachtelijke rust. En afgelopen snikhete zomer was ik dolblij geweest dat het ’s nachts tenminste wel heerlijk stil was in huis. Dat we niet ook nog hoefden te dealen met onontkoombaar omgevingsgeluid was werkelijk een zegen. Zo niet een wonder!
Maar ergens in het najaar werd het mechanisch zeurende gebrom zonder enige moeite toch weer waarneembaar. Om in de daaropvolgende weken en maanden, zoals al was te verwachten, geleidelijk in volume toe te nemen en onze aandacht steeds meer op te eisen. Mij leek het heel wel mogelijk dat het gebouw hier pal tegenover in het voorjaar voor de zekerheid de mechanische afzuiging tijdelijk had stilgezet, maar het risico op verspreiding door de lucht nu wel weer aandurfde – of dat door coronamoeheid voor lief nam. Wat het geluidmysterie dan misschien niet zou oplossen, maar toch zou kunnen verklaren. En dat is ook goud waard. Een buurtbewoner die er als vrijwilliger een vinger aan de pols houdt kon deze these alleen niet beamen. En tot voor kort was de ‘zeer aanwezige’ toontrilling weliswaar nachtrust verstorend, maar viel er met wat wilskracht eigenlijk best mee te leven.
Tot nu toe alles dus best koek en ei. Vandaag lijk ik echter wel een zombie en mijn geweldige zoon een tikkende tijdbom, mét kort lontje. Liet ik mijn sleutels in de voordeur zitten en kon ik mijn naam niet meer leesbaar schrijven. Mede daardoor bleef het bij één handgeschreven kerstkaartje. Dat hier aan de deur werd afgehaald – en niet eens vanwege dat vermaledijde virus maar door een mooi staaltje toeval, een speling van het lot of anders gewoon de voorzienigheid.
Dat we, door ervaring wijs (en grijs), momenteel zeker weten dat dit volume zo’n beetje het maximaal bereikbare aan decibels is én dat ongrijpbaar geluid nog (weken en) wekenlang onze nachtrust zal verknallen voordat het op miraculeuze wijze in het niets opgelost, is wat me nu toch de nodige houvast geeft en hoop. Ooit houdt het op. Samen zullen we dit doorstaan! Maar als ik mocht kiezen, had ik liever de duidelijkheid die een harde lockdown biedt.
Het was sowieso voor corona en ik was in een drogisterij. Op zoek naar spinnendrop voor Halloween. Om buurkinderen te kunnen trakteren op iets dat ik zelf ook lust. Althans: in een ander leven had ik op het jaarlijkse Boekenbal in de bieb er uit nieuwsgierigheid eentje in mijn mond gestoken en had toen tot mijn eigen verrassing de smaak meteen te pakken. Daarna ben ik ze nog wel eens in een zakje gemengde dropjes tegengekomen, als ik geluk had een stuk of 6, 7. Soms ook maar 3 – en de rest was dus écht niet te nassen.
Op internet stonden weliswaar kilozakken te koop, van diverse aanbieders en merken, maar om een onverhoopte kat in de zak te ontlopen ging ik toch liever live winkelen – dat kon toen nog zonder gewetensbezwaren – en zo kon het gebeuren dat ik in gedachten verzonken bij de snoepschepunit door een vriendelijke dame werd aangesproken. Zij wist zo te zien precies wat haar kinderen graag lusten maar dropspinnen kende ze niet. Wel adviseerde ze me ongevraagd om het snoep dat ik er enigszins vergelijkbaar uit vond zien ‘toch gewoon even te proeven’. Dat ze vervolgens haar hand in de betreffende pot stak en mij er eentje presenteerde verzin ik er geloof ik nu ter plekke bij, maar veel scheelde het niet. Tegensputteren deed ik in ieder geval 100% zeker geweten wel.
‘Anderen doen het ook’, was haar nonchalante redenatie. Tja. Anderen. Daar had ik niet van terug. Als het anonieme meervoud van ik het ook doet, zal het wel in orde zijn, of niet? Ineens had ik helemaal geen trek meer in welke drop dan ook en liep naar de winkel waar ik eerder grappige chocolade oogballen en afgehakte vingerlollies had zien liggen. Voorverpakt. En inmiddels leuk afgeprijsd.
Het houdt me al jarenlang bezig en nu denk ik de code te hebben gekraakt! Een methode om eenvoudig twee tegenpolen, twee zijdes van dezelfde medaille, op normen en waarde te kunnen rangschikken. De plussen bij de plussen en de minnen bij de minnen. Moreel versus immoreel. Dat mag best. In het besef dat tegelijkertijd niets is wat het lijkt. En dat het goede niet kan bestaan zonder kwade krachten.
Maar goed. Laat ik beginnen met voorbeelden uit de monetaire wereld. Dan heb ik meteen ieders onverdeelde aandacht. Geld spreekt overal wel tot de verbeelding en biedt alleen daardoor al stof tot nadenken. Neem spaarzaamheid versus gierigheid. Of vrijgevigheid versus verkwisting. Waarom is de ene kant van de penning iets positiefs en wordt de andere als naar, negatief ervaren?
En dan nu de truc! Wat niet combineert, klopt niet. Is afbrekend. Wat wel samengaat is juist opbouwend. Vrijgevigheid is prima te verenigen met spaarzaamheid, het vraagt hooguit wat flexibiliteit. Verkwisting en gierigheid daarentegen zijn twee uitersten die tot het einde der tijden elkaars bloed wel kunnen drinken. Die worden het nooit eens. – Of er moet flink wat drank in het spel zijn. Zoals tijdens carnaval. Maar dat zijn eerder incidentele uitzonderingen die welke regel dan ook juist bevestigen.
Het ene verbindt, het andere polariseert. Verdeel en heers versus deel en vermenigvuldig – weer twee verwante maar tegengestelde zijden van een en dezelfde munt.
Of liegen versus fantaseren – een fantast creërt iets met leugens, een kunstenaar met verbeeldingskracht. Lasterpraat versus relativerende humor – of ironie. Manipulatie versus inspiratie. Sluw versus schrander. Goed van vertrouwen versus goedgelovig. Naïef versus open minded. Integer versus dociel. Fake versus diplomatiek. Niet in de pas lopen versus aandacht claimen. Een standaard sollicitatiebrief insturen versus een persoonlijk gekleurde verhaal uitdragen.
Wauw, nieuwe voorbeelden zoeken is bijna zo verslavend als sudoku’s oplossen en tweets de wereld in slingeren!
Koppig versus standvastig. Angstig versus alert. Argwaan versus waakzaam. Onbuigzaam versus met karakter. Streng versus star. Flexibel versus slap. Sloom versus kalm. Verbolgen versus furieus. – Niet per se in volgorde van enig belang.
