Rotterdamse randjes

De retorische vraag ‘dat we er zeker niet zo vaak op uit gingen’ moest ik toch ontkennend beantwoorden. We gaan er juist heel vaak op uit. Alleen bijna nooit met de auto. En dan neem ik meestal toeristische routes. Dus zo kort zijn die spaarzame ritjes nou ook weer niet.

Helemaal naar de kust is echt niet aan te fietsen en de rafelranden van Rotterdam halen we met de benenwagen natuurlijk never nooit niet. Nee, we hebben het maar goed hier, met al die keuzemogelijkheden binnen handbereik. Voor een frisse dosis verwondering hoef je nooit erg ver te zoeken.

Deze diashow vereist JavaScript.

 

Complot van de dag

Dont grow up, it’s a trap!

Deze diashow vereist JavaScript.

(met dank aan diverse random voorbijgangers en o.a. mijn favoriete graffiti artiest)

Spaanse snapshots

Deze diashow vereist JavaScript.

Rondje Rotterdam – mobiele snapshots van de Spaanse Polder

Rondje Rotterdam

Deze diashow vereist JavaScript.

mobiele snapshots van R’dam Delfshaven

dichtgevroren Schie

Wat van de week nog even mogelijk leek is inmiddels definitief een utopie.

Schaatsen op de Schie? Ech nie!

Deze diashow vereist JavaScript.

Poepsneeuw

Natuurlijk heeft niet iedereen er lol in dat het hier in Delfshaven sinds kort als een wintersportoord oogt. Dat je niet pas na een eindeloos lange slapeloze nachtrit gebroken uit een gare stinkbus de kraakheldere sneeuw en frisse vrieskou in rolt, maar vrolijk fluitend gewoon via je eigen voordeur. Smaken verschillen. Net als mogelijkheden. Logisch.

Maar helemaal voor nop op wannabewintersport; hoeveel leuker wil je het middenin een mega-ongemakkelijke, alles ontwrichtende pandemie hebben dan?

stilleven met bijgebouw, poep en sneeuw

stilleven met monument, pies en sneeuw

stilleven met boom, poep en sneeuw

Sneeuwmolen?

coronawinter in Historisch Delfshaven

Wie gaat er vandaag mee windowshoppen?!

Deze diashow vereist JavaScript.

Ik heb wat met motoriek. Daar kan ik uren naar kijken. Hoe iemand zich beweegt verraadt van alles. Van veel jongemannen die zich ’s avonds na negenen nog op straat laten streamen vermoed ik dat ze als ukkies bij kassa’s steevast krijsend en stuiptrekkend op de grond gingen liggen om hun goddelijke zin maar te krijgen. Meestal betrof dat dan een chocolade-ei.

Iets met poppen en dansen

De vlieger die ons buurmeisje van even verderop van de week samen met een al even lief buurvriendje aan mijn grote zoon kwam laten zien had ‘De buurvrouw van daar’ (stellig naar beneden kijkend en wijzend), ‘Van de onderkant van de wereld’ voor ze gemaakt.

Zelf maakte ik deze winterse vooravond een korte wandeling en een stuk of wat kille kiekjes. Als het morgen inderdaad sneeuwt gaan we buiten rolstoeldansen – en gaat die schat vast weer fijn met ‘sneeuwpoppen’ gooien.

We’ve only just begun

Een ogenschijnlijk kalme, vreedzame quasi mea culpa. Zonder gêne het eigen aandeel verdraaiend en de meest fanatieke trouwe fans verradend. Afgerond met een romantische metafoor die van alles suggereert behalve een al dan niet waardige aftocht.

In mijn wereld heet zoiets manipulatie; de donkere kant van iemands spreektalent. Aan de andere zijde van dezelfde medaille bevindt zich inspiratie; belangeloos hoop en licht verspreiden. Maar ja, wat koop je d’r voor? 

Ik heb wel eens ergens gelezen dat influencers verslaafd kunnen raken aan de kick van steeds weer meer likes en shares. Dat alle aandacht die populariteit met zich meebrengt zo zijn keerzijde heeft. Dat er steeds gekkere stunts moeten worden uitgehaald om in de spotlights te blijven. Supersterren zichzelf zo meer en meer verliezen. En die eindeloze schare fans maar doorjuichen. Vreselijk lijkt me dat. Vreselijk eenzaam.

coronapicknick