Delfshaven op de kaart

2021 was een goed jaar voor Groeten uit Delfshaven™!

Wat voorjaar 2019 begon bij toen nog infopunt van de wijk Lil’ Delfshaven, groeide snapshot voor snapshot uit tot een breed assortiment eigenwijze ansichtkaarten van Delfshavense hotspots.

Afgelopen coronajaar wisten steeds meer buurtbewoners en dagjesmensen de collectie bij inmiddels hofleverancier en ‘gezelligste winkel van Rotterdam‘ An-Dijvie te waarderen.

Dat het hier en daar ook inspireert om vrolijk buiten de voorgedrukte lijntjes te kleuren is op zich natuurlijk al een cadeautje.

Anderhalvemetersamenleving saai? In Delfshaven is ech wel ruimte voor verwondering – blijf gezond!

Drie is een verzameling

Op internet kon ik het nergens terugvinden, maar ik heb dus ooit gehoord of gelezen dat de een of de andere kunstenaar vond dat een verzameling al begint zodra je drie items hebt met één en hetzelfde thema.

Één is niets, twee is een paar, drie is een verzameling

In die geest zou mijn muizenverzameling vandaag zijn geboren. Dat het mijn intentie is het hier bij te laten doet daar verder niets aan af.

ieniemienie muis

– ultrasonische knaagdierenverjagers sluiten ‘wordt vervolgd’ niet gegarandeerd uit –

Dijkdingen

‘Nou, ik kom zo wel eventjes kijken’, had ik de buurjongens die een hut gingen bouwen van onder meer ingezamelde kerstbomen en kartonnen dozen – ‘We hebben zelfs al een tafel gevonden!’ – nog  bemoedigend nageroepen, maar het is er die dag helemaal niet meer van gekomen. En gisteren was alles alweer verregend en verlaten. Zelfs de inzamelzak was op een bodempje water na leeg.

gevulde vogel

Voor de afwisseling aten we dit jaar geen stamppot boerenkool op eerste kerstdag

En overgebleven kaaspannenkoeken in warme bouillon als ontbijt

Een voorheen Vlaamse Gaai at zich vandaag ongans aan traditionele pindaslingers

kerstwensen uit Delfshaven

kerstwensen uit Delfshaven

Licht en liefde, van een lief kindeke

Kerstgedachtenkracht

snackbar Peppie tribute

Dit was best lang een kale boom. Dat geen buurtbewoner er een bal in hing leek een statement: hier hoort Peppie!

Eigenlijk zou iemand hem met snacks moeten versieren, dacht ik toen we het troosteloze tafereel weer eens passeerden. Of met plaatjes van snacks, dat is duidelijker.

Binnen drie dagen bleek mijn kerstgedachte al naar eigen inzicht uitgevoerd. Dat Peppie zwaaide en zwaaide had wel iets vrolijks.

Lelijke ladekast make-over

Het ooit onder ouderlijke dwang aangeschafte zogezegd antieke meubelstuk dat doe-het-nou-maar met de tijd alleen maar méér waard zou worden is mijn smaak nooit geweest. Maar goed, het ging tenslotte niet om een man-met-geld die mijn toekomst moest veiligstellen, dus who cares? Met het quasi notenhouten fineer is ook eigenlijk niets mis. Het is de opsmuk die alles verpest. Ik houd niet zo van ‘mooi’. En ik word niet blij van ‘duur’. Toch mocht het kastje al die jaren blijven. Met lades heb ik altijd wel wat gehad.

Dat begon denk ik op de kleuterschool. Van lege lucifersdoosjes een ladekastje knutselen was het allerfijnste dat er bestond. Dagenlang was ik erdoor in hogere sferen. Tot geen van de knoppen die ik ervoor uitvond het daadwerkelijk naar behoren deed.

ladekast met gevonden deurknoppen

Molenrompmysterie van de dag

Rijksmonument gekraakt? ‘Rustiek’ pakjespakhuis verhuurd aan Sinterklaas? Cultureel erfgoed-‘onderhoud’? Hmmmmm.

Peppie die weg is

(vrij naar Sesamstraat)

Bert en Ernie staan op de Binnenweg bij de Claes de Vrieselaan te chillen.

Ernie: – Zie je die boterham met pindakaas?

(Bert kijkt zoekend om zich heen.)

Bert: – Waar? Ik zie geen boterham met pindakaas.

Ernie: – Nee, dat klopt, want die is weg.

(Bert zucht hartgrondig. Ernie bekijkt zwijgend nieuwe graffiti.)

– The End –

Peppie die weg is – foutje, bedankt

Tuinoogst van het jaar

Deze diashow vereist JavaScript.

De kruisbessen waren afgelopen zomer al eetrijp. En die ene grote goudreinet hangt ook allang niet meer aan de boom. Op de allerlaatste mooie dag van september oogstten we onze allereerste blauwe druiven: klein, zoet en goddank vol ouderwetse pitten.

De vijgen zijn dit jaar niet meer rijp geworden. Nog niet eentje. Dat lag niet zozeer aan het uitblijven van afmattende hittegolven (halleluja!), maar aan het door spint beschadigde blad, dat daardoor nauwelijks suikers kon aanmaken – als ik de deskundigheid van een regionale tuinder tenminste goed parafraseer. Diens druiven maakten wel veel goed.