Mot

vijgenskeletteermot Mathenesserdijk, 2022

Vorig jaar dacht ik nog met spint te maken te hebben maar inmiddels weet ik dat de vijgen in mijn boompje niet rijp worden door – de vraatzucht van – de vijgenskeletteermot; een exoot die het in de Lage Landen opvallend goed doet.

Sprayen met het vertrouwde mengsel van water, groene zeep en spiritus brengt de creativiteit van deze gevleugelde plaaggeest eerder aan het licht dan het beestje om zeep. In plaats van bovenop de vijgenbladeren eitjes te leggen, wijkt het hier onbedreigde insect gewoon gehaaid uit naar de onbespoten onderkant! Niets doen is dan weer totaly tegen mijn natuur – maar veel helpt dan maar consequent dagelijks handmatig verwijderen tot noch toe nog niet.

Ook over bamboe kan Jan en alleman zonder veel moeite een boom opzetten. Deze ongeoorloofd hinderlijke woekeraar vriendelijk weglullen is echter niet echt erg effectief gebleken.

bamboe is altijd groener bij de buren

Tuintraphuttest XXXL van de warme Wereldhavendag

De drie vrijwilligers die zich onverschrokken aanmeldden om hier de toegankelijkheid te komen testen van de allereerste multifunctionele tuintraphut aller tijden, namen voor de zekerheid een extra uitdaging mee – de helden!

tuintraphuttest XXXL

– wordt vervolgd –

Woord van de dag

Ergens op de wereld is een taal zonder woorden voor ‘ja’ en ‘nee’. Ja hoor, in Neepal zeker hoor ik u al denken. Klopt!

Dit fantastische fenomeen wordt kennelijk in het algemeen geframed als ‘rariteit’ – oftewel quirk, in goed engels. En daar heb ik dan toch een beetje moeite mee.

Quirk? Het is maar net wat je normaal vindt.

Zo is de vijgenskeletteermot – ja, u leest het goed – in het Middellandse Zeegebied een heel normaal verschijnsel, maar wordt het in onze regionen gestigmatiseerd als ‘exotisch’. Toegegeven, dit koddig kleine, poepbruine vlindertje gedraagt zich of het niet helemaal goed weet hoe het hier hoort. Althans, niet het exemplaar dat ik quirky zag springen als ware het een huis-tuin-en-keukenkrekel.

En zo vindt de één little white lies nog zo’n beetje vertederend cute, terwijl voor een ander strategisch informatie achterhouden gelijk staat aan liegen – hét voorportaal van oplichting.

Van het verweer dat ‘iedereen het doet’ schieten maar weinig medemensen nog in de lach, las ik laatst in een alarmerend artikel over de opmars van het recht van de sterkste – oftewel: de brutaalste, met de minste scrupules. Het journalistieke pareltje voor de zwijnen verklaarde in één moeite door waarom het in sommige culturen not done is om, bijvoorbeeld op verjaardagen, over quirky kwalen, ziektes en andere zwakheden te converseren.

Géén gênant staaltje zelfsencuur dus, maar zuiver zelfbehoud.

‘Staan we nu quitte?”, vroeg ik ooit quirk doch retorisch aan een trouweloos vriendje zonder gezond gevoel voor humor, terwijl ik hem ten afscheid de personenweegschaal schonk die hij bij herhaling als excuus gebruikte om geld uit mijn linnenkast te gappen – de mallerd.

Vijgenskeletteermot hoek Nieuwe Binnenweg – Albrechtskade, augustus 2022

Tuintraphut stap 2.1

Onze multifunctionele tuintraphut was al hufterproof stevig en krijgt gaandeweg steeds meer vorm en inhoud. Nog even en we rollen zo een watertaxi in.

– wordt vervolgd –

Valappels

Er valt dit jaar nogal wat van de boom. Niet alleen de appels waar een gulzige gaai zijn snavel gretig in zette of van die kleine achterblijvertjes; maar net zo gemakkelijk mooie, gave grote goudreinetten met hooguit één wormengat. Die dan terstond worden geconfisceerd door pissebedden, zo te zien voor hun eveneens krioelende kroost. Lekker dan. Daar maak ik dus echt geen voedsel verspilling tegengaande, hippe chutney meer van. Ik wacht wel tot de andere helft van de oogst plukrijp is. Met wat mazzel een kilo’tje of twee.

Vogels kunnen niet zweten zoals mensenkinderen als het bloedheet is. Die koelen af door te hijgen als honden. Of te badderen op een schaduwrijk plekje op je balkon, of in je tuin. Of vallen dood van het dak.

Was ik maar roze, dan was ik niet meer blauw

Het leven is een feest, je moet alleen nog even zelf de slingers ophangen.

Zoek de verschillen:

Deze slideshow vereist JavaScript.

my first klopboor

Wie niet bang is zijn/haar/hen handen vuil te maken en/of iemand te kloppen, klust zelf.

Met het juiste gereedschap.

Eerlijk gekocht.

Van je verdiende loon.

jaren zeventig boormachine in originele koffer

Niet de sjaak

Of ik mee ging een stukje rijden. Eigenlijk had ik heel andere plannen. Eigenlijk had ik een succesvol samenzijn allang opgegeven. Toch gaf ik toe: het was de allereerste keer in, wat zal het zijn geweest: 2?, 3? maanden huwelijk dat hij ook eens een keertje initiatief toonde tenslotte. Dat verdiende wel een beetje toegeeflijke meegaandheid. En zo veel te verliezen had ik nou ook weer niet, hooguit die sporadische vrije middag zonder zorgen.

De hakjes die me die dag redden gaan vandaag naar de kledingbank. Zolang je er niet mee over drassig gras ter grote van zo’n anderhalf unheimisch voetbalveld loopt, blijven ze mooi en comfortabel. Weet ik uit ervaring. En met een beetje mazzel red je het dan ook om de dichtsbijzijnde uitspanning, op de uitbater na eveneens uitgestorven, op blote voeten levend te bereiken. Blijft het bij een spreekwoordelijk schot voor de boeg.

Wat er achter de bomen aan het einde van die groene vlakte was, informeerde ik toen mijn tweede cappuccino en zijn tweede biertje werd gebracht. ‘Niets’, klonk het bijna geïrriteerd verbaasd. Wat was dat nou voor een vraag, leek de goede man te denken. Wie zou dáár nou ooit, wat dan ook willen doen?

Op de terugweg was ik de Bob, logisch. Of ik hem misschien ergens moest afzetten?

zwaaien van de dag

Mijn mobieltje heeft steeds onvoldoende opslaggeheugen voor nieuwe foto’s. Daardoor nu geen snapshot van zwaaiende matrozen en ook niet van enthousiast trampolinespringende schipperskinderen.

achterdeksalto’s van de dag

boks van de dag

nagellakactie voor Oekraïne bij voorheen snackbar Peppie