Strandstilleven

stilleven met schaduw en scheermessen

We kregen vandaag weer eens zo’n stichtelijke folder vol goede bedoelingen aangereikt. Door iemand die ons kennelijk op de heenweg al had gezien en ‘speciaal was teruggelopen’. Normaal loop ik dan vrolijk verder – we zijn al gered hoor! – maar dit keer was anders. Misschien omdat ik even daarvoor naar een ingeving luisterend, stukken aangespoeld wrakhout was gaan onderzoeken op hardheid en zodoende een voor mij bijzonder fossiel vond waarmee ik enorm in m’n sas was?

Na een gebed – wat maakt toch dat iemand automatisch aanneemt dat een gehandicapte wil ‘genezen’?; dat iemand die anders is (of gewoon bijzonder?) vanzelfsprekend ongelukkig zou zijn? – volgde een lied dat ik niet kende, maar wel heel mooi klonk, daar midden op het net drooggevallen zandstrand, met de branding op de achtergrond en bij vlagen wegwaaierend in de wind.

Het nazomerse midweekweer was waarlijk een geschenk uit de hemel. Nee, nooit zal er mij iets ontbreken.

Dingen waar je blij van wordt

Het belooft vanmiddag tropisch warm te worden. Daarom gingen we al vroeg op pad. Of moet ik zeggen: op zebrapad? Hoe dan ook maakte dit megagrote, spontane kunstwerk bij ons voor de deur mijn dag heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelemaal en onverwoestbaar goed!

Deze diashow vereist JavaScript.

fossiele vondst van de vitamine zeedag

vegavangst van de vitamine zeedag

vangst van de schone Schie-dag

Het water was spiegelglad en behalve een coffee-to-go-bekertje dreef er tussen de drie bruggen van mijn ochtendtocht ook nog een scooterhelm in het riet. Verder alleen wat eenden, nijlganzen en een aalscholver. Mooi toch?

Zo ziekiek da*)

Deze diashow vereist JavaScript.

Er wordt hier dus aan de gevel gewerkt. Het stof in onze neus en ja, waar eigenlijk niet, verruilden we zonder morren tijdelijk voor tandenknarsend zand tussen de tenen; dagenlange mechanische pokkeherrie voor een stuk of wat weldadige grillen van moeder natuur.

Aan zee is het altijd wel goed toeven voor stadse bleekneusjes. En in deze tijd van het jaar valt er zo weinig te beleven dat je vanzelf meer ziet gebeuren. In geuren en kleuren. In ijzige stilte of *)meegevoerd met de wind. Weer of geen weer.

Stoelendans

Wat wilde hij graag bij het hogere echelon horen. Bij de intellectuele club, niet bij mij. In kostuum gebakjes eten en daarna naar het toilet. Maar het was en bleef een slechte verliezer en dat botst nou eenmaal genadeloos met jezelf groter voordoen dan je bent. Om hem te plezieren wilde ik het Mens erger je niet!-bord best omruilen voor dat van het schaakspel waarin hij ambieerde te excelleren. In enkele speelse zetten had ik hem schaakmat.

Daarna ging hij vreemd. Daar bleek een hele theorie achter te zitten die aan mij niet was besteed, aangezien je die al van verre kon horen rammelen. Jaren later confronteerde ik hem nogmaals onbedoeld met zijn angst om door de mand te vallen.

Pas in het vliegtuig had ik die aan zijn stoel genagelde grijsaard op het terras bij de bushalte waar ik opstond om van plek te wisselen en alvast lekker in de zon te zitten kunnen plaatsen. De schrik in de ogen die me vanachter het busraam vol ongeloof aanstaarden. Het ‘hoe red ik me hier uit’; de stevige blondine als een stille getuige op de klapstoel ernaast.

Deze diashow vereist JavaScript.

Zwaai van de dag

(maar dan een paar uur later).

Haaibaai bij Merwe-Vierhavens

Sinds de mobiele brugwachter op zondagen niet meer werkt, moet je als schipper van de Haaibaai – aka Pinguïnboot – toch echt een dag eerder al van je vaste ligplek verkassen om je afspraak met een zeeboot op de Maasvlakte die speciaal voor de dieren in het Oceanium vers zout ballastwater reserveerde, netjes na te kunnen komen. Daar zit niets anders op. En niemand die je dan vanaf M4H even terugbrengt naar je auto natuurlijk. Hoewel?

Stormachtige make-over

Waar zat de spinazie niet?

In een poging mijn Hb wat op te krikken eten we vaker krootjes en spinazie. Helaas heeft mijn tafelheer voor de broodnodige variatie de gewoonte ontwikkeld af en toe te proesten, in plaats van keurig te slikken. En om te voorkomen dat het zijn nieuwe hobby wordt mij te zien emmeren met dweil en sop laat ik alles nu maar gewoon even voor wat het is, en waar het zit. Want wat is er nou leuker dan door weer en wind karnemelk scoren bij een megawoonboot vol koeien in de Fruithaven?

Ook Evert lustte er gisteren zo te zien wel pap van.

Deze diashow vereist JavaScript.

Rotterdamse randjes

De retorische vraag ‘dat we er zeker niet zo vaak op uit gingen’ moest ik toch ontkennend beantwoorden. We gaan er juist heel vaak op uit. Alleen bijna nooit met de auto. En dan neem ik meestal toeristische routes dus zo kort zijn die spaarzame ritjes nou ook weer niet.

Helemaal naar de kust is echt niet aan te fietsen en de rafelranden van Rotterdam halen we met de benenwagen never nooit niet. Nee, met al die keuzemogelijkheden binnen handbereik hebben we het maar goed hier. Voor een frisse dosis verwondering hoef je nooit erg ver te zoeken.

Deze diashow vereist JavaScript.