De dame die terloops opmerkte dat er al olijven- en vijgenbomen tot in Noord Europa groeien is niet bang om geoordeeld te worden, maakte ik uit haar ontspannen motoriek en lichaamshouding onder haar, hoe heet zo’n ding ook al weer op.
Het meervoud van lef is leven.
Dat er steeds meer tekenen van het einde der tijden zichtbaar worden had ze eerder, ruim voor corona, in vergelijkbare outfit, in dezelfde hippe winkel ook al aangekaart. Toen de verkrampte reactie van de uitbaatster me al net zo verwonderde. Kennelijk triggerde het onderwerp bij mijn generatiegenote oud zeer, verdekt opgesteld achter een beschermende muur van klantvriendelijkheid? Ooit moet welke religie dan ook haar wezenlijk hebben miskend. Zoiets was wel duidelijk.
Eerlijk gezegd zou ik me best bevoorrecht voelen als ik dat in de lucht hangende laatste mega-oordeel blijk te mogen meemaken. Alleen haal ik het vermoedelijk voor geen meter. Voor een sterveling is tijdsbeleving veel te subjectief om ook maar enigszins realistisch te zijn.
Trouwens: is die flitsfilm van je leven op het moment dat je je allerlaatste adem uitblaast, in wezen niet gewoon al de micro-versie ervan?