Dorst?

Soms hoort iemand totaal niet wat je zegt. Dan stel je je bijvoorbeeld voor met – ik noem maar wat – Verzeulen, maar dan klinkt dat heel duidelijk als Dorst. Wellicht omdat je al moe wordt van het idéé iets te moeten verzeulen en juist net aan een lekker koud biertje denkt? Uit zo’n cool blikje waarvoor je maar één vinger uit hoeft te steken om bij de tongensmerende inhoud te komen, dus hélemaal jouw ding?

Soms ziet en hoort of zegt iemand alleen wat hem/haar/hun goed uitkomt. Soit. Ook dat is helemaal oké. We zijn allemaal uniek, goddank. Iedereen mag er zijn en zich aan zijn/haar/hun eigen fabeltjes, of wiens fake news dan ook vastklampen. Als zelfbedrog iemand nou tijdelijk gelukkig maakt?

Zo was make love, not war een heel populaire slogan in mijn studentenjaren. Terwijl je – met je gelikte idealen – dan toch echt eerst in vrede moet kunnen leven met jezelf. Dat weet nog een kind. En dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan.

Dus niet zo slap lullen jongens en meisjes, maar in actie komen – voor gelijke rechten én lonen – en poetsen! Geen lekker bekkende woorden – ‘Wij vrouwen eisen!’ – blijven brallen, maar met weloverwogen daden eigenhandig voordoen wat dan wél werkt. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Kop in het zand

‘Het gaat om kleinerende opmerkingen, roddelen, zwartmaken, discriminatie, het delen van persoonlijke, vertrouwelijke informatie met anderen, sabotage en expres tegenwerken, pesten, schelden en schreeuwen’, aldus Universiteit Utrecht in het vanmiddag gepubliceerde rapport Kracht zonder Tegenkracht, een onderzoek naar sociale (on)veiligheid en grensoverschrijdend gedrag, in de biotoop van onze Tweede Kamer.

Hmm. Persoonlijk krijg ik van tegenwerking en sabotage juist vooral extra motivatie en energie, geloof het of niet. En roddelpraat of laster laat me Oostindisch koud, evenals al dan niet subtiele intimidatie. Ook met vriendjespolitiek ben je bij mij niet aan het juiste adres. Maar oké, met open en bloot erfgrenzen overschrijden heb ik echt wel wat.

bamboe-maaiveldje van de dag: ‘ja die stenen hebben we expres laten staan zodat je dan beter de bamboe kunt zien’

Shit happens

Ongeveer de helft van de aanvankelijk nog om en nabij de 30 goudreinetten werden dit jaar door met name babypissebedden geconfisceerd.

Stom toevallig niet deze joekel van ruim een pond – bijna een achtste van de totale oogst maagdelijk fris en reine rode Boskoop appels: precies genoeg voor een heerlijke tarte Tatin.

Voor vijgenconfiture hoef ik geen recept te googelen, want ook dit jaar worden die, ondanks de vele veel te warme dagen nooit meer rijp. Vijgenskeletteermot heeft daarvoor net iets teveel bladgroenkorrels weggegeten.

De blauwe Boskoop Glory had nergens last van. Dit Oudhollandse druivenras doet het ondanks hinderlijk aanwezige mieren, luizen, muntgoudhaantjes en niet aflatende bamboeoverlast, zelfs in gasoliedampen van voorbijvarende binnenschepen nog hartstikke goed – net als wij.

Lef

De dame die terloops opmerkte dat er al olijven- en vijgenbomen tot in Noord Europa groeien is niet bang om geoordeeld te worden, maakte ik uit haar ontspannen motoriek en lichaamshouding onder haar, hoe heet zo’n ding ook al weer op.

Het meervoud van lef is leven.

Dat er steeds meer tekenen van het einde der tijden zichtbaar worden had ze eerder, ruim voor corona, in vergelijkbare outfit, in dezelfde hippe winkel ook al aangekaart. Toen de verkrampte reactie van de uitbaatster me al net zo verwonderde. Kennelijk triggerde het onderwerp bij mijn generatiegenote oud zeer, verdekt opgesteld achter een beschermende muur van klantvriendelijkheid? Ooit moet welke religie dan ook haar wezenlijk hebben miskend. Zoiets was wel duidelijk. 

Eerlijk gezegd zou ik me best bevoorrecht voelen als ik dat in de lucht hangende laatste mega-oordeel blijk te mogen meemaken. Alleen haal ik het vermoedelijk voor geen meter. Voor een sterveling is tijdsbeleving veel te subjectief om ook maar enigszins realistisch te zijn.

Trouwens: is die flitsfilm van je leven op het moment dat je je allerlaatste adem uitblaast, in wezen niet gewoon al de micro-versie ervan?

 

 

Mot

vijgenskeletteermot Mathenesserdijk, 2022

Vorig jaar dacht ik nog met spint te maken te hebben maar inmiddels weet ik dat de vijgen in mijn boompje niet rijp worden door – de vraatzucht van – de vijgenskeletteermot; een exoot die het in de Lage Landen opvallend goed doet.

Sprayen met het vertrouwde mengsel van water, groene zeep en spiritus brengt de creativiteit van deze gevleugelde plaaggeest eerder aan het licht dan het beestje om zeep. In plaats van bovenop de vijgenbladeren eitjes te leggen, wijkt het hier onbedreigde insect gewoon gehaaid uit naar de onbespoten onderkant! Niets doen is dan weer totaly tegen mijn natuur – maar veel helpt dan maar consequent dagelijks handmatig verwijderen tot noch toe nog niet.

Ook over bamboe kan Jan en alleman zonder veel moeite een boom opzetten. Deze ongeoorloofd hinderlijke woekeraar vriendelijk weglullen is echter niet echt erg effectief gebleken.

bamboe is altijd groener bij de buren

Woord van de dag

Ergens op de wereld is een taal zonder woorden voor ‘ja’ en ‘nee’. Ja hoor, in Neepal zeker hoor ik u al denken. Klopt!

Dit fantastische fenomeen wordt kennelijk in het algemeen geframed als ‘rariteit’ – oftewel quirk, in goed engels. En daar heb ik dan toch een beetje moeite mee.

Quirk? Het is maar net wat je normaal vindt.

Zo is de vijgenskeletteermot – ja, u leest het goed – in het Middellandse Zeegebied een heel normaal verschijnsel, maar wordt het in onze regionen gestigmatiseerd als ‘exotisch’. Toegegeven, dit koddig kleine, poepbruine vlindertje gedraagt zich of het niet helemaal goed weet hoe het hier hoort. Althans, niet het exemplaar dat ik quirky zag springen als ware het een huis-tuin-en-keukenkrekel.

En zo vindt de één little white lies nog zo’n beetje vertederend cute, terwijl voor een ander strategisch informatie achterhouden gelijk staat aan liegen – hét voorportaal van oplichting.

Van het verweer dat ‘iedereen het doet’ schieten maar weinig medemensen nog in de lach, las ik laatst in een alarmerend artikel over de opmars van het recht van de sterkste – oftewel: de brutaalste, met de minste scrupules. Het journalistieke pareltje voor de zwijnen verklaarde in één moeite door waarom het in sommige culturen not done is om, bijvoorbeeld op verjaardagen, over quirky kwalen, ziektes en andere zwakheden te converseren.

Géén gênant staaltje zelfsencuur dus, maar zuiver zelfbehoud.

‘Staan we nu quitte?”, vroeg ik ooit quirk doch retorisch aan een trouweloos vriendje zonder gezond gevoel voor humor, terwijl ik hem ten afscheid de personenweegschaal schonk die hij bij herhaling als excuus gebruikte om geld uit mijn linnenkast te gappen – de mallerd.

Vijgenskeletteermot hoek Nieuwe Binnenweg – Albrechtskade, augustus 2022

klein verdriet

Als zowat alle korsten er dan af zijn zie ik pas dat een halve wenkbrauw ontbreekt. Dat er nog maar anderhalf statussymbool overblijft.

Dat raakt me als een mokerslag, in mijn gezicht zonder noemenswaardig wenkbrauwhaar.

Hartenwens – Thijn

Geen woorden maar daden

Voor voetbal hoef je mij niet wakker te maken. Op mijn leeftijd kom ik alleen mijn bed nog uit om nachtmerries te verzachten of een poepluier te verschonen. De spreekwoordelijk uitzonderingen – chillen voor onze deur, ghettoblaster-huisfeestjes en andere nachtelijke geluidshinder – even daargelaten. Die zijn noodzakelijk om de regel te bevestigen.

Vannacht echter géén feestgedruis: Feyenoord verloor; in Tirana bleef het rustig; en in het centrum van Rotterdam weliswaar niet, maar vanuit Delfshaven is dat zowat even ver van je bed.

Mooie praatjes verkopen en vervolgens niets waarmaken kun je Feyenoord niet verwijten. Ze deden hun stinkende best, het was alleen niet genoeg om als helden te worden gehuldigd. Hoe graag iedereen ook weer als vanouds – lees: voor corona – helemaal uit zijn dak had willen gaan. Die teleurstelling dan maar fanatiek afreageren met rellen, geweld en vernielingen was bijna voorspelbaar.

En een beschamend staaltje egocentrische verwendheid van de bovenste plank. Even onnozel als verantwoordelijkheid wegtoveren met loze praatjes, dreigende taal of andere intimidatiepogingen.

Ongemakkelijk

Soms maak ik onbedoeld, maar kennelijk precies op het juiste moment, blijkbaar precies de juiste opmerking om iemand, die het vermoedelijk heel hard nodig heeft, het overdrachtelijke duwtje in de rug te geven om een beter mens te worden. Of ben ik juist daar, waar iemand met onbegrepen issues bijna schrééuwt om een spiegel te worden voorgehouden. Et voilà, gratis uit het niets!

Wonderlijk hoe transparant mensen met nauwelijks enig zelfinzicht voor hun omgeving kunnen zijn.

Fascinerend hoe ze zich in schaamteloze bochten wringen om zichzelf maar niet onder ogen te hoeven komen.

Zich een gekweldheid aanmeten, om er sympathie mee af te dwingen – en voor zichzelf tijd te kopen: voor uitstel van executie; voor zolang het duurt; voor er met een woedeaanval uit zijn/haar/hen slachtofferrol gevallen wordt.

Nee, het talent mensen ongemakkelijk te maken is geen onverdeeld genoegen, dat is zonneklaar. En dat geeft helemaal niets.

Wat het wel geeft, is vrede in je hart en in je leven. Méér en bestendiger dan om het even welke onverschilligheid vermomt als tolerantie.

De moed die dat vergt is nog wel even een dingetje. Om van veilig neutraal standpunt te veranderen, of van halsstarrige strategie evengoed – chapeau! Maar dankzij alle tegelijkertijd danig huishoudende stressoren – klimaat, corona, oorlog – zijn daarvoor as we speak wereldwijd inspirerende rolmodellen genoeg voorhanden, me dunkt. Wat zeg ik: het lijkt wel een hype!

Een muziekclip die kennelijk meteen viral ging maakte mij onbehaaglijk as hell. Terwijl ik tegelijkertijd bewondering voel voor het – zeer – op het randje in your face-concept. Voor het gewaagde spel met vooringenomen waarneming, flexibele daadkracht en verbitterd wantrouwen: geen clip zonder actrices, die zich meermaals omkleden; geen clip die niet in scène is gezet – of verklap ik nou onbedoeld de clou?

 

What’s in a name

Terwijl ik bedenk dat zijn gezicht al net zo gespikkeld is als mijn voordeur, zie ik hem iets denken in de trant van ‘jou zou ik voor een miljoen nog niet willen doen’. Net als zijn collega geeft de vakman nul blijk van klantvriendelijkheidsbesef. Waarom zouden ze ook. Dat staat niet in hun opdracht. Dezelfde dag nog vraagt iemand om contactgegevens van ‘dat vrouwtje’. De lokale politica die hij daarmee bedoelt is weliswaar tenger, maar nou niet bepaald klein van stuk. Na enige aarzeling verwijs ik hem door naar iemand met haar op haar tanden.

Mannen hebben zo hun eigen logica. Berustend op met de paplepel ingenomen aannames, die nergens anders op gronden dan vermeende aangeboren superioriteit.

Hetero- of homosexueel: mannen blijven mannen. Voor wie vrouwen pas meetellen als ze respectievelijk neukbaar zijn of inzetbaar voor liefdewerk oud papier. Zoals uitgescheurde kruizen repareren – jij kan toch zo goed naaien? – of gratis columns schrijven voor hiv-glossy Hello Gorgeous. Dat laatste niet eens vanwege je tot nadenken verleidende columns in concullega Hivnieuws – welnee: om een divertisiteitsgat te kunnen vullen, wat dacht je zelf? Waarvoor ik dan desgewenst overal tegenaan mocht schoppen. Zolang ik me maar aan ieders leesgemak conformeer – ja duh, zo zijn we niet getrouwd.

Voor het proefnummer had ik Maagd aangeleverd. Een korte tekst met desondanks meerdere lagen die alleen door de eveneens gestrikte illustrator als poëtisch werd herkend. In de slotzin ervan verzuchtte ik al dat ‘Ik wou dat ik er nooit aan begonnen was’. Wat bijzonder snel bewaarheid bleek: de onontkoombare machtsstrijd om ‘juiste’ taalkundige keuzes kostte meer bloed, zweet en tranen dan het schrijven van de integrale vervolgcolumn. In Hello Gorgeous verscheen zodoende welgeteld nog één keer een bijdrage met mijn signatuur: What’s in a name. In het geniep gerestyled – als represaille, omdat ik er die keer gewoon wel voor wilde worden betaald?

Een respectvolle aanduiding voor iemand met mogelijkheden om nieuw leven te baren moet nog worden uitgevonden, maar alla. Een kniesoor die daar op let.