official city map R’dam Delfshaven

Daar is-tie dan! De one and only plattegrond van Delfshaven anno 2020. Gratis mee te nemen bij onder meer natuurvoedingswinkel An-Dijvie en  infopunt van de wijk Lil’Delfshaven in het oude brugwachtershuisje van de Lage Erfbrug – zie foto.

Coronamoe?

limited edition groetjes uit Delfshaven-ansichtkaart €1,95 p.st.

Natuurlijk denk je eraan je moeder regelmatig te bellen. En schrijf je opa en oma opbeurende kaarten. Maar stuur die kennissen met coronamoeheid nou ook eens een leuk kaartje, joh!! Doen hè? Ja toch.

Te koop bij An-Dijvie, Lil’Delfshaven en kunstenmakerij / atelier Aan de kade. 

Groetjes uit Delfshaven!

Retrogroeten van de dag

Nog maar 10 jaar terug maakte ik mijn eerste selfie. Op mijn eerste zakelijke laptop: een Apple, want anders nam niemand je als startend ondernemer destijds serieus. Nou had ik heus pret zat, maar naar mezelf moeten lachen stond me meteen zo tegen dat het met gelikte profielfoto’s nooit meer iets is geworden.

(tegel: Beekman en Janssens – 2001)

Groetjes uit Delfshaven!

Droste-effecten

Bizarre toevalligheden gebeuren doorgaans sporadisch, maar ze gebeuren. En lijken dan zo ongeloofwaardig, zo vergezocht, dat je je bijna gaat afvragen of er niet gewoon opzet in het spel is. Bijvoorbeeld wanneer je met je vriendinnen voor het Prado staat te beraadslagen wie er naar binnen wil en wie er meer voelt voor een grote kan sangria, en dat dan prompt je kersverse ex-vriend pal voor je verbouwereerde neusje de museumdeuren uit komt gelopen. Mét die nieuwe rondborstige liefde waarvoor jij zo harteloos werd gedumpt aan zijn vet gespierde arm. ‘Zeg alsjeblieft dat ik nu de ster ben in Candid Camera’, moet ze innerlijk hebben gekreund. Want nee: ze nam het niet bepaald sportief op. En ja: dit waargebeurde ervaringsverhaal is een tweedehandsje. Zelf hou ik niet van sangria en macho’s.

‘Wie heeft me dit kunstje geflikt? Waar staat die fucking camera?’ Ik denk dat ze haar leven lang niet meer vergeten zal dat ze elkaar toen en daar nog net met goed fatsoen doch onverstaanbaar mompelend wisten te groeten – er voor het vertelgemak nu even vanuit gaand dat ze inmiddels meer levenswijsheid heeft vergaard en vandaag de dag tot iets meer in staat is dan alleen die ondankbare, naar de grond gerichte boze blik. Een ‘Oh! my! God! This Is So Amazing!!’ is wellicht wat over the top, maar iets waar waardering en ontzag uit spreekt is toch best bedenkbaar? (Eerst nog aan de grond genageld, dan in slow motion naderend) ‘Wauw, niet te filmen, waaraan hebben we dit in godesnaam te danken!?’ – ik zie het zo voor me.

Proefondervindelijk leerde ik zelf namelijk dat dankbaarheid veel effectiever is dan bijvoorbeeld verongelijkt pruilen (‘Wat geméén om met haar wél naar Spanje te gaan!’). En dat niet te bevatten toevalligheden daar juist erg goed op gedijen. Ik raak zelfs zo vaak in bizarre samenlopen verzeild dat je er van in de war zou kunnen raken – als je niet heel stevig in je schoenen staat en onder alle omstandigheden nuchter en praktisch kunt blijven dan. Want anders heb je dus helemaal niets aan die gratis vitamineshotjes van moeder natuur.

Maar zou je bizar veel bizarre toevalligheden nou eigenlijk ook een Droste-effect kunnen noemen? Of iemand van schreeuwen betichten die zich pal naast een schreeuwend kind verstaanbaar poogt te maken? Of een foto van een tableau vivant waarop een personage dat tableau live staat te streamen?

Voor al uw biologische knolraap en lof, schorseneren en prei, moet u bij An-Dijvie zijn! (liedtekst: Drs. P – uitvoerenden: Muziek en Lol) foto: Aan de kade

opgedragen aan Wendy L.

Geen 13 in een dozijn

Als je vroeger ziek was moest je ‘het bed houden’. Dat was doodnormaal. Je verveelde je stierlijk, maar zonder smartphone deed je dat destijds natuurlijk toch wel. Alleen besefte je toen nog niet wat je allemaal moest missen. Op een van die saaie dagen die ik met de een of andere kinderziekte in bed moest doorbrengen kreeg ik een pakje gekleurde vouwblaadjes en een potje van die witte kinderlijm cadeau, met aan de binnenkant van het deksel – heel fascinerend – een kwastje. Daarmee produceerde ik stapels en stapels envelopjes voor mijn moeder. Zo dacht ik mezelf in ieder geval nog nuttig te maken. Zij vond het vooral hilarisch. En kennelijk ook zorgelijk: de huisarts – die in die tijd vanzelfsprekend op huisbezoek kwam – werd althans verzocht zich in één moeite door ook even over mijn psychische gesteldheid uit te spreken. De goede man was wijs en adviseerde me warm van de resterende velletjes fijn iets voor mezelf te knutselen. Gek eigenlijk, hoe zoiets subtiels van zo lang her, je toch nog zo goed kan bijblijven.

In de jaren daarna werd je steeds sneller op school terugverwacht na een fikse verkoudheid of griep. En voor verveling had ik door alle in mijn kop over elkaar heen buitelende plannen en ideeën – alles is ook zo leuk – naast mijn vervolgstudie gewoonweg geen tijd. Tijdgebrek is door de keuzes die ik in mijn leven maakte sowieso een constante factor gebleven. Momenteel zoek ik bijvoorbeeld bijpassende enveloppen voor een onhandig formaat kaarten: onbegonnen werk. Want dat – een mooie envelop – is kennelijk wat mensen verwachten bij een unieke, handgemaakte en genummerde kaart van €6,95. Maar goed, ‘mooi’ is ook maar relatief natuurlijk. Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van hergebruikte materialen. Dus terwijl ik nu wacht tot de -lijst voor plekhuur bij cadeauwinkel Voorlopig (tergend slow) slinkt, plak ik van een (in An-Dijvie’s ‘gratis boeken’-kastje gevonden!) verregende antieke Bosatlas mooie zakjes, met authentieke vochtvlekken op het broze, rustiek vergeelde papier. Net als knippen, nummeren, en signeren pakt vouwen en plakken in serie eigenlijk best rustgevend voor me uit. Deze nuttige bijwerking van iets met aandacht herhalen maakt het dan ook veel minder een k***e-klusje op mijn to-do-lijst dat af moet; ik kijk er zelfs naar uit er tijd voor te vinden – of te maken, want altijd zoveel te doen en zo weinig speelruimte. Er zitten gewoon nog steeds te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week – een teken dat iemand zich niet in slaap heeft laten sussen. Laat staan dat er ergens een 13de maand op me zou liggen wachten. Nu gratis handgeplakt zakje bij aankoop genummerde kaart. Zolang de voorraad strekt – bij An-dijvie, Lil’Delfshaven en Aan de kade. 

Opgedragen aan Simone v. M. 

Typisch Delfshaven

Natuurvoedingswinkel An-Dijvie is zowel in 2015 als in 2016 uitgeroepen tot gezelligste winkel van Rotterdam. Daarvoor deed ze nog niet mee en daarna bestond die hele verkiezing niet meer – wat bijna boekdelen spreekt, toch? Over boeken gesproken: An (initieerde en) beheert het ‘gratis boeken’-kastje in metrostation Delfshaven, pal voor haar toko-deur. Uitbaatster Maaike’s spitsvondige columns zijn sinds jaar en dag sowieso al gratis te lezen: op facebook en in haar verzamelmap in An’s coffee corner. Voor de liefhebber van bijzondere uitgaves zijn ze binnenkort eindelijk ook in boekvorm beschikbaar. Maaike zelf weet al precies hoe die er uit gaan zien, maar verklapt voorlopig nog niets. Hoewel: zie ik daar op die gave houten vloer nou een ingelegde artisjok?

foto: Aan de kade

An-Dijvie moet blijvie

Al dik 20 jaar kopen de muliculti-buurtbewoners van Delfshaven hun kakelverse eitjes en gifvrije groenten bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie. Sinds kort kun je er ook coffee-to-go bestellen. Fijn als je geen tijd hebt om neer te strijken in An’s gezellige coffee corner! Annie’s vintage corner is net als het kaartenrek naast de biologisch geteelde kruiden en exotische -specerijen inmiddels ook al lekker ingeburgerd. Sinds vandaag is de collectie uitgebreid met 2 schappelijk geprijsde kaarten van kunstenmakerij / atelier Aan de kade. Komt dat zien!

foto: Aan de kade

Toeristische plaatjes

foto: Aan de kade

Molenromp de Graankorrel (1716) Rotterdam Delfshaven, t.o. kunstenmakerij / atelier Aan de kade – kaarten sinds vandaag bij Lil’Delfshaven (en binnenkort ook bij An-Dijvie) verkrijgbaar! (€1,95 per stuk)

Voorlopig

Bij Lil’Delfshaven lagen ze al even te koop, die handgemaakte, genummerde kaarten van Aan de kade. Inmiddels staan ze ook bij An-Dijvie in de winkel; ergens tussen een krat pronkbonen en het unieke glaswerk van Annie’s vintage corner. Voorlopig is mijn voorraadje best weer netjes op orde – wordt vervolgd.

vondst van de 2e Pinksterdag

Je kasten opruimen en bedenken dat je eigenlijk graag een stuk of wat kleine bordjes zou willen die matchen met de vintage dinerborden waarop ooit je oog viel tijdens het boodschappen doen bij An-Dijvie, en die je jezelf toen alleen gunde omdat de appeltje-eitje-prijs het je gemakkelijk genoeg maakte. Om kort daarna nietsvermoedend een stukje over een ouderwets gezellige rommelmarkt terug-van-lang-weggeweest op het Heemraadsplein kuierend, oog in oog te staan met wat je herkent als je eigenlijk al lang weer vergeten wens. Op een mooie Tweede Pinksterdag. Samen in de zon.