Soms maak ik onbedoeld, maar kennelijk precies op het juiste moment, blijkbaar precies de juiste opmerking om iemand, die het vermoedelijk heel hard nodig heeft, het overdrachtelijke duwtje in de rug te geven om een beter mens te worden. Of ben ik juist daar, waar iemand met onbegrepen issues bijna schrééuwt om een spiegel te worden voorgehouden. Et voilà, gratis uit het niets!
Wonderlijk hoe transparant mensen met nauwelijks enig zelfinzicht voor hun omgeving kunnen zijn.
Fascinerend hoe ze zich in schaamteloze bochten wringen om zichzelf maar niet onder ogen te hoeven komen.
Zich een gekweldheid aanmeten, om er sympathie mee af te dwingen – en voor zichzelf tijd te kopen: voor uitstel van executie; voor zolang het duurt; voor er met een woedeaanval uit zijn/haar/hen slachtofferrol gevallen wordt.
Nee, het talent mensen ongemakkelijk te maken is geen onverdeeld genoegen, dat is zonneklaar. En dat geeft helemaal niets.
Wat het wel geeft, is vrede in je hart en in je leven. Méér en bestendiger dan om het even welke onverschilligheid vermomt als tolerantie.
De moed die dat vergt is nog wel even een dingetje. Om van veilig neutraal standpunt te veranderen, of van halsstarrige strategie evengoed – chapeau! Maar dankzij alle tegelijkertijd danig huishoudende stressoren – klimaat, corona, oorlog – zijn daarvoor as we speak wereldwijd inspirerende rolmodellen genoeg voorhanden, me dunkt. Wat zeg ik: het lijkt wel een hype!
Een muziekclip die kennelijk meteen viral ging maakte mij onbehaaglijk as hell. Terwijl ik tegelijkertijd bewondering voel voor het – zeer – op het randje in your face-concept. Voor het gewaagde spel met vooringenomen waarneming, flexibele daadkracht en verbitterd wantrouwen: geen clip zonder actrices, die zich meermaals omkleden; geen clip die niet in scène is gezet – of verklap ik nou onbedoeld de clou?
Aan de kade 