sneeuwstilleven van de dag

vaartuig van de dag

BPR versus RPR versus SKGT?

Online schoenen kopen is geen pretje. Na de eerste poging haakte ik tenminste af. De maat was weliswaar meteen goed en ook de kleur viel in het echt niet tegen, maar het allerbelangrijkste voor wie niet alleen maar mooi wil wezen wél: de zolen bleken zo stug en onbuigzaam als een kluisdeur!

Dat bracht me op een idee. Blijken die waterdichte, oerdegelijke werklaarzen inclusief stalen neuzen én Haaibaai-blauwe verfspetters me daar toch net zo soepel over het gangboord te schuiven als kilometer na kilometer aan wal. En ik loop er nog warmpjes op bij ook! Nou vraag ik je.

De belangrijkste verschillen tussen drie scheepvaartreglementen zette ik in mijn  aspirant schipper-examentijd hier op een rijtje online. Het is veruit de best bekeken post van kunstenmakerij / atelier Aan de kade ever. Stonden er evenzoveel vaardagen in mijn dienstboekje bijgeschreven, was ik nu al lang en breed lichtmatroos af.

(Destijds slaagde ik nog op mijn sloffen!)

Aan de kade

Alles leuk en wel natuurlijk dat het Binnenvaartpolitiereglement er nu aardig in lijkt te zitten, maar dat wil echt niet zeggen dat ik de rest van de avond onderuitgezakt naar Kommisar Rex of een andere Deutsche krimi kan kijken, want die regels van het Rijnvaartpolitiereglement – geldend voor de gehele Rijn, dus van Waal en Lek tot Basel – zijn op sommige punten toch net even, uh … strakker? strenger? schreeuweriger? Afijn. Oordeel zelf:

• In het BPR wordt stuurboord houden beloond: wie stuurboord vaart hoeft niet uit te wijken – zolang je geen medewerking moet verlenen aan een (ander) groot schip dan, dat bijvoorbeeld, zonder jou in gevaar te brengen, een haven uit wil.
• In het RPR staat het tweede principe van het BPR: Groot gaat voor klein, met stip op nummer 1. Altijd. Bovendien is in het RPR een klein schip verplicht om elk groot schip – dus ook…

View original post 362 woorden meer

59+

typisch matrozenwerk: a) roest bikken, b) zand happen, c) dekwassen, d) schoon schip maken

Ik wou dat ik twee mensen was. Dat ik met vier handen één leven kon vormgeven – in plaats van twee levens zien te runnen met maar twee handen en slechts 24 uur per etmaal tot m’n beschikking, zoals nu, inmiddels ruim de helft van mijn aardse bestaan.

Over ‘ruim’ gesproken: bovenstaand binnenvaartschip wordt een beunschip genoemd, vanwege de – in dit geval twee – beunen. Ooit, ruim voor corona, maakte ik er vaardagen voor mijn dienstboekje. Nu ligt het gevaarte hoogstwaarschijnlijk permanent voor anker. Net als dat dienstboekje, ja.

 

Kadefestival primeur:

Ook dit Wereldhavendagenweekend 6, 7 en 8 september geeft mts Haaibaai, ofwel de Oceaniumboot, acte de présence met vaardemonstraties. De old school zeesterren zijn inmiddels helaas wel – net als ik – van het schip af. Maar… gelukkig hebben we de foto’s nog! Als ansichtkaarten verkrijgbaar vanaf aankomende zondag op het:

Kadefestval

8 september

12:00 – 20:00 uur

toegang gratis!

Op bezoek bij Kettie en Loek

Met je kersverse aspirant schipper diploma voor het eerst op een binnenvaartschip met twee volstrekt onbekende gepokt en gemazelde bemanningsleden meevaren en de hele reis naar de Maasvlakte en weer terug naar Delfshaven lang volledig van de rest van de wereld zijn afgesneden, geeft een dame van zekere leeftijd toch onzekerheden die vooraf niet helemaal konden worden bevroed. Maar het ging eenmaal aan boord eigenlijk meteen goed: de stuurhut stond niet blauw van de rook, er was in de wijde omgeving geen krat bier te bekennen en de heren Lodder en De Bruin bleken gezegend met een quasi vilein gevoel voor humor dat je scherp en alert houdt. Eenmaal in de buurt van het Quarantaineterrein ten westen van Heyplaat viel alle onnodige spanning dan definitief van me af. Want zeg nou zelf, als je dezelfde vrienden hebt zit je toch per definitie goed?

havenmond Heysehaven vanaf Quarantaine strandje – acryl op doek – 30 x 50 cm (2002)

In aanloop naar het Quarantaine Kunst Fest 1 september ging ik vandaag – terug van lang weggeweest – op bezoek bij Kettie en Loek. Alsof het gisteren was, maar dan met hier en daar meer lijntjes.

Zen momentje

In 2017 ontstond het idee om onder bruggen over de Delfhavense Schie en Coolhaven gedichten van Rotterdamse dichters te publiceren. In totaal zo’n tien stuks (potentiële eindexamenstrikvraag tekstverklaren: gedichten, bruggen, of dichters?). Wachtenden kunnen dan in een moeite door iets van enige diepgang lezen en dat op zich laten inwerken. Net zo lang overpeinzen en in gedachten verzonken wegdromen tot de slagbomen rinkelend en wel weer worden geheven. Helaas resulteerde dit laatste (juiste antwoord: dichte slagbomen) bij de eerste realisering van het open/dicht-project wekenlang voor bizar lange files op de wal, en zelfs op het water. Zo ben ik mijn zoon op een avond maar uit zijn groepsvervoermiddel gaan verlossen na door de chauffeur (voor de zoveelste keer die middag) te zijn ingeseind dat hij voor die laatste honderd meter nog wel eens een half uurtje extra nodig zou kunnen hebben – en binnen ons prakje inmiddels vies stond te verpieteren.

Bij werkzaamheden aan de Mathenesserbrug denkt de doorsnee Delfshavenaar en een doorgewinterde binnenvaartschipper meteen aan klemmend staal, meestal door hoge buitentemperaturen. Wat dan eenvoudig wordt opgelost door wat mannetjes goed te laten koelen met zuiver Rotterdams Schiewater. Soms is het nodig om een essentieel onderdeel te vervangen. Dan moeten er experts worden ingevlogen. En dat kan wel even duren. Een weggebruiker rijdt of loopt dan vloekend en tierend naar de eerstvolgende andere brug. Een schipper moppert wat en zet voor zichzelf een verse bak koffie voor bij de Schuttevaer, of een andere inmiddels mies vergeelde binnenvaartcourant.

foto: Lodder scheepsreparatie – Haaibaai & Haaibaai 2017

schipschilderdag 2

Voor netheid geen 8

Een SBB-erkend leerbedrijf worden blijkt nog best even een dingetje. Want naast handigheidjes als dek wassen, roest bikken, kleine reparaties uitvoeren, op de uitkijk staan, vlot en bekwaam (ont)meren en het schip besturen moet een matroos dan wel de schipper in opleiding kennelijk ook worden onderricht in huishoudelijke zaken als het hygiënisch bereiden van gevarieerde en gezonde maaltijden voor de gehele bemanning, keukenapparatuur veilig bedienen,  en de boodschappenlijst bijhouden. Die karnemelkbanaan-smoothie heb ik vandaag alleen maar heel snel weer van het menu geschrapt. Want zonder het juiste hulpstuk wordt het er natuurlijk meteen een onzindelijk witte bende – iemand ergens een calamiteitenformulier gezien?

 

 

Te huur aangeboden

Met je Aspirant Schipper diploma krijg je vrijstelling voor vrijwel alle onderdelen van het examen Klein Vaarbewijs I. In plaats van de resterende 8 manoeuvreervragen worden je dan (maar liefst) 20 situaties voorgelegd met al dan niet onhandige aanlegsteigers, windkracht 5 Bft dwars op de stroming, of linksdraaiende schroeven met een afwijking naar stuurboord bij achteruitslaan. Je kunt dus eigenlijk beter gewoon afwachten tot je 150 vaardagen in je dienstboekje hebt. Dat geeft je er namelijk automatisch recht op. Net zoals je Groot Vaarbewijs AB automatisch recht geeft op Klein Vaarbewijs II. Zolang  heb ik alleen toch maar niet gewacht.

Zodat ik sinds vandaag ben in te huren als ‘enthousiaste aspirant schipper alle binnenwateren voor al uw supersnelle particuliere scheepspartijen en -partyboten kleiner dan 25 meter’.

Of als ‘gedreven schipper alle binnenwateren voor een bedrijfsmatig varende duw- dan wel sleepboot kleiner dan 20 meter met maximaal 20 meter duwbak ervoor dan wel gesleept vaartuigje erachter of iets vergelijkbaars langszij‘, natuurlijk. Of een commerciële partyboot van maximaal 20 meter met maximaal 12 betalende passagiers. Of een kleine kabelpont. Of een peilscheepje. Of een baggerbootje. Het hiervoor vereiste marifooncertificaat had ik tenslotte al.

 

EHBO en zo

Sinds gisteravond kan ik officieel een drukverbandje aanleggen, je soepel in een stabiele zijlig brengen en in geval van nood met borstcompressies, mond-op-mondbeademing (en een eventueel snel aangerukt defibrileerapparaat) je leven redden. Voor de partners van beide bemanningsleden van zekere leeftijd waarmee ik regelmatig op een binnenvaartschip richting Maasvlakte vaar, vermoedelijk best een pak van hun hart. Afhankelijk van de hoeveelheid thuis doorvertelde blunders mijnerzijds, wellicht ook volstrekt niet. Gelukkig heb ik mijn marifooncertificaat al wat langer op zak. En met mayday-mayday-mayday heb ik weliswaar nog niet in de praktijk geoefend (én hoewel ik me vanmiddag bij een van de brugwachters nogal klunzig versprak terwijl iedereen in sector 22 heeft kunnen meeluisteren): heel veel sukkeliger dan deze trainee kan ik het met geen mogelijkheid doen.