Ergens op de wereld is een taal zonder woorden voor ‘ja’ en ‘nee’. Ja hoor, in Neepal zeker hoor ik u al denken. Klopt!
Dit fantastische fenomeen wordt kennelijk in het algemeen geframed als ‘rariteit’ – oftewel quirk, in goed engels. En daar heb ik dan toch een beetje moeite mee.
Quirk? Het is maar net wat je normaal vindt.
Zo is de vijgenskeletteermot – ja, u leest het goed – in het Middellandse Zeegebied een heel normaal verschijnsel, maar wordt het in onze regionen gestigmatiseerd als ‘exotisch’. Toegegeven, dit koddig kleine, poepbruine vlindertje gedraagt zich of het niet helemaal goed weet hoe het hier hoort. Althans, niet het exemplaar dat ik quirky zag springen als ware het een huis-tuin-en-keukenkrekel.
En zo vindt de één little white lies nog zo’n beetje vertederend cute, terwijl voor een ander strategisch informatie achterhouden gelijk staat aan liegen – hét voorportaal van oplichting.
Van het verweer dat ‘iedereen het doet’ schieten maar weinig medemensen nog in de lach, las ik laatst in een alarmerend artikel over de opmars van het recht van de sterkste – oftewel: de brutaalste, met de minste scrupules. Het journalistieke pareltje voor de zwijnen verklaarde in één moeite door waarom het in sommige culturen not done is om, bijvoorbeeld op verjaardagen, over quirky kwalen, ziektes en andere zwakheden te converseren.
Géén gênant staaltje zelfsencuur dus, maar zuiver zelfbehoud.
‘Staan we nu quitte?”, vroeg ik ooit quirk doch retorisch aan een trouweloos vriendje zonder gezond gevoel voor humor, terwijl ik hem ten afscheid de personenweegschaal schonk die hij bij herhaling als excuus gebruikte om geld uit mijn linnenkast te gappen – de mallerd.
Vijgenskeletteermot hoek Nieuwe Binnenweg – Albrechtskade, augustus 2022
Aan de kade 