It’s been long since we last met. I miss you too – the way things once were. Thanks for your lovely surprise! I have to admit: πήρα τα δάκρυα στα μάτια μου. Some things will never change.
I’m learning to be a skipper now. Life is good along the Delfshavense Schie.
Lots of love and best wishes, yours truly, Μαριλού
(koolsla met tomaat, schapenkaas, acieto di Modena, Griekse olijfolie, zeezout en wilde tijm uit … Diskos!)
Dit had ik niet verwacht. Aanvankelijk leek de ‘drink-mij!’-roze verkleuring door de schijven raap te komen die ik zaterdag nog extra toevoegde om er alles goed kopje onder mee te houden. Maar gisteren ontdekte ik dat de radijsjes onderin inmiddels best bleek zagen. Daar kan dit verrassende tintje dus ook heel goed haar roots hebben. Hoe dan ook: ziet dit er nu niet ontzettend feestelijk uit?
‘stilleven met melkzuurbacteriën en plastic pot’
Na het tomatenfermentatiesuccesje van vorige week, vanmiddag een vervolgexperiment met komkommertjes, en nog iets met heel veel andere knapperige groenten. Mij benieuwen of alles er over een dag of wat (4, 5, 6) nog net zo appetijtelijk uitziet.
Kimchi met dragon is trouwens ontstellend lekker, maar die kan ik niet laten zien, die is al op…..
“Caramba! Deze gazpacho is zo snel, die is al op voor je het door hebt!”
Wat heb je nodig: Een gefermenteerde tomaat uit de koelkast, wat van het inlegvocht, een staafmixer, een glas, en een scheutje olijfolie.
Bereiding: Mix de tomaat met het vocht zo’n 5 tot 10 seconden, giet het mixmengsel in een glas, garneer met olijfolie, klaar en smullen maar.
Het experiment van afgelopen maandag (kimchi van rode kool) is maar voor de helft geslaagd: van de 2 bakjes heb ik er vanmiddag 1 moeten weggooien. Het rook namelijk absoluut niet heerlijk fris-zuur, eerder ‘gewoon’ zuur. Als in bedorven-zuur, dus. Hoe je dat herkent? Denk aan zweetvoeten bij de verwarming. Of aan ongewassen lijven voor je in de rij bij de kassa. Niet lekker!
De volgende kimchi-ronde (met koriander!) zal ik goed opletten dat er ruim voldoende vocht op staat. Wat dat betreft kan er met deze tomaten alvast weinig meer misgaan.
Hier en daar een teentje knoflook in de tuin tegen ongenode katten werd helemaal vanzelf een leuk voorraadje -bolletjes: iedereen kan toveren!
Afgelopen maandagavond kreeg ik plotseling de fermenteergeest en maakte opnieuw een kilo kimchi. Dit keer gewoon met wat er in huis was: een Chinese kool, het groen van een prei, 1 rode ui, 3 kleine peentjes, een duim verse gember, aardig wat tenen knoflook, 2 flink uitgevallen ansjovis filetjes, een scheut maple leaf siroop – en last but not least: 3 flinke eetlepels Koreaanse pepervlokken. Na 2 uur zouten en goed uitgespoeld mengen met de pasta-massa van overige ingrediënten, miste mijn Chinese kool alleen toch nog net dat ene smaakaccentje.
In dit stadium viel mijn oog op het potje dragon dat ik tot dan toe alleen steeds trouw water gaf. Na een etentje bij Mevrouw Meijer had ik het plantje meteen aangeschaft, want dat zacht zoet anijzige kruidje dat je nauwelijks ergens vers kunt kopen is werkelijk verrukkelijk bij in roomboter gestoofde vis, of in combinatie met kip en citroen. Alleen kwam het aldoor zover helemaal niet. Vermoedelijk weerhielden andere boeiende bezigheden me?
Nou is het mooie van fermenteren dat je na je voorbereiding kunt volstaan met af en toe de al te enthousiaste bubbels helpen ontsnappen. Verder is het eigenlijk alleen nog een kwestie van wachten. En proeven of de verlangde fris zure tinteling zich al heeft ontwikkeld. Helemaal vanzelf. 
(Ik denk dat deze dragon-kimchi morgen wel de koelkast in kan.)
De clou begon me juist te dagen toen mijn naam werd omgeroepen. Bijna jammer dat ik zo snel al aan de beurt was. Het thema in het grijs gelezen damesblad was namelijk jaloezie, oftewel: afgunst. In het bijzonder hoe dit vaak slim wordt verpakt in schijnbaar terloops geplaatste, quasi onschuldige opmerkingen – maar niet heus. Dat trucje ken ik als mijn broekzak. Het is me min of meer met de paplepel ingegoten en lijkt me mijn leven lang te blijven achtervolgen. Ooit heb ik het braaf gekopieerd – ik was er zelfs best goed in – en als ervaringsdeskundige zeg ik er hier meteen bij dat het je onvermijdelijk dood-en-doodongelukkig maakt. Niet aan beginnen dus! Van onzekerheid kom je alleen af door het (let wel: actief!) te overwinnen. Passief-agressievelingen (zo heet dat wanneer iemand met slinkse spelletjes steeds probeert om anderen, die beter af lijken te zijn, onderuit te halen) lopen de deur van therapeuten sowieso meestal plat en dat scenario trekt je vast niet. De hele truc is juist dat je jezelf onder ogen moet durven komen.
Maar ik dwaal af, excuus. Het zou erover gaan dat het niet eerlijk verdeeld is in de wereld, althans: zo suggereert de titel. Dat sommigen altijd wind mee lijken te hebben, terwijl anderen – nee, wacht. Laat ik ter verduidelijking een praktijkvoorbeeld geven. Misschien helpt dat? Een vrij recent voorval: dat je weliswaar laat, doch nochtans precies op het juiste moment bij een inmiddels gesloten toegangsdeur arriveert om alsnog door de juist van haar last minute pee terugkerende yoga-juf binnen te worden gelaten voor die ochtendsessie waarom het je allemaal te doen was toen je, against all odds, toch maar niet-geschoten-altijd-mis wel onderweg ging. Of dat je de onrust van je zoon ’s morgens absoluut niet kunt plaatsen maar er uit respect voor zijn inspanningen om met je te communiceren wel naar handelt, en hem dus veel eerder dan anders uit bed haalt en verzorgt, zodat hij tip top in orde klaar staat voor vertrek naar zijn dagbesteding wanneer de bus ruim een half uur vroeger dan gebruikelijk al voorrijdt. Is dat mazzel, of wat?
Maar het meest treffende voorbeeld van een streepje voor hebben is wellicht het verhaal achter het pakje Kinder-chocoladereepjes met mijn voornaam erop voorgedrukt, dat hier onlangs werd bezorgd. Desgevraagd verklaarde de afzender dat ze, op zoek naar een kleine attentie specifiek voor mij, op goed geluk naar de plaatselijke super ging waar haar oog vrijwel meteen naar een schap met aanbiedingssnoepjes trok. Op het voorste pakje las ze tot haar surprise de naam van uitgerekend degene voor wie ze daar überhaupt was binnengestapt. Nou vraag ik je! Het zal je maar gebeuren, zeg! Sommigen hebben echt meer mazzel dan anderen. Ik vermoed dat dit een zekere state of mind vergt.
– a suivre –
Aan de kade 