De Kerstgedachte

Hoewel ik me voornam toch echt, echt, echt ruim optijd te beginnen met kerstkaartjes sturen dit jaar – alles ligt al een hele poos klaar voor de start maar er was steeds zoveel te doen met grotere prioriteit – was iemand me vandaag met zijn/haar (hun?) kerstgedachte toch voor. In de vorm van een kerstpakket vol lekkers ‘voor een geweldige moeder en zoon’. Hoe leuk! Vanwege de privacywet konden geen mededelingen worden gedaan over de afzender. Zodat ik er sindsdien alsmaar aan loop te denken wie de gulle gever (hoe krijgen we zoveel ooit op?) zou kunnen wezen. Het moet haast wel iemand zijn die uit eigen ervaring weet wat mantelzorgen écht van je vraagt – het gros ziet alleen de voor de hand liggende zorg, sommigen menen dat je permanent vakantie hebt. Maar het kan ook best uit een goed hart komen dat amper zorgervaring heeft natuurlijk. Iemand die er ook van geniet dat mijn zorgenkind sinds coronakort eindelijk lekker in zijn vel zit. Terwijl er net zo goed (nou ja, ‘goed’) iemand met een contactverbod achter kan steken die er op kickt dat op slinkse wijze te omzeilen. Of iemand die wel over een ontwikkeld geweten beschikt en wel iets probeert goed te maken – maar die weet dan ook dat ik niet omkoopbaar ben. Zei die bezorger nou dat ze dit jaar kerstpakketten aanbieden voor mensen die hun vrienden of familie door corona niet kunnen bezoeken, en was dat wellicht een diplomatieke hint? Familie. Hmm. Vrienden? Dat er glutenvrije crackers inzitten kán erop duiden dat ‘De Kerstgedachte’ weet heeft van mijn zoons overgevoeligheid. Dat er hertjesthee in zit wijst weer in de richting van een algemeen kerstthema van de winkelier in kwestie. Dat dit An-Dijvie is betekent niet per se dat onze Anonimus-Vrijgevicus daar ook kind aan huis is maar ligt wel een beetje in de verwachting. En het kan heel best een volstrekt onbekende zijn, ook al lijkt me dat in dit geval minder waarschijnlijk dan die keer met dat fleurige boeketje, afgelopen maand. Van kaartjes schrijven is het vandaag niet meer gekomen. 

zwaai van de landelijke mantelzorgdag

Vandaag was wel mijn lucky day, zeg! Kreeg ’s morgens eerst vanaf een gigagroot binnenschip twee thumbs up (bovenop de zandzuiger met beide armen zwaaiend, langzaam naderbij schuivend, alleen niet langzaam genoeg om op tijd een camera te kunnen richten – of ik niet alert genoeg, het is maar hoe je er naar kijkt) en vervolgens kreeg ik vanmiddag, van een medewerker van de sekshop waarlangs ik bijna dagelijks mijn rolstoeler wel een keertje voor me uit duw, een fleurig boeketje bloemen aangeboden (als anonieme blijk van waardering – no strings attached, en ik kan het weten, ik heb het gecheckt).

Dus hoezo: ‘Ieder voor zich en corona voor allen!’ (vrij naar een slachtofferrolmodel van eigen bodem, dat zijn medemens graag lijkt voor te spiegelen dat er echt helemaal niets mis is met egoïstisch zelfbeklag; of naar die wannabe wereldleider aan de andere kant van de oceaan, je weet wel, die zo uitblinkt in stoken en geen been ziet in naakte feiten)?

‘Tuurlijk, het is echt wel deep shit. Niemand die erop zat te wachten dat alles waarop je je leven – en imago – bouwde, genadeloos van de ene dag op de andere wordt gedelete. Dat de wereld zoals je die gewend was alleen in een andere, nieuwe, verbeterde 2.0-versie kan terugkeren. Ooit. Dat is wel wat de coronapandemie tegelijk ook zo boeiend maakt, toch?

Deze wereldwijde crisis houdt iedereen, zowat op het zelfde moment, een giga-spiegel voor en what you see is what you get – autsj! Sommigen willen er niet aan, anderen komen erdoor tot bezinning. En nog weer anderen zien mogelijkheden voor een eerlijker wereldorde. Met vrede op aarde en in alle mensen die corona overleefden een welbehagen – om maar wat te noemen. Oké, dat is minstens zo moeilijk voorstelbaar als 2019-nCoV een jaar geleden ook nog was. Dat geef ik eerlijk toe (vrij naar een fantasieloze twitterfanaat die recentelijk lijkt te zijn fired).