Buitenspelen

Er hangt voorjaar in de lucht. Of zijn het de langverwachte versoepelingen die tot ongevraagd contact verleiden?

Een quasinonchalante vraag – en van welk jaar bent u? Een vriendelijke box tegen m’n rug. Een onbegrijpelijke marktgrap – iets met lekkere kippen en een vette lach.

Ik had ze voor het uitkiezen vandaag, de toeschietelijke types met twinkelende ogen: valide, invalide, jong, oud, beschaafd, brutaal, charment, nonchalant, te goeder trouw of onmiskenbaar onbetrouwbaar.

Ze maakten nochtans stuk voor stuk geen schijn van kans. Maar dat gaf niets. Het was maar een spel. De zon scheen avontuurlijk, de wind waaide winterjassen op en er was storm op komst.

Eindejaarsworkshop

Op de valreep van 2021 nog een gratis online workshop bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade!

Deze keer gaan we van ledematen nieuwe wieken maken voor oude molenrompen.

De handleiding blijft hetzelfde als die van twee eerdere workshops Wieken maken voor ansichten. Vervang alleen afgekeurde mondkapjes en dor snoeihout voor afgerukte armen en benen.

voorbeelden Nieuwe wieken maken voor Oude molenrompen

Rest ons nog u een vrolijk en veilig Oud en Nieuw te wensen en een gezond en gelukkig 2022!

send me a Songfestival-postcard darling

Over die oproep van wethouder Onderwijs, Cultuur & Toerisme, Said Kasmi, aan alle Rotterdammerts, om vóór 31 december 2020, voor ‘de populaire postcard-video’s van het Songfestival’ – 2.0: op 18, 20 en 22 mei 2021 – hun favoriete fotogeniekste plek te melden, hoefde ik niet eens na te denken natuurlijk: de Tovertunnel van Delfshaven! Logisch. Waar Rotterdam zichzelf ‘extra goed’ op de kaart gaat zetten, staat Delfshaven daar al lang en ver voor corona op. Kasmi zal ook wel gedacht hebben: geen hotspot zonder ansichtkaartgroeten!

De drie beste inzendingen krijgen een leuk Eurovisie Songfestival pakketje. Helaas las ik die kleine lettertjes pas achteraf. Afin, alles voor het goede doel, zullen we maar zeggen. Ja toch?

zwaai van de landelijke mantelzorgdag

Vandaag was wel mijn lucky day, zeg! Kreeg ’s morgens eerst vanaf een gigagroot binnenschip twee thumbs up (bovenop de zandzuiger met beide armen zwaaiend, langzaam naderbij schuivend, alleen niet langzaam genoeg om op tijd een camera te kunnen richten – of ik niet alert genoeg, het is maar hoe je er naar kijkt) en vervolgens kreeg ik vanmiddag, van een medewerker van de sekshop waarlangs ik bijna dagelijks mijn rolstoeler wel een keertje voor me uit duw, een fleurig boeketje bloemen aangeboden (als anonieme blijk van waardering – no strings attached, en ik kan het weten, ik heb het gecheckt).

Dus hoezo: ‘Ieder voor zich en corona voor allen!’ (vrij naar een slachtofferrolmodel van eigen bodem, dat zijn medemens graag lijkt voor te spiegelen dat er echt helemaal niets mis is met egoïstisch zelfbeklag; of naar die wannabe wereldleider aan de andere kant van de oceaan, je weet wel, die zo uitblinkt in stoken en geen been ziet in naakte feiten)?

‘Tuurlijk, het is echt wel deep shit. Niemand die erop zat te wachten dat alles waarop je je leven – en imago – bouwde, genadeloos van de ene dag op de andere wordt gedelete. Dat de wereld zoals je die gewend was alleen in een andere, nieuwe, verbeterde 2.0-versie kan terugkeren. Ooit. Dat is wel wat de coronapandemie tegelijk ook zo boeiend maakt, toch?

Deze wereldwijde crisis houdt iedereen, zowat op het zelfde moment, een giga-spiegel voor en what you see is what you get – autsj! Sommigen willen er niet aan, anderen komen erdoor tot bezinning. En nog weer anderen zien mogelijkheden voor een eerlijker wereldorde. Met vrede op aarde en in alle mensen die corona overleefden een welbehagen – om maar wat te noemen. Oké, dat is minstens zo moeilijk voorstelbaar als 2019-nCoV een jaar geleden ook nog was. Dat geef ik eerlijk toe (vrij naar een fantasieloze twitterfanaat die recentelijk lijkt te zijn fired).