Wat van de week nog even mogelijk leek is inmiddels definitief een utopie.
Schaatsen op de Schie? Ech nie!
Op mijn leeftijd is het wijs om alleen de straat nog op te gaan in style. Dan vallen de kreukels en wallen toch nét even minder snel op. Denk ik dan.
Over onontkoombaar verval gesproken: het ijs op dit stukje Heemraadssingel is niet meer zo glad en heeft wat scheuren en wakken. Maar een rondje van 50 à 60 meter was na de nodige aansporing van een vriendelijke vreemde eigenlijk best goed te doen.
Natuurlijk heeft niet iedereen er lol in dat het hier in Delfshaven sinds kort als een wintersportoord oogt. Dat je niet pas na een eindeloos lange slapeloze nachtrit gebroken uit een gare stinkbus de kraakheldere sneeuw en frisse vrieskou in rolt, maar vrolijk fluitend gewoon via je eigen voordeur. Smaken verschillen. Net als mogelijkheden. Logisch.
Maar helemaal voor nop op wannabewintersport; hoeveel leuker wil je het middenin een mega-ongemakkelijke, alles ontwrichtende pandemie hebben dan?