Terwijl op de achtergrond het vuurwerk van de koningskermis al losbarst kijk ik de laatste aflevering van Vrouwen die varen online terug. Met mijn bord op schoot en de nodige weemoed: daar had ik kunnen staan. Daar stond ik, als lichtmatroos. Als binnenvaartschipper in opleiding. Het havenlingo versta ik nog rimpelloos.
‘Basel ligt daar en de Noordzee daar, dus varen we nu stroomafwaarts maar niet per se aan eigen wal’ en zoiets als met een blauw bord afspreken om stuurboord-stuurboord te varen, geven me een warme glimlach van herkenning. Ook over het BPR-verplichte reddingsvest dat vooral aangaat omdat de camera loopt kan ik vloeiend meepraten.
Tja. Die koningskermis hebben we nog steeds niet afgestruind, maar dat kan nog komen – zondag 7 mei is de laatste draaidag. Wel gingen we vanmiddag op de valreep nog even snel sfeer proeven op de lokale vrijmarkt.
En ja hoor, waar kwam ik mee thuis? Iets waarop ik niet eens probeerde af te dingen, zo leuk. Dat na wat gegoogel geen gebutste hanglamp voor landrotten, maar een scheepslamp voor diehards blijkt te zijn. Wat anders?