Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Wisseltrucs

1) Een tientje ligt goed zichtbaar op de toonbank als een bloemenverkoopster wisselgeld uittelt. ‘Drie’, zegt ze bedachtzaam, terwijl ze 50 cent in een handpalm drukt. Dan pakt ze een ander muntstuk: ‘Vier’. Vervolgens reikt ze verrassend vlot een briefje aan. Klantvriendelijk lachend: ‘Vijf!’. Inderdaad betreft het duidelijk een briefje van vijf euro, maar de nieuwe eigenaar van een pot hyacinten is niet onder de indruk. Met een achteloos ‘sorry’ komt die laatste euromunt wisselgeld geroutineerd alsnog uit de kassalade. Boeien.

2) Het stroomdraadje van een gezamenlijke portieklamp gaat onmiskenbaar bij iemands huisdeur naar binnen. Toch wordt de jaarlijkse VvE-vergoeding voor levering privéstroom zwart op wit al jaren bij buren bijgeschreven. Zij zien daar al evenmin iets van. Maar ja, die portieklamp brandt toch niet meer.

3) Een VvE-commissie houdt een spoedberaad. Een kwart van de commissieleden wordt nergens bij betrokken. Een kwart doet alleen voor spek en bonen mee. De helft laat zich gemakkelijk voor iemands karretje spannen. Uit hoeveel door de ALV rechtmatig gekozen leden bestaat de commissie?

4) Een klant die op bevelende toon haar voedingswensen kenbaar maakt is duidelijk met het Verkeerde been uit haar biologische bed gestapt. Een rolstoeler trekt zich daar, net als de enthousiast doorzingende uitbaatster niets van aan en lacht aanstekelijk als altijd om het lied van Purcell vol bubbling en splashing waarop hij traditioneel wordt getrakteerd. Als kers op de zuurpruimtaart wordt hem nors nog tevergeefs gevraagd of hij soms boos is. Tja, lachen kan ‘ie dan wel als de beste, terug praten never nooit niet.

Systeem

Na eerst een zwarte en daarna een donkerblauwe terug te hebben moeten sturen koos ik bij die drie maal is scheepsrecht-allerlaatste online bestelling maar voor de kleur op het begeleidende plaatje, in plaats van te vertrouwen op de zwart-op-witte beschrijving van het gewenste item: grijs. Dit overduidelijk in de hoop dat de kennelijke fout in het systeem inmiddels niet al was hersteld, want dan kreeg ik echt een bruine broek bezorgd. Dank u beleefd.

Mijn vraag aan de belastingtelefoon was een stuk minder ingewikkeld. Toch sprak, dan wel luisterde ik welgeteld 25 minuten en 31 seconden, respectievelijk met twee gratis belastingvraagbaken (m/v), naar veel overbodige uitleg over in de verste verte niet aangekaarte non-onduidelijkheden, alvorens het bijna kafkaëske, maar in ieder geval heel vermoeiende, mijn tijd en ieders belastinggeld verspillende gesprek dan maar af te ronden. Ik zou het op een ander moment nog wel eens proberen. Wellicht trof ik dan iemand met een andere kleur bril.

Als de expert die meende dat ik ‘het systeem gewoon niet begreep’ mijn vraag in haar eigen woorden had herhaald – een doorgaans volstrekt overbodige actie, maar nu even niet – waren we er vast wel uitgekomen. Ondanks haar gebrek aan relativerende humor en zelfspot. Maar na de zoveelste verhelderingspoging mijnerzijds, had de andere kant van de lijn wel eindelijk – yes! we zijn er! – hetzelfde ene vraagteken als ik, alleen niet ook de moed daar rond voor uit te komen. Dat ze me steeds niet had kunnen volgen geloofde ik tegen die tijd al lang niet meer.

Ook belastingbriefopstellers moeten bij hun omschrijvingen kennelijk kunnen roeien met de voorgeprogrammeerde riemen die ze tot hun beschikking hebben, als het systeem soms niet helemaal de juiste keuzeopties biedt. Dan staat er iets dat weliswaar niet erg logisch is, maar wel gewoon klopt. Zoals de omschrijving op de bestelbon bij die allerlaatste levering: van zowel een grijs als een beige – correct – kledingstuk.

Strategisch dan maar meteen twee bruine ribbroeken bestellen had me de snelste methode geleken om een simpele systeemfout te hacken. Met het hilarische gevolg kan ik heel goed leven. Mogelijk omdat ik inmiddels een sympathiek geprijsd alternatief aan een uitverkooprek vond. En iemand aan de lijn kreeg die zonder omhaal vertelde wat ik me moet voorstellen bij ‘toekomstig’, wanneer het eigenlijk vorig jaar betreft. Beter dan een ransomware-aanval die alle systemen dagenlang platlegt kon ik me niet wensen.

Scheurgras

Jacobse en van Es – twee tijdloze typetjes van cabaretduo van Kooten en de Bie – hebben het eind jaren 70 uitgevonden en mijn tuin heeft er nu ook last van: SCHEURGRAS!

Bamboe is een grassoort. Het scheurt alleen wat harder dan het gemiddelde gazonnetje richting buren – en de buren van de buren, et cetera, et cetera, et cetera…