Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Een poolvos is een paaidier

‘Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers‘, zou dominee Gremdaat kunnen zeggen. Om dan te vervolgen: ‘Maar wat is heden ten dage nog… ‘raar’?’ – hoort u het voor zich?

Van mij krijgt iedereen automatisch en altijd eerst het voordeel van de twijfel. Tot het tegendeel bewezen is. Dat gaat al zo sinds mensenheugenis en heeft als voordeel dat er veel meer informatie voor je beschikbaar komt dan wanneer je bij wijze van spreken op de automatische piloot niet openhartig aandachtig luistert en leest. Of simpel selectief. Met name jongeren lijken zelfs niet anders meer te kunnen. Gewend als ze zijn aan wat er door algoritmes hapklaar wordt voorgeschoteld om te liken.

Al die informatie op je bord kan natuurlijk best belastend zijn, dus heel gek is zo’n autocue-beschermingsmechanisme nou ook weer niet. Daarvoor zijn wij mensen van vlees en bloed.

Apparaten hebben dat rottende nadeel vooralsnog niet. Terwijl met AI de werking van het menselijk brein toch al akelig close kan worden nagebootst. Tot aan mooipraterij en manipulatief ‘gedrag’ aan toe! Las ik vanochtend tenminste in een interessant item over hoe door slim informatie te voeren ook een hoogbegaafde computer best op het verkeerde been te zetten is. Dat AI een lullige suggestie als ‘vissen zijn zoogdieren’ tegen beter weten in klakkeloos accommodeert.

Phew, toch een geruststellende gedachte dat dit potentiële machtsmisbruikmiddel vooraf grondig wordt onderzocht. Stel je voor dat wij wereldburgers hier in de toekomst, als het leed allang is geschied pas achter zouden komen…

Wisseltrucs

1) Een tientje ligt goed zichtbaar op de toonbank als een bloemenverkoopster wisselgeld uittelt. ‘Drie’, zegt ze bedachtzaam, terwijl ze 50 cent in een handpalm drukt. Dan pakt ze een ander muntstuk: ‘Vier’. Vervolgens reikt ze verrassend vlot een briefje aan. Klantvriendelijk lachend: ‘Vijf!’. Inderdaad betreft het duidelijk een briefje van vijf euro, maar de nieuwe eigenaar van een pot hyacinten is niet onder de indruk. Met een achteloos ‘sorry’ komt die laatste euromunt wisselgeld geroutineerd alsnog uit de kassalade. Boeien.

2) Het stroomdraadje van een gezamenlijke portieklamp gaat onmiskenbaar bij iemands huisdeur naar binnen. Toch wordt de jaarlijkse VvE-vergoeding voor levering privéstroom zwart op wit al jaren bij buren bijgeschreven. Zij zien daar al evenmin iets van. Maar ja, die portieklamp brandt toch niet meer.

3) Een VvE-commissie houdt een spoedberaad. Een kwart van de commissieleden wordt nergens bij betrokken. Een kwart doet alleen voor spek en bonen mee. De helft laat zich gemakkelijk voor iemands karretje spannen. Uit hoeveel door de ALV rechtmatig gekozen leden bestaat de commissie?

4) Een klant die op bevelende toon haar voedingswensen kenbaar maakt is duidelijk met het Verkeerde been uit haar biologische bed gestapt. Een rolstoeler trekt zich daar, net als de enthousiast doorzingende uitbaatster niets van aan en lacht aanstekelijk als altijd om het lied van Purcell vol bubbling en splashing waarop hij traditioneel wordt getrakteerd. Als kers op de zuurpruimtaart wordt hem nors nog tevergeefs gevraagd of hij soms boos is. Tja, lachen kan ‘ie dan wel als de beste, terug praten never nooit niet.

Ezelsbruggetje: 3 x 9 = 36

‘Ben ik nou zo slim, of zijn jullie zo dom’, zou meester van de recht voor zijn raap gebrachte eerlijkheid van Gaal, waarschijnlijk zeggen – heerlijk toch. Zelf zwijg ik liever in zo’n geval. Hoewel dat niet altijd even goed lukt. Terwijl ik dan evengoed wel met m’n mond vol tanden sta. Flabbergasted door niet te bevatten onbenul.

Hoe leg je iets uit aan iemand die vast zit in andermans rondgelobbyde lulverhaal? In zijn/haar/hen eigen starre tunnelvisie? Aan iemand die veilige houvast vindt in kritiekloos napraten?

En hoe dring je tot iemand door die bang is voor gezichtsverlies? Net een slokje teveel op heeft? Nooit geleerd heeft zelf na te denken? Liever met de wind van de meerderheid meewaait? Liever lui is dan moe van het nadenken? Hoe bereik je iemand die Oostindisch doof is?
Moeilijk tot niet, simpel.

foto Zuma Press

Erfenis

Hij had zijn kinderen steeds trouw beschermd tegen kwade krachten. Van giftige roddels tot gevaarlijke gekken. Ik heb dat moeten missen. Net als zijn vrijgevigheid. Terwijl ’s mans beste bedoelingen tot aan zijn laatste ademtocht overeind bleven.

Dat zijn vertrouwen met droge ogen werd verkwanseld raakt me diep. Zo’n lieve man, met zo’n groot hart. Zo goed van vertrouwen dat hij de signalen weliswaar best zag, maar ze, op dat ene specifieke lachje van hem na, liever geluidloos van tafel schoof. Wie dat aanziet voor zwakte of naïviteit, houdt zichzelf voor de gek. Wie denkt te weten hoe het hoort en zich achter anderen verschuilt, verloochent zichzelf.

Het zal best scheve gezichten gegeven hebben, dat die buitenstaander ander contact met hem kreeg dan de nakomelingen die wel onder zijn hoede opgroeiden.

Bij mij kon hij zich uitspreken over zaken die voor zijn gezinsleden te pijnlijk zijn. Die afbreuk zouden kunnen doen aan hun vaderbeeld. Dat van mij moest, voor zover mogelijk, nog beginnen met groeien. Op latere leeftijd resulteert dat dan in iets van een compleet andere orde.

Vertrouwelingen waren we. Met gedeelde doelen. Het weggemaakte verleden vinden, dat wilden we. Herkenning voelen. Alsnog gedeelde herinneringen maken. Kort voor zijn dood spraken we nog af dat hij me tekens zou komen geven. Lacherig. Bloedserieus.

De enige erfenis die ik wilde, kan grappig genoeg niemand me ooit afnemen. Goed zijn van vertrouwen is een krachtige edelsteen. Rijkdom, geen teken van zwakte.

vondst van de dag

Op meerdere plekken in huis had ik weeral een vage muizenlucht geroken. Maar aangezien er van welk knaagdier dan ook niets te zien of te horen was, moest er dit keer toch sprake zijn van fantoomgeur. Loos alarm dus, zoals vorige week die hopeloos op hol geslagen rookmelder van een langdurig uithuizige buur. Inderdaad ‘vet irritant’. Toen ik ook nog chloor begon te ruiken was de maat voor mij vol. Het valletje vandaag zo te zien ook.

uit de oude doos: workshop The power of fun

Workshop van ruim voor coronapandemie nog steeds actueel!

Tip: Wil je een midden op de stoep achtergelaten hondendrol toch liever meteen even opruimen? Doe dan net als hondenbezitters met ballen en pak ze met een hergebruikt plastic zakje om je hand netjes op. Knoopje erin en klaar is de buurvrouw!

Aan de kade

Deze post heette aanvankelijk: ‘Gratis online workshop vlaggetjes maken voor honden’, een komisch bedoelde variatie op Aan de kade’s populaire workshop Truitjes breien voor tuttige vazen. Het plan was een instructiefilmpje te maken over hoe van satéprikkers, fluoriserende post-its en melige teksten vlaggetjes voor achtergelaten hondenpoep te knutselen. Dat hadden we hier in de buurt namelijk plots te over. Zover kwam het tot nu toe alleen nog niet. En inmiddels zijn we een week of wat verder en heeft het prototype alleen al het beoogde effect gesorteerd. Wat gek genoeg toch demotiveert. Behalve het effectief gebleken ‘poep alert’ was ‘poep preventie brigade’ evenals ‘GRATIS meenemen’ een optie. En bij wijze van miniquiz lag er een vlaggetje paraat met ‘a) poep, b) drol, c) kak’ – prijs: gratis handig plastic zakje.

In de Groene van deze week een handleiding plastic vissen voor beginners. Gratis online!

View original post

vondst van de dag

Gisteren waren we er al langsgefietst. Of het toen nog droog was of inmiddels plensde weet ik niet meer. Wel dat ik me voornam de eerstvolgende keer toch even te stoppen. Me alsnog door de inhoud van het ‘Biebhuisje’ te laten verrassen. Doorweekt kwamen we thuis. Uitgelaten van ons regenavontuur.

Goed ingepakt in de miezer langs de Rotte wandelend werd mijn aandacht zowaar vanmorgen al, weeral naar dat leuke boomkastje vol gratis boeken getrokken – o ja, da’s waar ook!

Heel veel soeps bleek er niet in te staan: wat luchtkasteelromannetjes, een stapeltje tijdschriften. En iets dat ik herkende, alleen nooit echt vastgehouden had. Het voelde een beetje vies. Mogelijk door geknoeide etenswaar. Dat heb je met een kookboek.

Tussen de pasta en het gehakt staat hij. Straalverliefd. Zwart op wit. Op een onmiskenbaar goed gelukte foto uit een mies mislukt verleden. Op de terugweg naar huis bleef het nagenoeg droog.

anusfixatie

Gisteren liepen we over het strand van Hoek van Holland even lekker uit te waaien. In de hoop dat een hardnekkige hoofdpijn, waar zelfs een cocktail van twee paracetamols tegelijk nog geen vat op kreeg, alsnog als sneeuw voor de zon zou verdwijnen: NOT!

Wel zit er sindsdien een onpasselijk beeld aan mijn geestesoog gekleefd: een van de weinige zonaanbidders op het stukje naaktstrand waar de bestrating van die voor mindervaliden anders volkomen onbegaanbare zandvlakte ophield, lag zo te zien ongegeneerd aan zijn aars te krabben – meende ik althans aanvankelijk nog in mijn onverbeterlijke onschuld. Onderweg naar een heilzaam bedoelde duik in zee – waar het alleen niet meer van kwam aangezien alle lust daartoe me inmiddels was vergaan – kon ik echter niet anders dan constateren dat de anusjeuk blijkbaar van een héél andere orde was.

Hoe eenzaam moet je zijn? Hoe wanhopig op zoek naar aandacht, naar bevestiging van je bestaan?, schoot er, in een reflex van mededogen, als mogelijk verzachtende omstandigheden onmiddellijk door me heen. Desondanks bleef walging de boventoon voeren. En sindsdien poppen die onnatuurlijk bruine billen met dat wriemelende knuistje ertussen dus steeds bij me op. Onaangekondigd.

Net als die uit de lucht gevallen, zogezegd precies passende ‘toch anders hele dure’ – maar ontegenzeggelijk wansmakelijke – spiksplinternieuwe gratis gordijnen voor het hele huis. Kennelijk ‘slim’ geregeld en geritseld buiten de belanghebbende zelf om – over respectloos gesproken. Die mochten ze van mij dan ook linea recta in hun reet schuiven.

stilleven met dragon, opgegeten kaastosti en afgekloven kimchikontje

Alternatieve argumenten

Dat ik na die 3 jaar niet het alleenrecht op hem had. Dat wat hij met haar had, los stond van wat wij hadden. Dat ik zijn vrijheid had te respecteren: sinds gisteren moet ik steeds terugdenken aan rare patstellingen waar ik nooit helemaal zonder kleerscheuren uitkwam. Daarvan waren er eigenlijk best onrustbarend veel. Maar laat ik me hier voor de overzichtelijkheid beperken tot twee. Zo herinner ik me een buurvrouw die hypocriet in de slachtofferrol kroop. Die meelijwekkend sip beweerde me ‘alleen maar te hebben willen helpen’ – door iemand van de plantsoenendienst een háár storende vlinderstruik in mijn tuintje flink te laten kortwieken toen ik even, maar net niet lang genoeg, uithuizig was. Aanvankelijk meende ik toen trouwens dat ze me de doorgang tot mijn rechtmatige privéterrein versperde om me te behoeden voor de schok van de plas bloed die op mijn terras was achtergebleven nadat de ambulance een van mijn bovenbuurkinderen in allerijl had weggevoerd, want van het balkon gevallen bij het net iets te ver rijken naar bloemen van háár vrij ver omhoog woekerende klimroos. Bleek ze me doodleuk aan de praat te houden om tijd te winnen. Hoe ze het (***) in haar hoofd had gehaald. En hoe hij zo dom had kunnen zijn tegen beter weten in haar mooie praatjes te geloven. ‘Maar het moest’, was kennelijk alles dat gewicht in de rechtvaardigingsschaal zou hoeven leggen. Van wie of wat het dan ‘moest’ werd veelzeggend geheimzinnig verzwegen. Tja, wat breng je daar als goede buur nog tegenin? Ik heb in ieder geval geen gedag meer gezegd toen ik naar hier verhuisde. We spraken sinds die spreekwoordelijke druppel elkaar geloof ik sowieso niet meer.

In mijn ideale wereld hoef ik nooit mijn grenzen te bewaken of op mijn strepen te staan. Geef ik hooguit aan: nu moet je oppassen, anders krijgen we straks nog ruzie. En omwille van de lieve vrede laat ik soms, tot op zekere hoogte, gemoedelijk over me heen lopen. Zodat mensen zich wel eens door me bedrogen voelen (‘En ik dacht dat jij niet moeilijk was!’) als ik onvermurwbaar duidelijk maak: tot hier en geen millimeter verder. Want wie is er nou wel van gediend om te worden gemanipuleerd, voorgelogen, bedrogen, bestolen, bedreigd of misleid? Wat dat betreft moet ik de betoger die gisteren van de NOS vrij baan kreeg om zijn standpunt in die breed uitgemeten diplomatieke rel uit de doeken te doen, groot gelijk geven. Want jezelf afvragen wat iets met jou zou doen, als jij in een vergelijkbare situatie terechtkwam, relativeert je aanvankelijk wellicht weinig doorvoelde primaire reactie inderdaad wezenlijk. Daarmee sloeg hij de spijker echt op zijn kop. Ga maar na: als een meisje nee zegt, bedoelt ze natuurlijk ook nee. En zelfs als dat jouw fijne plannen botweg dwarsboomt, heb je haar weigering maar gewoon te respecteren. Want dat jij anders veronderstelde, gebaseerd op welke logische of onlogische aannames dan ook, geeft je he-le-maal nergens recht op. Voor die meneer uit de eerste alinea was dat trouwens nog behoorlijk slikken. Die verwachtte duidelijk dat ik me meegaand en welwillend aan zijn keus zou conformeren. (Uhm, sinds wanneer ben jij het centrum van mijn universum, dan? Autsj!) Maar om even terug te komen op die rare patstellingen waar ik dit verhaaltje mee begon: met hem heb ik dus ooit, op zijn initiatief, een (één, ja) vriendschappelijk potje geschaakt. Nou ken ik de spelregels, maar daar houdt mijn schaaktechniek wel zo’n beetje op. Desondanks maakte ik hem al na een stuk of wat zetten genadeloos in. Want om de boel een beetje vaart te geven – dat weifelende geschuif met pionnen schiet natuurlijk niet op – had ik hem met een, zeg maar Trojaanse paardensprong uitdagend pat gezet. Wat bij nader inzien meteen ook schaakmat bleek te zijn. Daarna had hij alleen nog willen mens-erger-je-nieten met een verzwaarde dobbelsteen.