Inmiddels zijn we 22 dagen verder. Hebben we de draad weer opgepakt alsof er nooit iemand van ons ooit ‘over het hoofd is gezien’ en door het oog van de naald kroop – dat lijkt niet te kloppen, maar doet het toch. Neem dat nou maar gewoon van me aan.
Je gelooft het niet, maar deel 1 van de allereerste multifunctionele tuintraphut aller tijden is af, oerstevig en past precies.
De komende weken zullen onze dagelijkse werkzaamheden in het teken staan van deel 2: de – wettelijk verplichte – toegankelijkheid.
De landelijke kledingkast voor zijn kamer in een prachtige monumentale boerderij is daar nooit terechtgekomen. Mijn zorgafgankelijke zoon zelf evenmin. Zo simpel als het er staat was dat anders niet.
Wat weloverwogen en overtuigd begon, transformeerde stukje bij beetje in een gruwelijk gevecht tussen vrijheidsdrang en moederhart. In de onontkoombare ontmanteling van het ideale toekomstplaatje.
De nuchtere optelsom van een scala aan grote en kleine verontrustende signalen deed me, na inmiddels al maanden aan het lijntje te zijn gehouden inzien: dit was een vergissing. Dit moest ik stoppen nu het nog kon! De consequenties zou ik zonder morren aanvaarden. Die zijn, hoe je het ook wendt of keert mijn eigen verantwoordelijkheid.
Terwijl ik zijn bijna affe kamer definitief ontruim, begint in de gemeenschappelijke ruimte een telefoongesprek dat ik tegen wil en dank wel moet meeluisteren. Iets met vergeten medicatie, interne miscommunicatie, en de steeds luider wordende verzekering dat het voor de betreffende cliënt echt volstrekt veilig is naar de woonvoorziening terug te keren. Ik krijg het er anno nu nog koud van.
eindelijk geüpdatete oude boerderijkast: gecoat metaal en marker op papier, op bewerkt en onbewerkt hout; 192 x 138 x 58 cm (2022)
Iemand vroeg belangstellend of ik nu nog wel toekwam aan ‘dingen naar mijn hart’.
Dat vond ik wel mooi verwoord. Het maakte dat ik er even tijd voor nam.
En naar eer en geweten kon terugteksten dat ik eigenlijk niet heel veel anders deed. Maar misschien heb ik makkelijk praten?
Met mijn 24/7 gezelschap én leuke buurtje én grote levenservaringsrijkdom tel ik dagelijks mijn zegeningen.
Maar om nog even terug te komen op die vreugde en voldoening schenkende dingen: BoTu12-bruggenbouwers brachten moeders in Bospolder-Tussendijken vanmorgen alvast een lieve attentie. Op anderhalve meter afstand kwam hun intentie gemakkelijk binnen.
Zoonlief meent dat ik kan heksen. Niet zozeer vanwege mijn kookkunsten of de huismiddeltjes die ik brouw om ons allebei zo optimaal mogelijk te laten functioneren, maar meer in de zin van op meerdere plaatsen tegelijk kunnen zijn. Dus zowel hier zijn luier verschonen, als daar hup-hup een cd’tje wisselen. Nu. (Nee, niet die!) Het is hem vergeven, hij weet niet beter. Zo gaat het tenslotte al 31 jaar: zijn hele leven. Ik doe alles. Hij doet pogingen me daarin te sturen. Anders is het bij kerels van zijn leeftijd die zich er heel goed van bewust zijn dat ik, bijna bejaarde van het zwakkere geslacht, ze op zowat alle facetten van het leven wel met verve overtref en dat bikkelharde feit niet kunnen verdragen. Dat ik meer ballen heb dan zij ooit kunnen dragen maakt deze types vals en vijandig. Ook zij proberen me aan hun wil te onderwerpen, maar dan vanuit een heel andere motivatie. Daar kunnen ze niets aan doen, het is gewoon een ongelukkige combinatie van biologische factoren en aangeboren karaktertrekken. Flessenkinderen vaak: gewend aan instant satisfaction. Zo van: ik wil jou de baas zijn. Nu. Buigen zal je, slet – of hoer, of, tja: lelijke ouwe heks. Maar dan stiekem, stilletje gedacht. Nooit hardop uitgesproken.
Nee, dan mijn zoon. Die heeft de looks van zijn mediterrane vader en de vechtlust van zijn moeder. Welke fortuinlijke combinatie hem al meermaals het leven redde. Of anders toch het besef dat er veel van hem wordt gehouden. Belangeloos en onvoorwaardelijk. Dat laatste geeft hem dan weer het zelfvertrouwen om best vaak ‘zeer aanwezig’ te zijn. Nou kan niet iedereen die luide communicatiepogingen van hem waarderen, maar dat is alleen maar logisch. We houden tenslotte ook niet allemaal van harde techno- of allemaal van softe soulmuziek. Zijn vaste chauffeur heeft bijvoorbeeld graag een Hindoestaanse zender op staan. Van hem leerde ik dat iets dat in vrouwenoren klinkt als een vijandige aanval of een oorlogsverklaring, eigenlijk niet veel meer is dan mannelijk gebrul.
In de jaren 60 was een lange broek ‘niets voor een meisje’. Maar ik was een slim meisje en vroeg er een aan oma-Sinterklaas. Uit het pak met mijn naam erop kwam iets in pasteltint dat ik met geen mogelijkheid kon plaatsen. Moeder: (dwingend) ‘Nou, dit wilde je toch zo graag?’ De elastieken bandjes bleken voor onder je voeten en waren maar een paar minuten lollig. Het was echter geen surprise. Dat ik het er die winter ‘maar mee had te doen’ heeft mijn inventiviteit en vastberadenheid in ieder geval goed gedaan – twee eigenschappen waarvan ik nog steeds veel plezier heb.
‘Mijn jas. Mijn nieuwe jas!’, kon ik alleen maar in stilte jammeren. Bovenop me lag een hijgende klasgenoot, onder me krioelden torren en wormen in rottend gebladerte. Het was pikkedonker en ik wist de weg niet in de polder. Onderhandelen (kijk eens wat een mooie sterrenhemel) werkte niet. Er zat niets anders op dan wachten tot hij me – alsnog – naar huis begeleidde. Nu denk ik: waarom had je het lef niet om terug te fietsen naar dat feest? Dan had je naar huis kunnen bellen dat je moest worden opgehaald en misschien zelfs voor het eerst gezoend met die jongen waar je toen zo verliefd op was.
Of het leuk was geweest. Mijn openheid mocht niet baten. Ik werd niet gehoord, denk ik nu. Of ik het nu leuk vond of niet: seks hoorde er nu eenmaal bij, dat hadden meisjes maar te accepteren. Dat was zo voorbestemd. En het was een goede partij. Het werd tijd dat ik voor mijn uitzet ging sparen. – Zo ging dat toen. Meisjes hadden niets in te brengen. Daar werd niet naar geluisterd. Pas 4 jaar later maakte ik het uit. Vlak voor het eindexamen. Iedereen sprak er schande van. Hoe kon ik.
Ineens kon ik het! Op mijn strepen staan: tot hier en niet verder. Ik ga in Rotterdam studeren en je waagt het niet ook die stad te kiezen. Mijn leven zou eindelijk beginnen en niemand pakte me dat meer af. Het was nu of nooit.
Nu woon ik er alweer 40 jaar en nog steeds heb ik geen pannenset met matching eierwarmers. ‘Hoe het hoort’ past niet bij mij en niet bij het huis dat ik inmiddels aan de haak heb geslagen – over voorbestemd gesproken.
Aan de kade 