Loud and clear

foto IFFR

Dat ik Family Life als ‘redelijk’ beoordeelde was wellicht niet uit onderstaande post op te maken. Daarom nu loud and clear: A Quiet Dream van Zhang Lu kreeg van mij de maximaal te vergeven vijf punten. Wat een pareltje! En wat een heerlijk begin van deze morgen! Kort samengevat is het ‘A simple tale of companionship‘ (quote iemand op internet), à la Jim Jarmusch (ja, die kreeg er inderdaad ook vijf van me ). Nog stilletjes wat nagenieten in het donker zat er ondanks de bizar lange aftiteling in meditatief oosters schrift helaas niet in. Onbeschoft luid klagende buurvrouwen pal achter me vonden het kennelijk nodig hun tweedimensionale mening – ‘Ik zei het toch, altijd hetzelfde met die Aziaten, dat doen we dus nooit meer, ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen, we hadden net zo goed eerst koffie kunnen drinken’ – meteen maar met de hele zaal te delen. De wat timide, bescheiden stem die voorzichtig maar overtuigd tegensputterde dat zij het anders best een goede film had gevonden, hoorde daar kennelijk bij.

Or would you rather be a fish?

De titel van de IFFR-film die ik donderdagmiddag zag – Mimosas – dekte de lading in de verste verte niet. Waarom dat was legde de producer in de Q&A ongegeneerd geamuseerd aan de achterblijvers in de zaal uit. Zijn simpele verklaring – dit was aanvankelijk de werktitel en we zagen de noodzaak niet in om er alsnog een betekenisvollere aan te geven –  sloot goed aan bij de essentie van de film die me afgelopen vrijdag was gegund. Want in Jim Jarmusch’s Paterson gaat het vooral om dat ene fragment dat je van die bijna twee uur doorkabbelen bijblijft wanneer je weer buiten staat. Zo zag ik vandaag op het filmfestival mijn onlangs in de uitverkoop aangeschafte nieuwe fluitketeltje staan. Op de set van Family Life. In de woning van de vrouwelijke helft van het gelegenheidsregisseursduo waar deze film uit praktische overwegingen – ze was net bevallen – geschoten is. Naar mate het verhaal  vorderde oogde het er steeds voller en rommeliger. Toch werd ergens tegen het eind mijn aandacht naar een karakteristiek keteltje in die exotische keuken getrokken. Het leek op dat van mij, maar dan net even anders – leuker. Tot in de details nam ik het kortstondige beeld in me op. Zoiets zou je hier nou nooit in de winkel aantreffen. Pas terug thuis kon ik met eigen ogen vaststellen dat het gras er net zo groen is als in Chili.