Flashback

Het overkwam me weer. Terwijl ik nietsvermoedend op een terras van de Supportbeurs met een onbekende geanimeerd (komt u hier vaker?) ervaringen uitwissel (die ooggestuurde computer is echt geniaal!) werd het tot dan toe van wederzijds respect getuigende gesprek abrupt en eenzijdig door de kleine mens bij wie ik had mogen aanschuiven, afgekapt. Dat out of the box denken niet vanzelfsprekend de toegevoegde waarde heeft die ik er zelf duidelijk wel aan hecht en soms zelfs kan leiden tot in blinde paniek opgeplakte en distantiërende labels is weliswaar oud nieuws, maar blijft toch steeds verbazen.

Ik had net met mijn tijdelijke tafelheer gedeeld dat die hele gedachtenbesturing blijkbaar absoluut niet is wat we er ons als leken gemakshalve meteen bij voorstellen (op zo’n beurs kom je al snel met de aanwezige onderzoekers zelf in contact) en daar in één adem aan toegevoegd dat ik communicatie door middel van iets a-technologisch als telepathie (je moet bijvoorbeeld aan iemand denken en die belt je prompt, of je belt zelf iemand die het nèt over je had) in de toekomst veel realistischer acht dan via dat as we speak in ontwikkeling zijnde kunststof matje met artificiële sensoren onder je hersenpan (of iets in die geest) – nou, hoe toegankelijk wil je het taboe van bovennatuurlijke hocus pocus hebben? – toen de goede man tegenover me plots versteende alsof er een roze olifant uit de hemel was komen vallen.

Hij herpakte zich overigens snel. Althans: hij liet zich beleefd verleiden op een ander onderwerp over te stappen alvorens, net als ik, in alle gemoedsrust (mag ik toch hopen) elders op die beurs bomvol handige hulpmiddelen en ingenieuze innovaties inspiratie op te doen. Hier ergens werd ik door een vrolijke jonge meid in een idem rolstoel lekker assertief aangemoedigd mee te werken aan haar actie om kleinerende effecten van labeling onder de aandacht te brengen van het grotere publiek.

“Ik word wel eens gelabeld als (…), maar eigenlijk ben ik ook (…)”, las ik met steeds dichter gefronste wenkbrauwen op het bord waarmee ik me bij hoge uitzondering best wilde laten fotograferen.

Wacht even. ‘Maar’? ‘Eigenlijk’? ‘Ook’? Vanwaar die voorzichtige bescheidenheid? Hoezo timide tegensputteren? Waarom geen onomwonden ‘terwijl’, ‘natuurlijk’, ‘gewoon’?

Mijn EMCB zoon is volledig afhankelijk van mij (en andere zorgprofessionals, alleen zijn die veel minder ervaren, laat staan vindingrijk). En ja, ik word ook wel eens gelabeld. Als ‘zweverig’ – en ‘naïef’, en ‘niet zo bijster snugger’. Klopt als een zwerende vinger. Toch moest ik m’n toezegging haar punt te maken weer terugdraaien. Welgemeend vriendelijk en netjes onderbouwd. Want voor niet aardig gevonden worden, recht door zee zijn en tegen de stroom in zwemmen, ben ik net zo min bang als voor het nog onontgonnen grote onbekende – dat gemakshalve (en niet te vergeten: als paniekerige verdedigingsreflex) meestal snel wordt weggezet als zweverig. Naïef. Of niet zo bijster snugger. Terwijl jezelf verkrachten om maar aan andermans verwachtingen te kunnen voldoen pas echt eng is. Natuurlijk.

Als kind wilde ik graag uitvinder worden. Toen missionaris, of zendeling. Mee met de kermis of met de grote vaart. Pro deo advocaat. Luchtacrobaat.

(foto: 1985)

the Netherlands

In 2020 valt er best veel te vieren. Dat Holland werd afgeschaft bijvoorbeeld. Of dat het Zomercarnaval al 35 jaar door de binnenstad paradeert (not!). Of de marathon voor de 40ste keer in Rotterdam wordt gelopen. En Ahoy dit jaar het 65ste Eurovision Songfestival mag huisvesten, ook nogal een mijlpaal natuurlijk. Terwijl ansichtkaartenwebsite Groetjes uit Delfshaven! van kunstenmakerij / atelier Aan de kade haar eerste jubileumjaar afturft. En deze hele zomer lang in het teken van de Pelgrim Vaders zal staan: 400 jaar geleden vertrokken die naar de andere kant van de oceaan vanaf de Voorhaven in historisch Delfshaven. Voorgoed. De gebiedscommisie heeft het er maar druk mee.

ansichtkaart groetjes uit Delfshaven €1,95

ansichtkaart groeten uit Delfshaven €1,95

Ansichtkaarten zijn te koop bij Lil’Delfshaven, An-Dijvie, de molenwinkel van Delfshaven, kunstenmakerij / atelier Aan de kade en via ansichtkaartenwebsite Groetjes uit Delfshaven.

Golden girl powerrr!

Als aanloop naar mijn 60ste verjaardag tracteerde ik mezelf vorige week alvast op gouden klapcreolen. Van de lommerd, dus duurzaam en vintage in één klap. In het kader van ontspullen leverde ik meteen maar die ergens diep in een lade braaf bewaarde overtollige ringen in, en dat luchtte verbazend lekker op. Weg valse beloftes! Nooit gedacht dat jezelf je eigen miskleunen vergeven zo simpel zou zijn.

Of ik nog plannen had voor de grote dag, wilden de dames van me weten terwijl ze vrolijk speculeerden over een gênante surpriseparty met een van de olie glimmende – daar zou ik dan voor verantwoordelijk zijn – vleselijke geneugten-dansact. Maar ik wenste mezelf vooral een lekker rustig dagje toe. Nou, dat heb ik geweten.

Er staat nu ergens een Zweeds taartje voor me klaar en ik mag ook gratis een smeuïge tompouce ophalen. En eigenlijk had ik vandaag willen zwieren en zwaaien op de schaatsbaan, nu het nog kan. Maar de naweeën van een recente voedselvergiftiging –  zo eentje die je met liefde je ergste vijand toewenst – maken dat ik allang blij ben met mijn slappe dwijlbenen niet steeds uit mijn slome sloffen te schieten. En aan wat voor lekkers dan ook moet ik niet eens dénken. Voor de rest van mijn leven ben ik sowieso stante pede en onverbiddelijk vegetariër geworden. Er komt hier zelfs geen vegaworst meer in!

Wordt dit toch nog een verjaardag om niet snel te vergeten. Zonder eerst in één keer alle kaarsjes uit te blazen.

meisje loos (uit de oude doos)

foto: Marcel X (2007)

Wie er het want in wilde. Het liep geen storm, dus werd ik als eerste in het tuigje gehesen waarmee je, eenmaal boven, moet worden gezekerd alvorens over de uitstekende rand van het kraaiennest te mogen klimmen. Vooraf je cameraatje – aan jezelf – vastbinden was ook al verplicht. Iemand aan dek zou zich er maar lelijk aan kunnen bezeren als het daarboven uit zwetende handjes glipte. Het duurde een eeuwigheid voor zich nog een liefhebber meldde. Dat voor mij alleen het hele kraaiennestfeest niet eens zou doorgegaan kon ik alleen vol ongeloof aanhoren. Om die once-in-a-lifetime-unieke kans niet onverhoopt mis te hoeven lopen ben ik daarom snel zelf maar een metgezel gaan ronselen. Wat je als vrouw toch nèt ietsje gemakkelijker afgaat. Dat dan weer wel.

foto: marilou smiles

Let it snow, let it snow, let it snow

(Het duurde nèt iets te lang voor ik mijn mobieltje paraat had, maar gelooft u me gerust op mijn hooggeëerde woord: dit was dus een superswingende ska-uitvoering.)