Binnenkort barst dan toch het Eurovisie Songfestival los in Rotterdam Ahoy. Aangepast aan de eisen van de moderne tijd, maar dat mag de pret niet drukken.
Bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade is met enige lenigheid deze hele meimaand raamexpositie Delfshaven Douze Points te bewonderen.
Ansichtkaartgroeten The Netherlands Douze Points zijn het hele jaar door te koop bij An-Dijvie en Aan de kade.
Wat wilde hij graag bij het hogere echelon horen. Bij de intellectuele club, niet bij mij. In kostuum gebakjes eten en daarna naar het toilet. Maar het was en bleef een slechte verliezer en dat botst nou eenmaal genadeloos met jezelf groter voordoen dan je bent. Om hem te plezieren wilde ik het Mens erger je niet!-bord best omruilen voor dat van het schaakspel waarin hij ambieerde te excelleren. In enkele speelse zetten had ik hem schaakmat.
Daarna ging hij vreemd. Daar bleek een hele theorie achter te zitten die aan mij niet was besteed, aangezien je die al van verre kon horen rammelen. Jaren later confronteerde ik hem nogmaals onbedoeld met zijn angst om door de mand te vallen.
Pas in het vliegtuig had ik die aan zijn stoel genagelde grijsaard op het terras bij de bushalte waar ik opstond om van plek te wisselen en alvast lekker in de zon te zitten kunnen plaatsen. De schrik in de ogen die me vanachter het busraam vol ongeloof aanstaarden. Het ‘hoe red ik me hier uit’; de stevige blondine als een stille getuige op de klapstoel ernaast.
Dat mijn middelbare in de Latijnseschoolstraat stond zegt waarschijnlijk wel voldoende. Maar goed: ik heb dus hersens en leerde die gebruiken. En hoewel ik decennia later nog de vervoegingen van laborare kan dromen was stampwerk eerder uitzondering dan regel. Zelf nadenken en kritische vragen stellen – over stupide overblijfregels – leverde – naast dankbare klasgenoten – bij wijze van spreken bijna extra studiepunten op. Alleen bestonden die toen nog niet.
Nog niet zo lang geleden raakte ik op een netwerkborrel in gesprek met een (of was het nou de?) lokale accountmanager – maar zelf noemde hij het liever anders. Sowieso deed hij liever ander werk. Alleen: ‘Van schrijven en fotograferen kun je niet leven’. Dat kan natuurlijk best, maar hem lukt het kennelijk niet. Dat half Nederland schrijft en fotografeert zou niet uit moeten maken als je eenmaal weet wat je wilt, maar sommigen schrikt het bij voorbaat al af. Of het ontbreekt ze aan het benodigde lef om buiten de voorgedrukte lijntjes te kleuren en zich met volle overgave te onderscheiden, dat kan ook. De maakbaarheidsoneliner ‘Durf te dromen’ bekt dan misschien best lekker, maar overtuigt natuurlijk niemand als je dit credo zelf – ja, maar – professioneel wegredeneert. Wie opziet tegen teleurstelling bereikt – inderdaad – nooit een kwartje, dat kan mijn spreekwoordelijke buurmeisje ook op d’r 10 vingers natellen. Maar zij heeft duidelijk wél 1) ambitie, 2) lef, 3) enthousiasme, 4) een eigen visie, 5) wat in haar mars om te verkopen, waaraan ze 6) zelf niet twijfelt en kan 7) een goed verhaal vertellen. Wat dan best 8) gebakken lucht mag zijn, zolang je intenties maar kloppen. Angst aanwakkeren of dat zelfs creëeren zul je haar dan ook nooit zien doen. 9) Een ontspannen glimlach op gezichten toveren, dat is haar doel. Wat zeg ik: haar professie. Haar brood en haar beroep. 10) Mooi verteld, niet dan? – En lest best: ze heeft een gezond gevoel voor relativerende humor.
