foto: kunstenmakerij / atelier aan de kade
Komt dat zien!
stilleven met schaduw en scheermessen
We kregen vandaag weer eens zo’n stichtelijke folder vol goede bedoelingen aangereikt. Door iemand die ons kennelijk op de heenweg al had gezien en ‘speciaal was teruggelopen’. Normaal loop ik dan vrolijk verder – we zijn al gered hoor! – maar dit keer was anders. Misschien omdat ik even daarvoor naar een ingeving luisterend, stukken aangespoeld wrakhout was gaan onderzoeken op hardheid en zodoende een voor mij bijzonder fossiel vond waarmee ik enorm in m’n sas was?
Na een gebed – wat maakt toch dat iemand automatisch aanneemt dat een gehandicapte wil ‘genezen’?; dat iemand die anders is (of gewoon bijzonder?) vanzelfsprekend ongelukkig zou zijn? – volgde een lied dat ik niet kende, maar wel heel mooi klonk, daar midden op het net drooggevallen zandstrand, met de branding op de achtergrond en bij vlagen wegwaaierend in de wind.
Het nazomerse midweekweer was waarlijk een geschenk uit de hemel. Nee, nooit zal er mij iets ontbreken.
Ineens viel het kwartje. In een wachtkamer naast de eeuwige verloofde van de nachtburgemeester van Rotterdam. De gedachte achter die sociaal correcte regel dat je iemand natuurlijk nooit als ‘je weet wel, die homo’ mag aanduiden berust op een misverstand. Het is een dwaling.
Want als kaal sexy is. En roodharige meisjes goed kunnen kussen. Rond en stevig mooi en wulps is. En loensen kennelijk niet sneu oogt maar juist geil – althans: dat beweerde ooit mijn levenspartner over een ander zijn vrouw. Hoezo is een homo dan ineens een poppetje wiens kwetsbare ego moet worden ontzien?
En waarom valt niemand er over als je een kerel met een flinke gok aanduidt als ‘die met die Neus’? Of een chaoot met ‘die ADHD-er, kom, hoe heet ze ook al weer?’ – terwijl het een nogal verstrooide professor betreft, want laten we wel zijn: diagnosticeren is ook een vak.
Het lijkt misschien logisch en wenselijk om iemand die tot een sociale minderheidsgroep behoort, welke dan ook (rolstoelers, blinden, ex-gedetineerden, dyslecten, vrouwen met drie borsten), te ontzien maar het tegendeel is waar. Alsof een ander beter weet wat goed voor iemand is dan die ‘minderbedeelde’ zelf. Hoe badinerend en betuttelend is dat?
Zoals die potige dame, die laatst in al haar zelfvoldaanheid luid ‘kijk hem daar nou zitten genieten’ declamerend, met een hand vol in mijn rug, me kennelijk wel even zou helpen om zijn rolstoel voort te duwen. Of wellicht ons gewoon quasi tactisch uit haar levensruimte dirigeerde? Ik was te perplex om het haar te vragen. Nee, dan word ik toch veel liever op straat staande gehouden door iemand die graag voor ons wil bidden. Daar en dan. In volle glorie. Hallelujah, prijs de Heer!
Als ik niet op iemands naam kan komen geef ik meestal zo sterk mogelijke hints. Zo van: ‘Je weet toch, die kale kerel met die enorme bril van Studio Sport, of ‘die strak-in-het-pakke homo van Nieuwsuur’. Of die Barbie met die opgespoten lippen ja, want daar trekt mijn oog ook altijd naar. Soms valt zoiets dan verkeerd. Maar zolang volwassen vrouwen, groter dan 1 meter 50, anno 2019 (100 jaar na invoering vrouwenkiesrecht in Nederland, weet je nog?) nog steeds met het grootste gemak van de wereld worden aangeduid met ‘vrouwtje’, zie ik het probleem niet.
https://tvblik.nl/all-stars/blinde-homo
Bizarre toevalligheden gebeuren doorgaans sporadisch, maar ze gebeuren. En lijken dan zo ongeloofwaardig, zo vergezocht, dat je je bijna gaat afvragen of er niet gewoon opzet in het spel is. Bijvoorbeeld wanneer je met je vriendinnen voor het Prado staat te beraadslagen wie er naar binnen wil en wie er meer voelt voor een grote kan sangria, en dat dan prompt je kersverse ex-vriend pal voor je verbouwereerde neusje de museumdeuren uit komt gelopen. Mét die nieuwe rondborstige liefde waarvoor jij zo harteloos werd gedumpt aan zijn vet gespierde arm. ‘Zeg alsjeblieft dat ik nu de ster ben in Candid Camera’, moet ze innerlijk hebben gekreund. Want nee: ze nam het niet bepaald sportief op. En ja: dit waargebeurde ervaringsverhaal is een tweedehandsje. Zelf hou ik niet van sangria en macho’s.
‘Wie heeft me dit kunstje geflikt? Waar staat die fucking camera?’ Ik denk dat ze haar leven lang niet meer vergeten zal dat ze elkaar toen en daar nog net met goed fatsoen doch onverstaanbaar mompelend wisten te groeten – er voor het vertelgemak nu even vanuit gaand dat ze inmiddels meer levenswijsheid heeft vergaard en vandaag de dag tot iets meer in staat is dan alleen die ondankbare, naar de grond gerichte boze blik. Een ‘Oh! my! God! This Is So Amazing!!’ is wellicht wat over the top, maar iets waar waardering en ontzag uit spreekt is toch best bedenkbaar? (Eerst nog aan de grond genageld, dan in slow motion naderend) ‘Wauw, niet te filmen, waaraan hebben we dit in godesnaam te danken!?’ – ik zie het zo voor me.
Proefondervindelijk leerde ik zelf namelijk dat dankbaarheid veel effectiever is dan bijvoorbeeld verongelijkt pruilen (‘Wat geméén om met haar wél naar Spanje te gaan!’). En dat niet te bevatten toevalligheden daar juist erg goed op gedijen. Ik raak zelfs zo vaak in bizarre samenlopen verzeild dat je er van in de war zou kunnen raken – als je niet heel stevig in je schoenen staat en onder alle omstandigheden nuchter en praktisch kunt blijven dan. Want anders heb je dus helemaal niets aan die gratis vitamineshotjes van moeder natuur.
Maar zou je bizar veel bizarre toevalligheden nou eigenlijk ook een Droste-effect kunnen noemen? Of iemand van schreeuwen betichten die zich pal naast een schreeuwend kind verstaanbaar poogt te maken? Of een foto van een tableau vivant waarop een personage dat tableau live staat te streamen?
Voor al uw biologische knolraap en lof, schorseneren en prei, moet u bij An-Dijvie zijn! (liedtekst: Drs. P – uitvoerenden: Muziek en Lol) foto: Aan de kade
opgedragen aan Wendy L.
Aan de kade 