Shit happens

Ongeveer de helft van de aanvankelijk nog om en nabij de 30 goudreinetten werden dit jaar door met name babypissebedden geconfisceerd.

Stom toevallig niet deze joekel van ruim een pond – bijna een achtste van de totale oogst maagdelijk fris en reine rode Boskoop appels: precies genoeg voor een heerlijke tarte Tatin.

Voor vijgenconfiture hoef ik geen recept te googelen, want ook dit jaar worden die, ondanks de vele veel te warme dagen nooit meer rijp. Vijgenskeletteermot heeft daarvoor net iets teveel bladgroenkorrels weggegeten.

De blauwe Boskoop Glory had nergens last van. Dit Oudhollandse druivenras doet het ondanks hinderlijk aanwezige mieren, luizen, muntgoudhaantjes en niet aflatende bamboeoverlast, zelfs in gasoliedampen van voorbijvarende binnenschepen nog hartstikke goed – net als wij.

Onkruid-vergaat-nietjes

Ik had de plantenspuit met groene zeep en spiritus nog niet opgeborgen of het begon te stortregenen. Weg luizen.

Aangezien ik begin van de week al met kokend water de meeste mieren uitroeide, was er überhaupt niet veel meer te bestrijden geweest – iets met symbiose, hoorde ik gister van de buur die me aan het beproefde huismiddeltje hielp herinneren.

Sinds het voorjaar begon geef ik alle blauwe munt- en andere goudhaantjes die ik maar te pakken krijg, onverbiddelijk zwemles in de Schie.

Nee, ik ben geen lieverdje.

bamboe? je moeder is een bamboe!

Luizenmoeder

‘Ik kan uw mail niet beantwoorden.
Ik ben afwezig van vrijdag 1 juni 2018  tot maandag 2 juli 2018.’

Oké… dan heb je als gemeenteambtenaar ’s avonds en in het weekend altijd vrij, net als op alle feestdagen, en werk je per jaar van de 12 maanden er maar 11? Terwijl je in een moeite door ook nog eens een goed pensioen opbouwt? Bij zo’n luizenleventje kan ik me niet eens iets vóórstellen. Het lijkt me ook zo vreemd, een maand lang geen poepluiers verschonen, kookwassen draaien, voeding fijnmalen, zoekgeraakte eigendommen opsporen, kapot getrokken kleding repareren, misverstanden rechtzetten, miscommunicatie herstellen, misstanden aankaarten, steeds dezelfde liedjes aanhoren, dvd’tjes wisselen, computeraanpassingen onder de knie krijgen, veiligheid rolstoel checken, rolstoel van nare geurtjes ontdoen en aangekoekte gemorste voeding afkrabben, voorlezen, hardop denken, gesloten vragen bedenken, signalen lezen, conversatie improviseren – en meer van dat soort dagelijkse rituelen. Een maand lang met één hand een rolstoel duwen om met de andere een rolkoffer te kunnen trekken, trekt me nou juist weer totaal niet.  

Hij had zich met een slappe handdruk aan me voorgesteld en eigenlijk weet je dan al dat er weinig daadkracht valt te verwachten. Maar aan vooroordelen heeft niemand wat, dus deed ik mijn uiterste best de man duidelijk te maken waar er wat nou precies misging al die tijd. Een week of wat later werd ik zoals afgesproken gebeld met het resultaat van nader onderzoek. Het duurde even voor ik de stem aan de andere kant van de lijn kon plaatsen. Die had ineens een toontje of 2 lager geklonken, zodat ik aanvankelijk nog dacht door een bekende in de maling te worden genomen. Maar de slecht gespeelde barsheid bleek serieus een tactisch trucje om tegenspraak te ontmoedigen.

Dat een hulpmiddelenleverancier mij kennelijk per se een toontje lager wil laten zingen was nou juist het hele euvel, daarvoor had ik nog zo gewaarschuwd! Alleen zei ik dat natuurlijk niet. Net zo min als ik corrigeerde dat een ruimte met een bed niet automatisch iemands slaapkamer is en de Zwitserse vlag van een low budget veerboot nog geen luxe cruiseschip maakt – laat staan dat vakantie vieren voor sommige mensen gewoon hard werken is.

Je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden. Lousy moeders en lieve moeders. Zonder haat en zonder vrees mag dat best geschreven en gezegd.

portret van E. (keramiek, 2003)