Ork, ork, ork *)

Terwijl de Nederlandse nieuwsconsument de ene na de andere juicy mediarel als een event lijkt te beschouwen, iets waar je bij moet zijn geweest om een beetje mee te tellen, doen jonge o.a. Afghaanse vluchtelingen de ‘truck game’, ‘train game’, ‘mountain game’, ‘river game’ of ‘pedestrian game’. En doelen Oekraïense strijdkrachten op Russische soldaten, wanneer ze het over de ‘Orks’ tegenover zich hebben op het apocalyptische slagveld van iemands zelfverzonnen militaire bevrijdingsmissie.

Op de vrijmarkt scoorden we onlangs een bijna-retro Brabantia beschuitbus, zonder vieze gebruikssporen maar inclusief originele lift; plus drie, vermoedelijk voormalige hotel-restaurant hoogglans soeplepels met, bij hier al in gebruik zijnd bestek matchend multi-design. Er was nog een vierde kandidaat om gered te worden van de schroothoop door in onze bestekbak te belanden, maar daarvan stond de steel me niet zo aan, of een beetje tegen: het is maar net hoe je het bekijkt.

*) borsjtsj eet je met een soeplepel

Rupsje Nooitgenoeg?

Over egocentrisch gesproken: als een dreumes zichzelf als middelpunt van het universum ervaart, vertedert dat doorgaans nog. Het is tenslotte maar een fase. Met voldoende vallen en opstaan zal zich snel een zekere mate van invoelingsvermogen ontwikkelen en daarmee het geweten.

Wie de ontwikkeling van de mensheid kan terugzien in de ontwikkeling van een individu – van bekieuwde embryo tot amechtige grijsaard – kan dat ook omdraaien en om het even welke microkosmos in de macrokosmos van het immer uitdijende heelal herkennen.

En met een beetje voorstellingsvermogen zou je, uitgaande van een celmodel, kunnen inzien dat, hoewel iedere individuele moleculenneus weliswaar gericht is op – en niet te vergeten: bestaat bij de gratie van – één en dezelfde kern, er ook steeds neuzen op het membraan lijnrecht tegenover elkaar staan om de boel in evenwicht te houden.

Macht smaakt naar meer, leert ons de realiteit. Net zo lang tot een zwart gat alles en iedereen opslokt?