Moederskind

De landelijke kledingkast voor zijn kamer in een prachtige monumentale boerderij is daar nooit terechtgekomen. Mijn zorgafgankelijke zoon zelf evenmin. Zo simpel als het er staat was dat anders niet.

Wat weloverwogen en overtuigd begon, transformeerde stukje bij beetje in een gruwelijk gevecht tussen vrijheidsdrang en moederhart. In de onontkoombare ontmanteling van het ideale toekomstplaatje.

De nuchtere optelsom van een scala aan grote en kleine verontrustende signalen deed me, na inmiddels al maanden aan het lijntje te zijn gehouden inzien: dit was een vergissing. Dit moest ik stoppen nu het nog kon! De consequenties zou ik zonder morren aanvaarden. Die zijn, hoe je het ook wendt of keert mijn eigen verantwoordelijkheid.

Terwijl ik zijn bijna affe kamer definitief ontruim, begint in de gemeenschappelijke ruimte een telefoongesprek dat ik tegen wil en dank wel moet meeluisteren. Iets met vergeten medicatie, interne miscommunicatie, en de steeds luider wordende verzekering dat het voor de betreffende cliënt echt volstrekt veilig is naar de woonvoorziening terug te keren. Ik krijg het er anno nu nog koud van.

eindelijk geüpdatete oude boerderijkast: gecoat metaal en marker op papier, op bewerkt en onbewerkt hout; 192 x 138 x 58 cm (2022)

Assepoester

Aangezien het tijdelijke pontje over de Schie niet helemaal voor iedereen toegankelijk is, komt het aanvankelijke pendelbusjes dat de Lage Erfbrugstremming mocht opvangen toch terug in de running. Ook buurtbewoners die geen trappen kunnen lopen komen daarmee nu weer veilig en wel naar de overkant.

Dat is te zeggen: uitsluitend tussen 12:00 en 16:00 uur en niet op zondag*), las ik in de huis-aan-huisflyer van de gemeente Rotterdam. Op alle andere gangbare tijden verandert het ding kennelijk weer terug in een pompoen.

Dat het gratis busvervoer voor rolstoelers – vermoedelijk, we hebben het vandaag niet kunnen verifiëren – al even ontoegankelijk is, zou dan weer geen verrassing zijn. Dat is vaak gewoon macht der gewoonte.

*) het ziet ernaar uit dat die pendelbus ’s zaterdags toch niet rijdt…

zonder titel – 1

De eerste schets die hier werd gepost vind ik nog steeds erg leuk. In de snel wisselende standen-scene kun je met gemak een heel verhaal lezen. Of dat van jou herkennen, of het erop projecteren. Of iets algemeners, van alle tijden, iets uit de actualiteit. Rudi Fuchs zie ik er zo 350 woorden aan wijden, mits hij daarvoor netjes zou worden betaald.

Aan de kade

zonder titel

inkt en acryl op hergebruikt papier

ongeveer 20-25 x 30-35 cm

2003

View original post